Görüş salonundaydım.Kocaman alanda sadece ben ve Kenan vardık.Ev yemeği tarzı şeyler getirmişti.Dışarıdayken kendi başıma yaşadığım dönem az çok bir şeyler pişirebiliyordum ama son 2 yıl Kenan geldikten sonra hep dışarıdan yemeye başlamıştık.
Sürenin bitmesi ihtimaline karşı hızlı hızlı yiyordum.
"Yavaş ye."
"He sonra zaman yetmeyince kalanına çök değil mi?" dediğim şeye kendimde güldüm.
"Zaman yok,istersen akşama kadar güzel yüzümü seyredersin."
"Siktir len ordan,ekmek ver."
Kalan az bir parça ekmeği de uzattı ve kollarını masaya koyup bitirmemi bekledi.
Aldırmadan yemeğimi bitirdim ve ortalığı toparladıktan sonra tekrar bana baktı.Daha doğrusu gözlerini yüzümde dolaşıyordu.Kenan hiçkimsenin doğrudan gözlerine bakamazdı.
"Örgüttekiler teker teker dağılmaya başladı.Herkes kaçmanın bir yolunu bulup ortadan kayboluyor."
Küçükken bende kaçmayı çok denemiştim.Herkes en az bir kere denemişti.Bir kaç başarısız denemenin sonunda herkes aslında oradan kaçışın olmayacağını kavrardı.
Kaçamayan deneyenleri dinlerdi,deneyenler kaçanları örnek alırdı,kaçanlar ise en sonunda ya parasız kalır ya başını belaya sokar geri dönerdi.Eğer yeterince deli cesaretine sahiplerse bilgi sızdırmakla örgütü tehdit eder tüm ailesinin örgüt tarafından yok edilişini seyretmek zorunda kalırdı.Belki de suç üstü yemek ve cezaevine girmek hiçbirinin aklına gelmemişti.
"Çok az kişi kaldı.Eğer arada babamlar olmasaydı bende çoktan ayrılıp yoluma bakmıştım."
"Dede çöküşe geçti ha?Sanırım emekliye ayrılma kararı aldı." samimiyetsiz bir gülümseme eşliğinde söyledim.Aynı şekilde karşılık verdi ve tekrar sessizliğe gömüldük.
"Kimseye bir şey söylemedin değil mi?Örgüt hakkında.Aslında gerçekten umrumda değil ama Hamit Bey hala iktidar sürdürme çabasında ve her türlü engeli reddediyor.Belki yakında seninle de iletişimi keser?"
"Keşke..."
"Öyle deme bak işte.Buradan çıktıktan sonra sırtını nereye yaslayacaksın?Toplumdan bu zamana kadar hep uzak kalmışsın neredeyse 30 yaşına gelmişken uyum sağlamaya mı çalışacaksın?"
Konuşmaya devam ediyordu ama aklım bir noktaya takıldığı için dediklerinin geri kalanını anlayamamıştım.
"Ben burada ne kadar kalacağım?"
Sözleri bir anda kesilen Kenan afallamış gibiydi.Basit bir soru karşısında donup kalmıştı.Birkaç saniyelik duraklama ardından devam etti.
"Bilmiyorum.Avukatta bilgiler.Bende bana söylenen ve sana söylediğim kadarını biliyorum." başımı salladım ama sadece sorgulamamak içindi.
"Cevap vermedin soruma."
"Hangisi?"
"Anlatmadın değil mi kimseye bir şey"
"Hayır,anlatmadım."
"Melih'e bile?"
Rol kesmek artık bir yetenekten çok zorunlu olarak sahip olmam gereken bir özellik gibiydi.Bu konuda iyiyidim .Gerektiğinde de kullanmaktan asla çekinmezdim.
"Hayır ona da anlatmadım.Neden bu kadar korkuyorsunuz Melih'ten?"
"Onun bilmesi demek herkesin bilmesi demek.Herkes bilirse zar zor toparlanan örgüt tekrar dağılır."
