Cihanşah Serisi - II
Töre kitabı değildir.
&
Kitaplar birbirinden bağımsızdır, istediğinizden başlayabilirsiniz.
&
1. Kitap tamamlandı 🌸
&
"Alaca kızı," diye bağırdığında eve doğru attığım adımlarım sekteye uğradı. Dönüp ona bakmaya cesaretim yo...
Güzel bir akşamda size geldik, kabulünüz diye düşünüyorum. :))
Yazın gelişiyle haftada bir düzeni bozuldu, yazdıkça atar oldum :()
Şikâyetçi değilsiniz, değil mi?
Keyifli okumalar diliyorum aşklar 💋👀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ALACA KIZI
BÖLÜM: 15 – VİRANE!
"Ben bu gönlümü, kendime dost sanıyordum; meğer gönlüm başka birinin dostu imiş de haberim yokmuş."
Şems-i Tebrizi
"Yapmadığın için pişman olduğun bir şey var mı babaanne?"
"Ne gibi?" diye sorduğunda bilmem dercesine dudak büktüm. "Herhangi bir şey, ne olduğu fark etmez. Zamanında şunu yapmadığıma pişmanım dediğin herhangi bir şey işte!"
"Kulların en güçlü silahıdır keşke," dedi babaannem gülümseyerek. "Zamanında yapmaz, iş işten geçince de keşke şunu da yapsaydım, bunu da yapsaydım, der durur." Sonuna kadar çektiği tesbihe baştan başladığında uzun soluklu bir nefes aldı. "İnsanım bende, elbette vardır benim de pişmanlıklarım, keşkelerim..."
"Ne gibi işte?" dedim meraklanarak. "Keşke şunu yapmış olsaydım dediğin ne var?"
"O hayırsız babanı küçükken adam olana kadar dövseydim mesela," dedi muzır tavrıyla. "Baksana anasına uğradığı, halini hatırını sorduğu yok."
"Babamla aynı evde yaşadığımız halde hatırımızı sorduğu yok babaanne, boş ver," dedim yüzümü buruşturarak. "Başka ne var?"
"Anneme daha çok sarılırdım ve her fırsatta köye yanına giderdim. Babamla daha çok oturur, kardeşlerimle daha sık görüşürdüm," dediğinde gözlerinin içi nemlendi. "Ben koca sevdasına düşünce annemle babamı çok ihmal ettim, çok."
"Senin ihmal etmiş halin bile bize bin basar babaanne," dedim gülümseyip elini tuttuğumda. "Kendi hakkını yemene müsaade etmem. Başka şeyler söyle, gerçek pişmanlıklarını..."
"Bilemedim ki şimdi..." Düşündü birkaç saniye kadar. "Pişmanlık değil de," dedi babaannem dalgınlaşıp suskunlaşırken. "Daha çok ukde diyelim," derken güçlükle yutkundu. "Dedenin gözlerinin içine bakarak onu ne kadar çok sevdiğimi dile getirmek isterdim, dünya gözüyle demedim ya içimde kaldı."
"Söylemedin mi hiç?"
Sesimdeki o hayal kırıklığını babaannem de almış olacak ki buruk bir şekilde gülümserken kafasını olumsuz anlamda iki yana salladı. "Bizim zamanımızda ayıp sayarlardı," diye homurdandı. "Büyüklerin kulağına gitmeye görsün burnumuzdan getirirlerdi, ondan sebep cesaret edemedim."
