Krąg

XXXV: Cosmopolitan

Bar STIXX mieścił się w samym sercu kompleksu biurowego przy rondzie Daszyńskiego. Właściciele tutejszych knajp nie mieli na co narzekać. Korporacyjna klientela odwiedzała  liczne restauracje i bary od poniedziałku do piątku w godzinach załatwiania interesów, czyli od 8 do 22, wykręcając spore sumy na rachunkach i niemałe na napiwkach.

Laura zajęła miejsce na wysokim stołku przy barze. Liczyła, że dzięki temu zamówią jedynie coś  do picia, wymienią kilka small talków i szybko skończą spotkanie.

Zaraz po tym jak usiadła, po drugiej stronie eleganckiego baru pojawił się barman. Miał może 25 lat, blond włosy i naturalnie muśniętą słońcem skórę. Umięśnione ciało wciśnięte było w białą, opiętą koszulę, którą rozpiął pod szyją.

- Co podać? - zapytał od razu.

- Czekam na kogoś, zamówimy razem.

- W takim razie poczekam z tobą. Dotrzymam ci towarzystwa.

Puścił jej oczko i oparł się łokciami o bar.

- Nie trzeba, na pewno masz sporo klientów spragnionych zimnego koktajlu.

Rozejrzał się po sali, a ona automatycznie zrobiła to samo. Większość stolików była zajęta, jednak przy długim barze siedziała tylko ona.

- Nope - odparł unosząc brwi. - Tylko ciebie.

- Jedyna alkoholiczka na sali - burknęła.

Było jej wszystko jedno co pomyśli o niej chłopak za barem. Miała ciężki dzień, a najtrudniejsze  jeszcze przed sobą. Stresowała się i nie potrafiła tego ukryć.

- Nie jedyna. Ale chyba nowa w korpo świecie, co? Sporą część drinków serwujemy przed 17-stą, czyli jeszcze w godzinach pracy, w znacznej większości w wersji double - znów posłał jej porozumiewawcze oczko. - Ale tylko ty robisz to tak otwarcie, przy barze. Albo właśnie cię wylali i jest ci wszystko jedno, albo obejmujesz zajebiście wysokie stanowisko. Sądząc po młodym wieku, obstawiam to pierwsze. A więc... podwójny cosmopolitan?

- Dzień dobry pani dyrektor!

Usłyszała wysoki, radosny głos tuż przy wejściu do baru. Odwróciła się w kierunku, z którego dobiegał i zobaczyła ostatnią osobę, po której spodziewałaby się takiego przywitania. W jej kierunku zmierzała Natalia. Co prawda, były przecież umówione, dlatego nie mogła się dziwiąc, że właśnie ją widzi, jednak nigdy wcześniej Natalia nie reagowała na nią z takim entuzjazmem.

- Czyli jednak się pomyliłem, pani dyrektor - wtrącił barman uśmiechając się do niej jeszcze szerzej, niż wcześniej.

Odwzajemniła posyłając mu smutny uśmiech. Chłopak nie mógł wiedzieć, że tak naprawdę dostała tę posadę tymczasowo w zastępstwie za swoją szefową i zupełnie nie wiedziała jak poradzić sobie na tak eksponowanym stanowisku.

Tymczasem Natalia zdążyła przebiec w wysokich obcasach pół długości baru i znaleźć się tuż przy niej. Na jej twarzy malowała się prawdziwa radość. Autentycznie cieszyła się ze spotkania. Ku zaskoczeniu Laury, uścisnęła ją jak najlepszą przyjaciółkę, a na dokładkę pocałowała w policzek. Laura była tak oszołomiona całym zdarzeniem, że nie zdołała wykonać żadnego ruchu, jedynie przyglądała się Natalii ze zdziwieniem.

- Nie mogłam uwierzyć jak przeczytałam wiadomość od ciebie - zaczęła Natalia, gdy wreszcie skończyła pełne czułości przywitanie. - Lauro, ja tak bardzo chciałam, żebyśmy się zaprzyjaźniły. Sądziłam, że jesteś na mnie zła za to, że próbowałam cię odwieźć od wyjazdu. Ale teraz rozumiesz już dlaczego nie chciałam, żebyś jechała, prawda?