ABİLERİM Mİ?

12

12. Bölüm

'Soğuk bir kış günüydü ve sobalı evimizde yakacak tek bir odun bile yoktu. Annem ve babam dün gece yine paramız olmadığı için kavga etmişlerdi. Her seferinde olay benim başıma patlıyordu.

Abim de zaten hiç umursamıyor, eve bile gelmiyordu.

Babam dün geceden beri eve hiç gelmemişti. Eski püskü yünlü battaniyeme sarıldım. Beni yeteri kadar ısıtmıyor, tir tir titrememe sebep oluyordu.

Babamın borçları yüzünden çok kötü bir sene geçirmiştik ama kışın bu kadar kötü olabileceğini hiç kimse bilemezdi.

Burnumu peçete ile silip kayan gözlerime ve dönen başıma rağmen ayağa kalktım. Başım çok acıyordu.

Annemin odasının önüne gelince kapıyı çaldım. Soğuk bir 'gel' sesinin ardından üzerimdeki battaniye ile odaya girdim.

Annem telefonunda biri ile mesajlaşıyordu. Bakışlarını bana çevirme nezaketini bile göstermedi.

"Anne," dedim tir tir titreyen sesim ile.

Bakışları bana döndü.

"Ne var?"

"Boğazım çok acıyor." Dedim elimi boğazıma götürerek.

"Ne yapayım yani?"

"Anne, çok canım yanıyor. Hasta oldum." Dedim inleyerek.

"Ne yapayım?" Diye bağırınca yüzümü buruşturdum.

"Beni iyileştirir misin? Anneler öyle yapar." Dedim çocuk aklımla. Doğalı Doğalı sadece dokuz buçuk sene geçmişti ama bu bile ölmek istememe yetmişti.

"Siktir git çocuk. Sinirimi senden çıkarırım." Annem beni sertçe uyardı ama yine de oradan ayrılmadan yanına yaklaştım.

Sevimli olursam beni severdi ve o zaman iyileştirirdi.

Gözlerimi kısarak gülümsedim ve başımı yana eğdim. "Lütfen anneciğim, beni iyileştir." Dedim ince sesim ile.

Bana bakıp alayla büyük bir kahkaha atınca irkildim.
"Sen kendini tatlı mı sanıyorsun? Bokuma benziyorsun amına koyayım! Aynı renge sahip saçlara sahipsin." Keşke ben de onun gibi sarı saçlara sahip olsaydım. O zaman beni severdi.

"Anne, deme öyle. Ben yapmadım ki saçlarımı valla bak. Allah yapmış." Üzerindeki kalın, yünlü, beyaz yorganı bir hışımda atıp ayaklarını yere değdirdi.

"Ah, ulan ah! O verdikleri beş kuruş para da olmasa katlanılmazsın ama ne yapalım?" Dedi sitemle.

"Ne parası anne?" Dedim yine de içimdeki sevgiyle.

Bir anda 'bana anne deme' diye haykırınca korkuyla geriledim. Üzerimdeki battaniye yere düştü.

"Ama anne-" diyordum ki saçlarıma asılarak beni susturdu.

"Lan çocuk! Başıma bela mısın sen? Ne suçum vardı da sen çıktın başıma ya?" Saçlarımı çekerek başımı geriye yatırdı.

Ağlamaya başladım. "Yapma, çok acıtıyorsun. Anneciğim yapma."

Saçlarıma daha çok asıldı. "Bak hala anne diyor. Yok sen akıllanmayacaksın." Dedi ve saçlarımdan sürükleyerek beni banyoya soktu.