"Aç kapıyı.AÇ LAN KAPIYI!"
"Selim otur yerine.Bu odanın içeriden çıkışı yok."
"Oyun oynama benimle Melih.Darmaduman ettin beni yeterince zaten,yeter."
Derin bir nefes aldı ve sandalyesinde arkaya yaslandı.Yarım saattir kapıyı açmaya çalışıyordum ama bir türlü açılmıyordu.
"Melih değil,Melih yok.Tuğrayım ben.Otur şimdi yerine."
Başka çaremin olmadığını çoktan anlamıştım ama yüzleşme fikri beni çok korkutuyordu.Hissettiğim şeyler tarif edilemezdi.Zihnim büyük bir boşluktu ve sadece soru işaretleri ile doluydu.
Geçip sandalyeye oturdum ve bir süre sonra kambur durduğumu farkedip sırtımı dikleştirdim.Hazır olduğumu düşünüp oyunu başlattı.Desteden iki kart çekip önüme açtı.
"Alıyor musun,kalıyor musun?"
Önümdeki 9 ve 2 yazılı olan kartlara baktım.
"Alıyorum."
Açtığı kart joker kartıydı ve kartların toplamı 21 ettiğinden doğrudan kazanmış oluyordum.
Başını kaldırdı ve gülümsedi.
"Kazandın.Sor bakalım"
*
"Tuğra ne alaka Melih? Neden Tuğra?"
Sıkıntılı bir nefes verdi.
"Selim benim sana kendimi kanıtlamam için ne yapmamı istiyorsun hm? Üzgünüm ama gerçek bu.Tuğrayım ben.Bildiğin,tanıdığın Tuğra."
"Ama neden?" sesim çıkmıyordu.
"İki soru soramazsın."
Ve oyun devam etti.Tekrar kazandım.
*
"Keşke bana her şeyi baştan anlatsan ve bunlarla uğraşmasak."
"Bu bir soru değil."
"Hay sikeyim...Neresi burası Tuğra? Neredeyiz biz? Burasının bir cezaevi olmadığına artık eminim."
"Cezaevindeyiz ama özel mülkiyette.Benim mülkiyetimde,benim cezaevimde."
"Anlamıyorum."
"Cezaevinin müdürü benim."
Yüzümü sıvazladım...
Kartları tekrar açtı ve kaybettim.
*
"Baban yaşıyor mu?"
"Öldürdüm demiştim ya?"
Kaşlarını kaldırdı.
"O gün anlattıkların doğru muydu?"
Kaşlarım çatıldı.
"Doğruydu tabikide neden yalan söyleyeyim ki sen bana o kadar güven verdikten sonra?"
