Sandık Kokusu Fan kurgu

13. Bölüm Part 7 (Bölüm Sonu)

Karsu çocukları eve bıraktıktan sonra Atilla'nın yanına gider. Terapi meselesinden dolayı canı çok sıkkındır. Atilla da babasıyla yüzleşecek olmanın verdiği yükün altında ezilmektedir. Kapıyı açtığında Karsu onun da iyi olmadığını farkeder. Telaşla eve girer.

Karsu: Atilla sen... Sen hiç iyi görünmüyorsun. Kötü bi şey mi oldu?

Atilla Karsu'ya sıkıca sarılır. Sanki daha önce hiç nefes almamış gibi kokusunu içine çeker. Ağlamaya başlar. Karsu da karşılık verir, iyice sarılır teselli eder. Atilla biraz sakinleşince ayrılırlar.

Atilla: Kusura bakma ben böyle seni karşımda görünc-

Karsu: Konuşalım mı biraz?

Atilla başıyla onaylar, koltuğa otururlar.

Karsu: Seni dinliyorum.

Atilla: Konuşmaya nasıl başlamam gerektiğini bilemiyorum....

Kısa süreli bi sessizlik oluşur.

Atilla: Babam ve ben... Pek iyi anlaşamıyoruz aslında. Hayata bakış açımız, beklentilerimiz, arzularımız çok farklı. Yine de onu üzmemek için neredeyse her dediğini yaptım. Nefes alamayacak kadar boğsa bile beni, sözünden pek çıkmadım ama artık takatim kalmadı. Ben yükünü sırtladıkça babam benden daha fazlasını beklemeye başladı. Kaldıramıyorum ölecekmişim gibi geliyor ama yoruldum da diyemiyorum. Ona çok kızgınım, kırgınım hatta kinliyim yine de üzülmesinden, yıkılmasından çok korkuyorum. N'apacağımı bilemiyorum Karsu. Bu döngüden nasıl çıkacağımı bilemiyorum. Onu da beni de üzmeyecek bir yol bulamıyorum.

Karsu Atilla'nın elini sıkıca tutar.

Karsu: Seni çok iyi anlıyorum, ben de benzer bir döngü içerisindeyim çünkü. Irmak, o adamla evi terk ettiğinde ne yapacağımı bilemedim. Annem kafayı yemişti, hıncını sürekli benden çıkarıyordu. Daha fazla dayanamayacaktım, bunu anneme de söyleyemezdim. Bu yüzden kaçtım... Annemden uzağa, Adana'ya ve hayatımın hatasını yaptım. O zaman ne hissettiğimi söyleseydim belki de bambaşka bir yerde olurduk. Biz bugün bile benim evi terk edip gittiğim günün enkazını taşıyoruz... Yapma bunu kendine Atilla. Evet üzülecek baban, o üzüldüğü için sen de mutsuz olacaksın, bencilmişsin gibi hissedeceksin belki de... Ama en azından, gerçekle yüzleşmiş olacaksınız. Ne yaparsan yap gerçek er ya da geç karşında dikiliyor. Dürüst ol, çünkü bir ilişki ancak güven üzerine kurulunca sağlam oluyor. Bir kere doğruyu söyleme fırsatını kaçırırsan, bir daha asla o fırsatı elde edemeyebilirsin.

Atilla: Korkunla yüzleş diyorsun yani?

Karsu tebessüm eder.

Karsu: Aynen öyle. Tıpkı o gün, Tılsım babasında kalmayı tercih ettiğinde bana söylediğin gibi.

Atilla tebessüm eder.

Atilla: İnsan bazen cevabını bildiği soruları emin olmak için birine sorma ihtiyacı hissediyor. Aynaya bakmak istiyor aslında.

Karsu: Öyle... Atilla sen benim dayanağım oldun, destekledin beni, yol gösterdin. Ben de senin yanında olmak istiyorum. Siyah ya da beyaz; Doğru ya da yanlış farketmez. Sen ne karar verirsen ver, ben buradayım. Ne zaman bana ihtiyacın olursa söylemen yeterli.

Atilla: Arkadaşım olarak mı yoksa sevgilim olarak mı?

Bi süre ikisi de sessiz kalır. Karsu tam cevap verecekken Atilla araya girer.

Atilla: Karsu... Beni sevemez misin? Sana layık olmadığımın farkındayım ama değişebilirim, gerçekten. Küçücük, bir karınca kadar dahi olsa umut olursa eğer, ona tutunurum... Hiç mi şansım yok? N'olur söyle bana. Çünkü şuanda bile bu sözlerin beni sevebileceğine inandırıyor aklımı da kalbimi de. Hayaller kurduruyor. Ve ben... Olmayacak bi rüya yüzünden seninle olan arkadaşlığımın bitmesini istemiyorum. Dost ya da sevgili adını ne koyarsan koy, seninle olduğum sürece mutluyum... O yüzden dürüstçe bana ne hissettiğini söyle.