Cihanşah Serisi - II
Töre kitabı değildir.
&
Kitaplar birbirinden bağımsızdır, istediğinizden başlayabilirsiniz.
&
1. Kitap tamamlandı 🌸
&
"Alaca kızı," diye bağırdığında eve doğru attığım adımlarım sekteye uğradı. Dönüp ona bakmaya cesaretim yo...
Kilit bir bölüm, içinde bazı tüyolar var, dikkatli okursanız belki görürsünüz.:))
Alabora okuyucuları sizi bekleyen bir sürpriz var 😋
Bol bol yorum yapmayı unutmayın canlar ve tabii ki oy vermeyi de unutmayın ❤💋
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ALACA KIZI
BÖLÜM: 7 – KÜLFET!
"Herkese iyi insan deyip açarsan gönül pencereni, kimi camını indirir kimi pencereni."
Şems-i Tebrizi
"Bir insanın samimi olup olmadığını nasıl anlarız babaanne?"
"Anlayamazsın kızım," dediğinde yüzüm asıldı. İçimi kemiren kuşkudan kurtulmayı ümit ederek babaanneme koşmuş ve bu soruyu sormuştum. Gel gör ki aradığım cevabı burada da bulamamıştım.
"O zaman nasıl güveneceğim ben?" diye yakındığımda müşfik edasıyla güldü babaannem.
"Kime?"
"Herkese."
"Gel," dedi, elini dizine pata küte vurdu uzanmam için. Onu ikiletmeden dizlerine başımı yaslayıp uzandığımda parmaklarını saçlarımın arasına karıştırdı. Öncelikli olarak hep yaptığı gibi okudu içinden, sonrasında eğilip saçlarıma dudaklarını bastırdı. O bana dua okuyunca ferahlardı içim, bir genişlik sarardı kasvetli gönlümü ve huzurla nefeslenirdim.
"Hz. Yusuf'u kuyuya atan kardeşleriydi, Hz. İsa'ya ihanet eden havarilerinden biriydi, Hz. Musa'nın dönüşünü beklemekte güçlük çeken kavmin isteği üzerine altından put yapan kardeşi Hz. Harun'du, Hz. Muhammed (s.a.v) en çok akrabaları tarafından hor görüldü, eziyete maruz kaldı." Uzun soluklu bir nefes alıp verdi babaannem ve yorgun bir şekilde devam etti konuşmaya. "Peygamberlerin dahi ihanete uğradığı bu dünyada birilerine güven duymak çok zordur kızım. İnsanız, beşeriz ve ne yazık ki şaşarız."
"Kendi ailemize bile mi güvenmeyelim?" dediğimde sesim bir hayli kısık çıktı.
"Aileni çok seviyorsun değil mi?"
Yüzüme kederli bir ifade yerleşirken kafamı ağır ağır salladım. "Çoğu zaman beni incitiyor olsalar da ben onları çok seviyorum babaanne," diye fısıldadım. Annemin ilgisizliği, babamın yeterli gelmeyen sevgisi ve baskısı, kardeşlerimle aramda istediğim gibi bir bağın olmayışı ve birbirimizden kopuk oluşumuz beni incitiyordu. Oysaki kocaman bir aileydik, kenetlensek ne de güzel olurduk.
