သိမ် သူမလာဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကော်ဖီ ဆိုင်လေးထဲကို ခြေချ ဖို့ ဝန်လေးနေသည်၊၊
သိူ့သော် ရင်ဆိုင် စရာတွေ ရှိနေတာမို့ အားခဲပြီး ဝင်သွားလိုက်တော့သည်၊၊
" ဟင် သိမ် ..
သိမ်တကယ်လာတယ်နော် ကို ကို ထင်နေတာ သိမ်များ လာပါ့မလားလို့."
သိမ်ရဲ့ လက်သေးသေးကို ဆွဲပြီး အရမ်းတွေ့ချင်လွန်းတဲ့ ဆန္ဒ တွေ ပြင်းပြနေတဲ့ပုံစံနဲ့
ရဲမင်းညို...
" လွတ်ပါ ကျွန်တော့်ကို စကားပြောစရာရှိတာ ပြောကြတာပေါ့"
" အင်းပါ ထိုင်"
သိမ်လည်း ခုံမှာဝင်ထိူင်ပြီး စိတ်ကိုတင်းထားလိုက်သည်၊၊
" သိမ်လေး..."
"......"
"သိမ်လေး တော်တော် ပြောင်းလဲ သွားတယ်နော်"
"........"
"သိမ်လေး"
" ပြောစရာရှိတာသာ ပြောပါ"
သိမ်ကြားဖြတ်ပြောလိုက်တော့မှ
" အင်းပါ ..
ဟိုလေ သိမ်တို့ အခု ဘယ်မှာ နေကြတာလည်း
ပြီးတော့ ကို့ရဲ့သားလေးကော"
" ဒီမှာ
သားလေးက ကျွန်တော့်သားလေးပါ
ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲ မွေးထားတာ"
သိမ်လက်ကို ဖိရင်းဆိုလိုက်ကာ
တစ်ဖက်လူကလည်း နားထင်ကြောများထောင်တက်လာသည်၊၊
" သိမ်လေး
သားက ကို့သားမှန်းသိပါတယ်
ပြီးတော့ ကိူ သိမ်လေးပေါ် မဖွယ်မရာ.."
"တော်တော့ ကိုရဲမင်းညို"
သိမ်အတိတ်က အရာကို မေ့ပျောက်လုနီးနီးပါ၊၊
" သိမ်လေး ကိုတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ
ဖြစ်နိုင်ရင် ကို့ကိုလေ ပြန်လက်ခံပေးပါနော်"
ရဲမင်းညို သိမ်အပေါ် ညင်သာတဲ့ စကားလုံးကိုသာ သုံးပြီး ချော့ပြောနေလေသည်၊၊
သိမ်ကတော့ တစ်ခွန်းမှမဟ၊၊
" သိမ်လေး
သားလေးကို ကိုနဲ့တူတူ ပျော်ရွင်တဲ့ မိသားစု လေးဖြစ်အောင် ဖန်တီး ကြမယ်လေ"
" မလိုပါဘူး..
ပြီးတော့ ပြောစရာတစ်ခုရှိတာက
သိမ် လက်ထက်လိုက်ပြီ"
