18. Bölüm
°Lights Are On- Tom Rosenthal
Dünkü yaşananların üstüne bugün durgundum. Hastanede sonuçlar hakkında hiçbir şey söylemişlerdi bana ama kötü olduğunu adım kadar iyi biliyordum.
Şu an da akşam saatleriydi. Teyzem ve eniştem bizdeydi. Onlar haricinde onlardan sonra diğer akrabalar da peşpeşe gelmişti. Neden bilmiyordum ama bu gece çok kalabalıktık.
Bu Akif denen adamı hiç sevmiyordum.
Çok rahatsız edici bir şekilde bakıyordu.
Mesela şuan neden durmadan bana bakıyordu.
Şu an Adal abimin yanındaydım. Annemler yemekleri hazırlarken ben mal gibi oturuyordum.
Adal'ın telefonundan oyuna girmiş Lol oynuyorduk.
"Abi, sikerim ben bunları!" Diye bağırmamla babam da dahil herkesin bakışları bana dönünce ağzım beş karış açık kaldı.
"Çok özür dilerim, yanlışlıkla oldu." Deyip masanın altına kadar girmemle Aral'ın kahkahasını duydum.
"Beş erkekle takılınca böyle oluyor işte, n'apsın benim kızım?" Dedi babam ortaya.
"Sen onları boşver gel biz masanın oraya gidelim." Dedi Adal ve gülerek ayağa kalktım. Yemek masasına gidip oynamaya devam ederken Adal ile kahkaha ata ata gülüyorduk.
Aral yanıma oturdu.
Yanağıma upuzun sert bir öpücük kondurdu.
"Kurban olurum tipe bak ya. Napıyorsun?"
Dün Murat'ın kurduğu o cümleden sonra herkes o kadar mutluydu ki altın bulmuş gibi.
"Aral ya," diyerek kahkaha attım. Tekrar yanağıma öpücük kondurdu. Beni sıkıca kendine çekti.
Telefon elimden masaya düşerken gülmeye başladım. Aral burnuma kadar öpüp ısırırken beni gıdıklamaya başladı.
"Yerim anne ben bu kızı, şunun güzelliğine bak." Derken sanki ben onun bebeğiydim ve yeni doğmuş bebeğine bakıyormuş gibi bana bakıyordu.
Gözlerimi kırpıştırdım ve başımı sağ omzuma yaslayıp gülümsedim.
Gamzelerim belirginleşirken alnıma uzun soluklu bir öpücük kondurup saçlarımı uzun uzun kokladı.
"Seni çok seviyorum Umay, yemin ederim çok seviyorum." Gözlerinin en derinine baktım.
"Ben de seni çok seviyorum abi," deyip kollarımı boynuna doladım.
Kulağıma bir şeyler fısıldamaya başladı.
"İyi ki doğdun güzelim," yerimde kaskatı kesildim.
Bugün benim doğum günüm müydü?
"Abi?" Dedim beş karış ağzımla sorarken.
"Bebeğim," dediğinde saçlarımı okşuyordu.
"Bugün benim doğum... Ama nereden biliyorsun ki?"
Göz kırptı. "Biliyorum işte sorma. Hadi gidip hazırlan. Daha herkes gelmedi."
"Benim için mi geldiler?"
Tekrar göz kırptı. Heyecandan ellerim titrerken yerimden koşarak odama çıktım.
Tabi bu sıra Poyraz abim bağırıp koştuğum için kızmıştı.
Yukarı çıkarken sürekli zıplayıp bağırmıştım. Aral ve Adal'ın bana güldüğünü duyarken bile heyecandan yerimde duramıyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ABİLERİM Mİ?
Adventure17 yıllık hayatını geçirdiği ailesinin öz ailesi olmadığını öğrenen Umay'ın hikayesini anlatıyoruz. Klasik bir aile kitabı olabilir ama çok daha güzeli.
