Cihanşah Serisi - II
Töre kitabı değildir.
&
Kitaplar birbirinden bağımsızdır, istediğinizden başlayabilirsiniz.
&
1. Kitap tamamlandı 🌸
&
"Alaca kızı," diye bağırdığında eve doğru attığım adımlarım sekteye uğradı. Dönüp ona bakmaya cesaretim yo...
Nasılsınız, siz beni sormasanız da bem söyleyeyim iyiyim."))
Bölüm tam istediğiniz dozda, biraz da benimisteyeceğim türden. Yani hep gülüp eğleneceksiniz hem de sinir olacaksınız.
Öyle işte, oy vermeyi 🌟
Ve tabii ki bol bol yorum yapmayı unutmayın canlar.😋
Keyifli okumalar diliyorum aşklar 💋🌛
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ALACA KIZI
BÖLÜM: 11 –ZİYAN!
"Ey gönlümün sol yarısı, aklıma koydum seni aklım almadı. Yüreğime bıraktım, sana doymadı."
Hz. Mevlâna
"Dedeme âşık mıydın babaanne?"
Kafasını kaldırmadan tesbihini çekmeye devam eden babaannem, "Aşk nedir?" diye sordu bilmemezliğe yatarak. Oysaki dedemi nasıl sevdiğini babamdan dinlemiştim bir keresinde. Dedem de babaannem de birbirlerine deli divane sevdalılarmış, Çukurova aşklarına şahitmiş.
"Onu gördüğünde şuurunu tamamen kaybetmek. Hem kendinde olmak hem de kendini yitirmek, onunla var olurken onda yok olmak, yanmak, harlanmak ve nihayetinde küle dönüşmek, der çoğu yazar," dediğimde dudaklarının belli belirsiz yukarıya doğru kıvrıldığını saliselik bir zaman diliminde bile olsa gördüm. Omuzlarımı kaldırıp indirdim. "Yani bilmiyorum babaanne, sen söyle dedemi gördüğünde neler hissediyordun?"
"Güzel sevene aşık, çok sevilene maşuk derlermiş eskiden," dediğinde uzun soluklu bir nefes çekti içine babaannem. "Öyle yazarlar gibi süslü kelimeler kullanamam ben. Diyeceğim tek şey; kimi zaman o âşık oldu ben maşuk, bazı zaman ben âşık oldum o maşuk. Velhasıl kelam; onunla bir olduğunda fikrinle, zikrinle, hissiyatınla, yüreğinle ve de aklınla onunla yek olduğunda, onunla gözlerini kapatıp onunla gözlerini araladığında sevdalanmışsın, derler."
"Yani sen dedeme aşık değil, sevdalandın öyle mi?"
"Ben dedenin gözlerinin değdiği zerreyi bile seviyordum güzel kızım," diyen babaanneme imrenerek baktım. Birini bu kadar sevmek mümkün müydü?
"Sert çehresinin aksine beni bulduğu anda merhametle yumuşayan bakışlarını, dünyaya olan hiddetine rağmen bana hitaben kurduğu bir çift tatlı sözünü, delice öfkesine rağmen ruhumu okşayan şefkat dolu olan dokunuşlarını, beni sakınan o korumacı tavrını, özünü, sözünü, kokusunu... Ben dedeni her zerresiyle seviyordum kızım," dediğinde kahırla nefeslendi.
