Chapter 19 Tamed by My Nervana

16 3 0
                                    

Chapter 19
Tamed by My Nervana

Nakaluhod siya habang hawak-hawak ang box ng ng ring. I just covered my mouth and closed my eyes. This is really unbelievable. I slapped my self many times but I wasn’t sure if it is was a dream. His entrancing smile caught and tamed my boldness. Kinuha niya ang kamay ko at pinasuot ang singsing na may kumikinang pang diamond. All of the things around me seemed to be moving so slow. There were butterflies in my stomach which wanted to go out. Namumula ang pisngi ko dahil sa ginawa niya. Inalalayan ko siyang makatayo at pinantayan siya. Hinila ko siya palayo sa mga tao. I bring him behind the tall trees of Finland’s.

“Bruce, can you punch me?” My eyes still can’t behaved.

Tiningnan niya ako gamit ang mga mata niyang mapupungay. His brows creased and laid his arm on my shoulder. Inakbayan niya ako at dinala sa kaniyang BMW na naka-parked sa nakahilerang pine trees. Pumasok kami sa loob ngunit naramdaman ko pa rin ang malakas na tibok ng aking puso.

Umayos ako nang pagkakaupo at humarap sa kaniya. His smile is almost up to his ear. He was happy. Confused ako sa ginawa niya. I know that there is pain inside me but when he showed the love I longed, everything’s faded away. Nawala ‘yong patong-patong na galit ko sa kaniya. I am happy today! This feeling of being with the man who broke me but the one who’s trying to mend my broken heart. I know that sometimes, things are complicated. Love is playful but I know that it is just its way to strengthen our faith.

“Why were you mute? Ayaw mo bang mamahalin kita?” Bruce destroyed the silence. “You’re staring at me. Iyan lang ba ang magagawa mo? Kunsabagay, tingnan natin kung hanggang kailan matitinag iyang galit sa akin.” Hindi ako makapaniwala sa nangyayari sa amin ngayon. I just can’t believe that he is now laughing in front of me. A laugh that is full of love and care.

He has point. Dahil sa mga ginawa niya, nawala ang galit ko. How about my Mom? Maibabalik pa kaya ako sa tabi niya gayong nalaman na niya ang kagaguhan ko? Bruce betrayed me…pero bakit ako ngayon ang parang nangloko sa sarili ko? Alam ko naman ang mga ‘yon, naranasan ko ang mga pait na pinaranas niya, pero bakit siya pa rin? Siya pa rin ang hanap ng puso ko.

Napatigil ako sa pagtitig sa kaniya nang tumunog ang cellphone ko. I immediately took it and answer the call.

“Kuya Bruce, we’re home. Nasaan ka na?” linya ni Ceskang. I heard Jengkey’s voice.

“I’m…coming.” I heaved a sigh.  Kalokohan itonni Bruce. Nakalimutan ko tuloy ang pamilya ko.

“Sige kuya. Nandito ang Mama mo, nangungulila sa’yo—”

“Ceskang…huwag mo akong paasahin, please lang.” I hardly gulped. Kung talagang hinahanap ako ni Mama, bakit hindi siya mismo ang tumawag sa akin? I was in pain again remembering how Mom shooed me away. Kapag  naaalala ko kung paano niya ako minura noon, parang nililibing niya akong buhay.

Tears started to fall.“ Tell her that I am willing to go home, as long as she would accept me and the…” I gulped and wiped the tears from my eyes. “ The man I loved.”

“She knows, kuya. Alam niya iyon dahil tanyag na ang video ng proposal ni Bruce sa’yo. Your Mom says that she still accept you whoever you are…”

Tuluyan nang tumulo ang mga luha ko. I am trying my best not to cry. It’s just a phase of challenges, right? Pagsubok lamang ang lahat ng ‘to. It is better to be sad at first rather than to be happy. Kasi kapag kasiyahan ang nanguna, I am pretty sure that sadness is waiting beyond. How far you’ll experienced sadness  is the length of happiness that is waiting for you. Just like the wheel. Sometimes, we indeed reach the peak, but we back and forth. That’s the cycle of life.

Break the BoundaryTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon