🌊වැහිකෝඩ | Non - Fiction

වැහිකෝඩ 14

#දාහතරවෙනි_කොටස 💜️

"මට හරි කණගාටුයි කොල්ලනෙ...මං ඔයාලට කරපු මේ අසාදාරණෙ ගැන..මට කරන්න වෙන දෙයක් නෑ..දැනුවත් කරන්න කාලයකුත් නෑ...මං ඔයාලගෙ අකවුන්ට් වලට දාන ඒවගෙන්..වැඩකට ඇති දෙයක් කරලා මොකෙන් හරි ගේමක් ගහ ගන්න බලන්න චූටි කාලයක්..ඒවා උඹලට වටින් නෑ කියලා මං දන්නවා..අපි ඔක්කොම පවුලක්..මේක අපේ කියන හැඟීමෙන් අපි වැඩ කරේ..උඹලා දන්නවා මං උඹලට වෙනසක් කරලා නෑ..දීප්ත..සදීප් ඒ වගේම පහන් මං උඹලා එක්ක වෙන වෙනම කතා කරලා තියෙනවා...උඹලා දන්නවනෙ මං ගැන..මං දන්නවා උඹලා ජීවත් වුණෙ ඇවිද්දෙ කරෙ කෑවෙ බිව්වෙ ඔක්කොම මේක හින්දා කියලා...මේකත් අත්දැකීමක් කරගෙන පොඩ්ඩක් ඉස්සරහ ගැන හිතපල්ලා..මටත් අවුල්..පහන්..අලුතින් ආවා විතරයි..වැඩ ටික පුරුදු වුණා විතරයි...කරන්න දෙයක් නෑ ඕක තමයි ජීවිතේ..ඇතිවෙනවා..නැතිවෙනවා....දැන් කට්ටිය යන්න එහෙනම් ගෙවල් වලට..ඉඳලා වැඩක් නෑ තව..මාත් ශොප් එක වහනවා...ඊට කලින් මට වැඩ ගොඩක් තියෙනවා...ඔක්කොමගෙම සැලරීස් පේ කරන්න ඕනි...ඒක නිසා මං ටිකක් ඉන්නවා..ඔයාලට පුළුවන් නන් කෙනෙක් නෑ එක්කො ඕන නෑ...මං කරගන්නම්...හරි දැන් යන්න පුළුවන්..අපි ආයෙ ඉක්මනින් හම්බෙමු.."

"පහන් පොඩ්ඩක් නවතින්න.."

"සර්.."

මං සර් මට නවතින්න කිව්වයින් පස්සෙ සර් කිව්වේවා අහන් හිටියෙ පුදුමෙන්..ඒත් ඇත්තටම ඇයි මට විතරක් මෙච්චර කෙයාරින්ග් එකක් කියනෙක මට ප්‍රශ්නයක් වුණා..

"හරි පහනුත් යන්න..මං කිව්ව දේවල් අමතක කරන්නනෙපා.."

"ඒත් ඇයි සර්..." ?

"ප්‍රශ්න ඕන් නෑ පහන්.."

සර් හිනාවෙවි කිව්වෙ මගේ පිටට තට්ටුවක් දාලා..මං සර් දිහාම බලන් ඉඳලා යන්න හැරුණෙ හිතෙ ලොකු ගැස්මක් එක්ක..දුකක්..වේදනාවක් එක්ක..ආයෙම හැරිලා බලපු මං සර්ට හිනාවුණා.සර්ගෙ අව්‍යාජ හිනාව මට එකතු කළෙ දුකක් විතරක්ම නෙවෙයි..

"මං එහෙනම් යන්නං සර්..."

සර් මට ඉන්න කියලා කියපු ටිකත් අහගෙන මං ශොප් එකෙන් එළියට එනකන් අනික් කොල්ලො ටික හිටියා..පුදුමයි අද මූණක් බලලා කතා කරන් නැතිවුණුත් හිතවත් වෙලා..ඒ සමුගැන්මෙ පොරාතුවද..අපි ඔක්කොම දං වැලකින් ලෙහාපු දඩයම් බල්ලො වගෙ ශොප් එකේ සීමාවෙන් එළියට ආවේ බලාපොරොත්තු ඔක්කොම නැතිකරන්..හෙට ඉඳන් අපිට මේ ටුවෙන්ටි ෆෝර් කියන එක තහනම්..මං ආස දෙයක් එහෙම්මයි..මොකකට හරි ආස වුණොතින් හෙන හරි ගහනවා...ජොබ් එක කරන් ආවා විතරයි...දැන් ඒකත් ඉවරයි...බලාපොරොත්තු කැඩිච්ච මූණු තියන් හිටිය එකෙක් එකෙක් එක්ක මූණ බලන් කතා කරන්ඩ බැරි තරමට ශොක් වෙලා හිටියෙ..එකපාරටම ඇදලා ඇරන් දොට්ට දානවා වගේ වුණු වැඩෙන් හැමෝම මාරම විදියට අසරණ වෙනවා..පහුගෙ ටිකෙ සර්ත් දවසම කතා නොකර අවුල් පිට අවුල් වල මූණ එල්ල්න් හිටියෙ ඇයි කියලා දැන් තේරෙනවා..කාලයක් තිස්සෙ බලන් ඉඳලා ඉඳලා මෙහෙම තීරණයක් ගන්ඩ ඇත්තෙ හොඳට හිතලා බලලා කියලා සර්ව සාදාරණීකරනය කරත් අපේ හිත්වලට එකඟව හෙට ඉඳලා ආපහු කිසිම ජොබ් එකක් නැතුව ඉන්න වෙද්දි,අතට සල්ලි කීය කීය හරි ඕනි වෙද්දි අතෙ සතෙ නැතිවෙද්දි දැනෙන ඒ හැඟීම සාදාරණීකරනය කරන්නෙ කොහොමද කියලා තේරුම් ගන්ඩ පුළුවන් කමක් මට තිබ්බෙ නැ..රුපියල් ලක්ෂෙ ඇති සති දෙකක් ජීවත් වෙන්ඩ අද කාලෙ හැටියට..ඒත් එහෙම බෑ..මේවා වියදම් කරන්න නරකයි...සර්ත් පව් දැන් මෙතනම කොල්ලො තිස් පහකට වගේ ලක්ෂ තිස් පහක් අමතරව බෙදිලා යනවා...ඇත්තටම වෙන එහෙක එහෙම වැඩ කරානම් රුපියල් පන්දාහ ගාණෙ දීලා ශේප් වෙනවා..ඒත් සර් එහෙම නෑ..මට එවෙලෙත් පුදුම හිතුණා..රුපියල් ලක්ෂෙ ගාණෙ දෙන්න තරම් සල්ලි තියෙනවා ද..එහෙම නැත්නම් අපි ගැන හිතලා ලක්ෂෙ ගාණෙ දුන්නද කියලා..අපි ඔක්කොම අසරණ වෙලා මෙතන..