METROCEANNA TALES IV: The Adamant's Kryptonite

CHAPTER ELEVEN: BULLY TARGET

Soda stirred to strange noises around her. there are familiar paging from PA systems and loud sounds of sirens belonging to ambulances. then, there's the smell of disinfectants and povidones.

she open both her eyes. when she tried to move, something tug at her hand. pagtingin nya, ang transparent IV hose ang kanyang nakita. nasa tuktok nun ang isang dextrose.

may nakapa rin sya sa kanyang ilong---isang oxygen hose naman. she sighed deeply and tried to prop her self up, when an unfamiliar voice spoke.

"hindi ka pa dapat bumabangon." anito na muli syang pinahiga. "just lay there. i'll call the ER Doctor."

before she could say another word, nakaalis na ito. nagtataka sya kung bakit nya ito kasama, hindi naman nya ito kilala. her head suddenly ached and then she remembered one thing. what really happened and why she's here now.

"hello, Young Lady." bati ng doktor sa kanya. "i see that you're okay. i'll just check your oxygen level and bp, then pwede ka nang lumabas."

"okay po, Doc." tugon nya na sinulyapan ang matangkad na pigurang nakatayo 'di kalayuan sa doktor. she tried to remember kung saan nya ba nya ito unang nakita--

until their eyes met.

coal-like eyes.
the high-way.

tama. ito yung naka-engkwentro nya sa high-way kamakailan. yung maangas na motoristang wagas sya kung sungitan.

lumapit sa kanya ang isang nurse at kinunan sya ng blood pressure. kinabit din nito sa daliri nya ang oxymeter.

"130/80 ang bp ni Miss Legazpi, Doc. 97 ang oxygen levels nya."

anang nurse. tumango ang doktor saka sya muling kinausap.

"you can go home now, Young Lady. bibigyan na lang kita ng vitamins at food supplements, para 'di na maulit ang nangyari." wika ng doktor, na bumaling sa katabi nito. "gagawan ko sya ng reseta, pakikuha na lang sa nurse station. excuse me."

silang dalawa na lang ang naiwan. ramdam nya ang ilang sa pagitan nila at kahit sya, hindi rin alam ang dapat sabihin.

"kukunin ko lang yung reseta---"

"sandali lang." aniya na sinubokan ulit na maupo. lumapit ito at inalalayan sya, dahilan upang magkalapit na halos ang kanilang mga mukha. Soda swallowed an invisible lump in her throat as her chocolate brown orbs stared at the stranger's charcoal-like ones.

the eyes are dubbed as mirrors of the soul. but for this person, it's not a mirror but a wall. a bottomless pit, blank and cold wall.

daglian itong lumayo sa kanya na para bang napapaso. yumukod ito at inikot ang lever sa paanan ng hospital bed para umangat ang headboard nito. kapagkuwa'y umayos ito ng tayo ngunit hindi na sya tinitingnan.

"I'll get the doctor's prescripition." anito na iniiwas talaga ang tingin sa kanya. 'di nya tuloy maiwasang ma-offend sa kinikilos nito. "if you could call a relative---"

"Sophia anak!"

napatingin silang pareho sa isang magandang babae na patakbong lumalapit sa kinaroroonan nya, kahit pa nakasuot ito ng mahabang takong. tumabi ang stranghero para makadaan ang kanyang ina.

"oh my god, ang baby ko." ang naiiyak na turan ng ina na niyakap sya ng mahigpit. "are you alright? may masakit ba sa 'yo? tell me hija, ano bang nangyari at naka-confine ka dito?"

Soda wanted badly to chuckle at her birth mother, Wendy. she's really capable of endless stream of talk despite being worried and anxious.

"Mommy, i'm fine." she said, trying to calm her worry-wart mother. "i'll be discharged today. nothing's wrong with me, okay?"