Cesarstwo Blasku

Rozdział 13

Zamarłam. W pośpiechu zaczęłam szukać usprawiedliwienia, jak dziecko przyłapane na kradzieży cukierków z kuchennej szafki. Moja twarz z pewnością już mnie zdradziła.

Roan przyglądał mi się w półmroku spod zmarszczonych brwi, czekając na odpowiedź.

Pod naporem jego spojrzenia poczułam się bezbronna, chociaż było to absurdalne. Miałam przecież moc, która mogła z łatwością go zranić, gdyby spróbował coś mi zrobić. A z jakiegoś powodu w tej chwili się go przestraszyłam i uwierzyłam, że naprawdę może mnie skrzywdzić.

Roan jakimś cudem odkrył, że tu jestem. A może to ja sama się odsłoniłam? Już raz przecież nie zapanowałam nad mocą i wyłoniłam się z cienia w najmniej odpowiednim momencie. Może moje ciało znów mnie zdradziło.

Chłopak stał nade mną i świdrował mnie swoim zabójczym wzrokiem. Teraz, w świetle świecy, którą wciąż ściskałam w dłoniach, nie przypominał już anioła o jasnych włosach i czystych, błękitnych oczach. Wyglądał, jak demon.

– Jesteś sha'ri i potrzebujesz świecy? – Prychnął. – To żałosne.

– Dlaczego nagle jesteś wredny? Bo przyłapałam cię na czymś? – Zebrałam się w sobie i odpyskowałam mu.

Zachował kamienną twarz. Nie udało mi się wyprowadzić go z równowagi.

– Dlaczego podsłuchiwałaś? – spytał, porzucając arogancki ton.

– Nie podsłuchiwałam. Głośno rozmawialiście.

– Co słyszałaś?

– Tylko tyle, co już sama wiedziałam wcześniej – odparłam.

Uniósł brwi.

– To znaczy?

– Że jesteś dupkiem, który nie chce nam pomóc. Możesz być spokojny, i tak nie chcemy tej twojej pomocy – powiedziałam stanowczo, tak twardo, jak tylko byłam w stanie, patrząc w te przerażające, lodowe oczy.

Miałam nadzieję, że nie zdradzi mnie moje serce i drżące dłonie. O dziwo, Roan nagle odsunął się ode mnie, pozwalając mi odetchnąć.

– A tak poważnie, po co ci ta świeca? Sha'ri źle widzą w ciemnościach? – spytał z lekką kpiną w głosie, ale znacznie łagodniejszym tonem.

– Nie.

– Więc nie potrzebujesz jej? Znakomicie, to ja ją wezmę – powiedział i sięgnął po świecznik, lecz w porę się odsunęłam. Światło prawie zgasło. – Coś nie tak?

– Nie rób tego – pisnęłam, kapitulując. Dostrzegłam satysfakcję w jego oczach i zadowolony uśmieszek, gdy okazałam słabość.

– Czego?

– Nie gaś świecy – syknęłam, przez zaciśnięte zęby.

– Boisz się ciemności?

– Każdy się czegoś boi – mruknęłam, urażona.

– Ale ty jesteś cieniotkaczką...

– Dobra, wystarczy. Nie musisz mi mówić, jaka jestem słaba i głupia – warknęłam i odsunęłam się, chcąc go wyminąć.

– To po prostu... ciekawe. Niespotykane. – Przysunął się jeszcze bliżej, aż światło w moich dłoniach znów zadrżało.

– Tak no widzisz, takim jestem wyjątkowym okazem. Boję się ciemności i do tego zupełnie nie umiem zabijać.

– Kain miał w takim razie wielkie szczęście, że trafił na ciebie – powiedział. – Zapewne ktoś inny by się nie zawahał.

– Na cóż komu taka sha'ri, która nie potrafi bezlitośnie zabijać? Tam skąd pochodzę, służymy tylko do tego. Pomogłam Kainowi, bo zwyczajnie byłam zbyt słaba, by pozbawić go życia.