Szepty Wiatru

Zawieja

Kordian szedł leśną ścieżką, pogwizdując cicho świąteczną melodię. Udzielał mu się już nastrój świąt, mimo że zamiast śniegu przez ostatnie kilka dni padał deszcz. Jego buty zapadały się w grząskim gruncie, ale nie przeszkadzało mu to. Gdy doszedł na skraj polany i znalazł się w małym zagajniku, dostrzegł cztery postacie.

- Hej! - zawołał z daleka.

Od chwili gdy Kordian oznajmił Kornelii, że powiedział rodzicom o jej wizycie, uśmiech nie schodził z jej twarzy. Cieszyła się na zbliżającą się Wigilię i to, że spędzą ją razem. Kordian czuł się przy tym, jakby ofiarował jej najlepszy na świecie prezent świąteczny. Jej euforia była tak wielka, że postanowił nie wyznawać jej całego przebiegu rozmowy z rodzicami.

Speszył się, kiedy przypomniał sobie słowa matki. Dziewczyna? Oczywiście, Kordianie. To wspaniale, że kogoś masz - powiedziała. I chociaż Kordian usilnie starał się naprostować sprawę, matka uparcie obstawała przy swoim.

- Szkoda, że nie ma śniegu - westchnął Kordian, tym samym próbując oderwać się od niechcianych myśli.

Oboje spojrzeli do góry, jak gdyby z nieba lada chwila miały spaść białe płatki. Kordian zerkał na siostrę, która cały czas zadzierała głowę. Nie chciał burzyć jej świątecznego nastroju, ale musiał zapytać ją o wizję, która naszła go rano. Siedział w starej, opuszczonej chacie. Było tam też kilka duchów, ale nie umiał ich opisać, bo stały odwrócone do niego tyłem, wpatrując się w okno i nucąc jakąś melodię.

- Słuchaj... - zaczął niepewnie.

- Tak, ja też miałam tę wizję - odparła, nawet nie patrząc na niego.

Zastanowił się, czy czyta mu w myślach. Jak inaczej miałaby wiedzieć, o co chciał ją zapytać?

- To...

- Wiem, dziwne - powiedziała.

- Słyszałem, że bliźniaki wyczuwają swoje emocje, ale żeby czytać sobie w myślach?

Zaśmiała się.

- To nie to, żadne medium nie ma takiej umiejętności. Myślę, że to bardziej przeczucie. I nasza więź. Skoro ja widziałam duchy w starej chacie, to ty zapewne też. Wydaje mi się, że twoja moc staje się silniejsza, prawda?

Miała rację i nie ważne, w jaki sposób się tego domyśliła. Ważniejsze było, co to wszystko oznacza.

- Tak, czy... to normalne?

W końcu oderwała wzrok od chmur przesuwających się po niebie. Najwidoczniej straciła nadzieję, że spadnie z nich biały puch. Zanim odpowiedziała, dodał pospiesznie:

- Sory, głupie pytanie. Dopiero się z tym oswajam.

Zachichotała, aż pompon na jej czapce trząsł się, przez co jeszcze bardziej przypominała elfa.

- Luzik. Nie przejmuj się. Jestem przyzwyczajona i rozumiem, że dla ciebie to zupełna nowość.

Kordian wolała nie wspominać, że za każdym razem kiedy przejeżdża obok cmentarza, odwraca głowę w drugą stronę, bojąc się, że ujrzy tam jakiegoś ducha. Nawet teraz po plecach przeszły go ciarki. Postanowił zająć myśli czymś innym.

- O co chodzi? - zapytał, wskazując głową na mężczyzn, stojących nieco dalej.

Kornelia westchnęła ciężko.

- Zastanawiają się, który z nich ma to zrobić - wyjaśniła szeptem.

- Ale co?

- Ściąć choinkę. Robimy to bezprawnie - wyszeptała jeszcze ciszej.