Break the Boundary

Chapter 13 Adieu, Tsuki!

Chapter 13
Adieu, Tsuki!

Everything were settled. Ayos na rin ang mga kaklase ko. Ilang ikot nalang ng orasan ay aalis na kami sa resort na ‘yon. That was Casobé Resort.

I was staring beyond until Bruce caught my attention. I averted my gaze from him and just crossed my arms over my chest. I was hurt when he just passed over me and hold Margarette luggage that it should be me. Ako dapat ‘yong tutulungan niya.

Agad niyang nilagay sa BMW niyang sasakyan ang luggage nila. Gano’n din kina Hector, Matthew, and Yael. Akin na lang ang naiwan. Mabuti nalang at tinulungan ako ni Professor Larry na doon ilagay sa sasakyan nila ang mga gamit ko.

“Diego, Come’n…” tinawag ako ni Matthew. Hindi pa nga umandar ang sasakyan nina Yael. Dapat talagang mag-iba na ako ng daan. Katamad  bubuntot-buntot sa taong dikdikin ka lang na parang bawang.

Nasa labas pa ako at nakatayo. Nag-iisip ako kung saan ba ako sasakay. Doon kina Matthew or kay Prof. Larry? Mas mabuting doon nalang kina Professor dahil malaki pa ang espasyo at malaya kong gawin lahat ng gusto ko.

“Diyan kana, Matt. Dito na ako.” Kumaway ako sa kaniya at pumasok sa sasakyan ni Prof. Larry. Ngumisi ako sa kanila lalo na’t nakatingin sa akin si Bruce. Gusto kong ipahalata na hindi ako apektado. Napakasama ng ugali ko! Nasaktan ko na naman ang sarili ko, e.

Hindi ko matatanggap na makita sina Marga at Bruce sa loob lalo na’t hawak-hawak ni Marga ‘yong biceps ni Bruce. Sakit lang sa puso ang danasin ko doon.

“Diego!” Anak ng pusang-gala! Sino na naman ba ito?

Sumilip ako sa bintana at tiningnan kung sino iyong sumisigaw. Nando’n si Bruce sa labas. Nanigas ako sa inuupuan ko nang titigan niya ako kagaya no’ng may kami pa. Ang malagkit niyang titig ang aking kahinaan. Umiwas ako ng tingin sa kaniya at pumikit na lang. Hindi ko na siya pinansin at hinilig ko na lang ang ulo ko sa inuupuan. Wala na akong pake sa inyo. Ikaw na mismo ang nagsabi na hindi ko babawiin ang sinabi ko.

“Diego, dito ka—”

Hindi natapos ang pagsigaw ni Bruce nang umalis na ang sasakyan namin. I borrowed Yael’s headphones and I used it. Nagpamusic ako ng sad songs at umidlip. Ito ako, e. Tulog-tulog lang kahit parang nagwawala na ang puso ko. 

Nakasunod ang sasakyan nila sa amin. Tahimik ang buong kasama ko sa loob ng sasakyan dahil napagod din siguro. Hindi na rin ako umimik at dinamdam nalang ang bawat mensahe ng awit na pinatugtog ko. Hanggang sa pumasok si Bruce sa isipan ko. Our promises, our dreams in the future and the happy moments we had.

I was in my seat. Cian was not there kasi katabi na niya si Hector. Sila lang naman itong parang kaibigan ang turing sa ‘kin. Shit! Bakit kasi ang tanga ko?! They’re very lucky to have each other. Hindi ko rin kasama si Bruce kasi may Margarette na siya. I should distance myself cause I know that they were formally introduced to their parents. ‘Yong relasyon nila ay hindi illegal dahil desisyon ‘yon ng both parents nila. Kailangan ko nang  dumistansya.

I was hurt not because Bruce curses me but because…he lied. Naglihim pa siya sa akin. Sana noon pa lang, sinabi na niya sa akin na arranged marriage na pala sila ng babae na sinasayaw ko no’ng gabing ‘yon sa Bar.

The bell rang. Agad kong binuksan ang bag ko at kinuha ang libro para sa major subject ko. My Major course is Pediatrician.

“Diego…” May bumubulong sa likuran ko. Basta babaeng nilalang ‘yon. Hindi ko lang alam kung sino. Nakatatakot nang lumingon pero... sige.

Tiningnan ko ito but my eyes seemed to give up because Bruce is staring at me. Nakatitig siya sa akin! Nahuli ko siyang nakatitig sa akin kahit na ilang metro na ‘yong distansya namin. He chose to changed a seat. Siya lang naman ang dumistansya sa akin at hindi ako.