Break the Boundary

Chapter 20 You're the Moon I always wished

Chapter 20
You're the Moon I always wished

Ginala namin ang loob ng bahay niyang mala-palasyo ang dating. Medyo napagod ako sa paglakad-lakad pero worth it ang lahat. We’re now heading into the Mall. May bibilhin raw siya kaya sumama nalang ako. Ayos lang na tagabitbit ako ng dala niya. Bumaba na ako sa sasakyan at inilibot ang aking paningin. Malaki ang Mall at dire-diretso lamang na pumasok si Bruce. Bitbit ko ang black card na binigay niya sa akin. Hinding-hindi ko ito gagalawin hangga’t  hindi niya sinabi sa akin na gagamitin ko. It’s not my effort para mabuo ang laman ng card na ito.

“Buy all you want.” Bruce said and guided me to male’s clothing.

“But I dont…have—”

“Bitbit mo ang card. Buy all you wants tsaka mo ibabalik sa akin ‘yan. Make sure na mapupuno ‘yong sasakyan natin, ah? Huwag kang mahiya dahil asawa mo ako.” Kumindat pa siya sa akin.

Ang nakakabaliw niyang mukha ay muling bumalandra sa akin. Ito ang kahinaan ko sa kaniya. He often winked his eyes to me which made my heart melt. When he stares at me, I wasn’t able to move. I just smiled, suddenly. He’s the camera and I am the object. No’ng sa akin nakatutok ang nga mata niya, bigla akong na-estatwa.

I found a beautiful dress. It was dark red and I am pretty sure that it suits to Franceska. Sa hula ko, sakto ang taas at laki nito sa kaniya. Agad kong kinuha iyon at nilagay sa cart. Bumili rin ako ng mga bulaklak at mga gagamitin sa bahay dahil gusto kong surpresahin si Mama. Bumili rin ako ng mga damit na para sa akin. Kaunti lang ang kinuha ko at hinintay na bumalik si Bruce sa puwesto ko. Naging makapal na ata ang mukha ko dito. Mamahalin lahat ng mga gamit doon. Nakakahiya naman kung punuin ko ang cart. Malaki na ang ten thousand na halaga para sa mga binili. Napaupo muna ako. My hands are on the cart.

“Iyan lang?” si Bruce iyon. He appeared suddenly while raising his brows. Hindi ko mahulaan kung ano ang nasa ekspresyong iyon.

Sa nagiging tanong niya, parang ang liit lang ng nakuha ko. Pero malaki na ‘yon. Sa mahal ng mga bilihin lalo na ‘yong sandal na ireregalo ko kay Mama na nagkakahalaga ng 1,500. Nangunot ang noo ko sa tanong niya at nagkibit-balikat.

“Malaki na iyan, Bruce. Alis na nga tayo.” Aniko at tumayo. Tinulak ko na ang cart para bayaran. Sinamahan niya ako sa bawat paglakad ko.

Kaniya-kaniya naming binitbit ang aming mga binili. Nilapag ni Bruce ang kaniyang dala at binuksan ang kotse. Una niyang nilagay ang mga binili ko sa likuran bago ang sa kaniya. Puro damit lang din naman ang mga binili niya.

Tiningnan muna ako ni Bruce bago kami pumasok sa loob. I leaned on his car while he remained standing. His eyes is on me. Ngumisi lang ako sa kaniya. Akalain mo ‘yon? Nagkaaway kami pero nagkabati rin. He always showed me the things which is invisible to me. Palagi niyang pinaparamdam sa akin ang mga bagay na hindi ko nararamdaman noon.

Kung ikukumpara natin ang sitwasyon namin ni Bruce, we’re like Tom and Jerry. He’s Tom and I am Jerry. He often put me on the place where we play. He chase me everytime my life seems good. Pero kapag nasa peligro na naman ako, he’s there to rescue.

“Do you know why the sun appears at day?” Bruce destroyed the silence.

Nangunot ang noo ko sa naging tanong niya. Ngumuso ako  bago bumaling sa kaniya. Tinitigan ko siya hanggang sa lumapad ang ngisi niya.

“Bakit?” Naguguluhan na ako rito, ah? Bakit sa Dinami-daming tanong, iyon pa talagang parang imposibleng masagutan. I know it’s his logic. Hindi siya nagbibigay ng tanong na parang ang dali lang sagutin.

“Because you’re the sun in my day. You’re the source of my energy.” Tapos tumawa siya. Diyos ko, mababaliw na ako rito.

“Ang corny ng joke mo. Hindi nakakatuwa.” Bahagya akong humagikhik ng patago.

Bumaling siya sa akin ulit. “You know why I left everything’s behind me? Binigay ko sa ‘yo ang lahat ng mga mamahaling bagay at ang pagmamahal. You’re the runner and I am the chaser. Kasi no’ng iniiwasan mo ako, hinahabol kita. That's why…I left everything behinds me at ang taong nasa likod ko ay pinasalo ko no’n.”

That's very logic. What does he mean? Medyo naguguluhan ako sa sinabi niya. Siguro kahit si Professor Larry ay mangunot talaga ang noo sa sinabi niya.

“The person behind me was you. I leave everything in you. The Finland’s View…at ang bahay na binili ko para sa ‘yo ay hindi naman masyadong mahalaga sa akin. Ang mahalaga ay ikaw,” he said seriously. “Ang Finland’s at ‘yong bahay ay makikita lang, samantala kung ang the only one person who left in me ay mawawala, hindi ko na siya makikita. I know how he plays a game.” Kumindat siya sa akin.

Medyo naintindihan ko na ang sinabi niya. Dinaan niya pa sa logic, ah? It’s very confusing at first but then, I understand. Pinoproseso iyon ng utak ko hanggang sa nakuha ko ang nais niyang iparating.

“Alam mo rin ba kung bakit may buwan sa gabi?” A question from me which made him laughed a bit.

“Yes. Because you gave lights to those alone. Those people who aren’t able to heal from their sadness. You’re the moon and I was beneath from you. That nights at the forest, patuloy kong hinihiling na kasama kita. I pretend that the moon is you because I know that even we fought that time, not really a physical but emotional fights, you still thinking of me because I felt it. You shown up in the space. Ikaw ‘yong lumiwanag sa aking gabi habang nilalamok ako doon. Hinihintay ko ang pagbabalik mo pero…ayon, hiniling ko lang sa buwan na sana ay makakasama ko na siya.” Mapait siyang ngumiti at nagtapon ng tingin sa akin.

It’s a sad story I’ve ever heard from him. He compares someone to the things which don’t have feelings. He’s just the one who put lives to the things around him just to escape the sadness he felt. I know, because I experienced what he experienced. I never talked to moon. Hindi katulad niya na parang kinakausap ang mga bagay, maibalik lang ‘yong mga nawawala sa kaniya. It’s just funny to hear that he’s wishing the moon to be him. Is that possible? Of course yes, kapag kinukumpara mo ang nawawalang tao na ‘yon sa buwan. Just like what he did.