သိမ် ကြောက်ကြောက်ကန်ကန်ဖြင့် အခန်းထဲကို ပြေးဝင်ပြီး အဝတ်စားသိမ်းဖို့ စိတ်လောနေကာ အဝတ်စားတွေကို ထည့်နေသည်၊၊
" သိမ် ကလေး"
"..."
သိမ်ထိုချိန်မှ ဒရစ် လဲအိပ်နေတာကိုသတိရသွားကာ လန့်ပြီး အဝတ်စားကြားဝင်နေမိသည်၊၊
ဒရစ် အစောက သိမ် အော်ပြောတာတွေကိုကြားပြီး စိတ်ထဲမကောင်းကာ ငိုမိတော့မယ့်အထိပင်
" သိမ် ကိုလေ သိမ်ရဲ့ ကိုကို "
ဒရစ် ရဲ့ အသံမှာ ငိုသံစွက်ပါနေလေသည်၊၊
" ဟင့်အင်း ကိုကို မဟုတ်ဘူး"
"အ့! သိမ် ကိုသိမ့်ကို ဘာမှ ထိခိုက် နာကျင်အောင်မလုပ်ပါဘူး"
"......"
" ကိုက သိမ်ကို ချစ်တဲ့သူလေ သိမ်ရဲ့"
"ကို"
သိမ် ငိုနေတဲ့ ဒရစ်ကိုကြည့်ပြီး ရင်ထဲကနေ အလိုလိုလှိုက်တက်လာတဲ့ ဝမ်းနည်းခြင်းတွေ ဝင်ရောက်လာသည်၊၊
ဒရစ်က သူ့ကို လဲနေရင်း လက်ကမ်းနေသည်၊၊
ပြီးတော့ ငိူနေတဲ့ ကိုကိုက တခါမှ သူ့ကို နာကျင်အောင်မလုပ်ဖူးတဲ့သူ ၊၊
သူ့ကို ပျော်ရွှင်အောင်ထားပေးတဲ့သူ၊၊
" ကို သိမ်ကြောက်တယ်"
"သိမ်က ကို့ကို ကြောက် တယ်ဆိုတော့ ကိုရင်ကွဲရပြီပေါ့ သိမ်ရာ"
" ကိုကိုက လူမှမဟုတ်တာ"
" ဒါမယ့် ကလေးကို ချစ်တယ်လေ
ကို့ဘဝ မှာ မင်းကိုအချစ်ဆုံးပဲ ၊
အဲ့တာကြောင့်လည်း ဒီအရာတွေကို တစ်ချိန်လုံး ဖူံးကွယ်ခဲ့တာပေါ့ "
ဒရစ် အသံပင် မထွက်ချင်တော့၊ကမ်းထားတဲ့လက်တွေကို အားယူရင်း
" လာပါ ကလေး ကို့နားကိုပဲ လာပေးပါ
ဘယ်မှ မထွက်ပြေးချင်ပါနဲ့"
" ဟင့်အင်း "
" သိမ် ကို့ကို ယုံပါကွာ လာပါ ကိုခနလောက် ဖက်ထားပါရစေ"
"......"
သိမ်ခနလောက် စဥ်းစားမိပြန်သည်၊၊
ဒရစ် သူ့ကို နာကျင်အောင်မလုပ်မှာတော့ သူတွေးမိလာသည်၊၊
