Break the Boundary

Chapter 4 My Lovely Headache

   Chapter 4
My Lovely Headache

Hindi ko na iniisip ang PPT dahil ayon kay Bruce, tutulungan niya naman daw ako. Hapon na no’ng inihatid ng mekaniko ang BMW niya sa Campus.

I’ve been silent when he drove his car. Hindi ako umimik at hinayaan lamang na siya na mismo ang magsalita. Ayaw ko ring kulitin siya. The only thing that I am doing right now is…thinking about the word ‘condition’. I don’t know kung tama ba in-accept ko ‘yong deal niya. Kailangan ba na kapag tumulong ay dapat may kapalit? O, baka naman ay niloloko niya lang ako?

“Puntahan muna natin ang ina mo.” Pusang-gala! Muntik pa akong mauntog no’ng nagsalita siya. He didn’t even looking at me. Naka-focus sa daan ang mga mata niya.

I shrugged. Hindi na ako umangal. Pupunta lang naman siya roon. Pero…ano ang gagawin niya roon? Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko ngayong nakasama ko si Bruce. Anu-ano na kaya ‘yong nasa isipan niya? I badly want to know what his purpose and why he should talk to my Mom? 

Gusto kong malaman kung ano ‘yong nasa isipan niya. Hindi ko maiwasang kabahan pero kahit papaano, gumaan naman ‘yong pakiramdam ko dahil kasama ko si Bruce. He’s my remedy. At handa akong isigaw sa mundo na kahit pareho kami ng alaga, at least…mahal ko namin ang isa't isa. Ay, mali! Hindi mga pala ako sure kung…mahal niya rin ako. Hindi niya pa kasi inamin. Pero susubukan kong paaminin siya. Malay mo, maging puti na ang balahibo ng mga uwak.

Iginala ko sa labas ang aking paningin. I feel too much peace with Bruce. And…I want to be him as always. I just smiled suddenly when I remembered his alluring stares, his kissable lips and the real definition of man. Bitterness faded because of him. Parang gusto ko na tuloy tumalon at isigaw sa mundo na ayos na ako. It is because of Bruce who made me feel like this.

“Uhm…Bruce, ano pala ‘yong sinasabi mong condition?” I said, so that silence will be destroyed. Sobrang tahimik na naming dalawa at wala ni isa sa amin ang nagsubok magsalita. So…I was the first who spoke.

“I will help you pero dapat…hahayaan mo akong mahalin ka.”

“Pero—”

“Kung ayaw mo e di, ‘wag. Di naman kita pinipilit.” Pagputol niya sa akin. Hindi pa nga ako nakapag-explain, e. Napaawang ang panga ko at gusto kong magsalita at magpaliwanag. Inunahan niya lang kasi ako kaya hindi makalabas ang salita na gusto kong bitawan.

“No! I want. Anong kondisyon ba iyan, Bruce? I am overthinking too much now,” I said, frankly. Tinitigan ko siya pero hindi siya kumibo. Is he mad? Dahil hindi ko agad tinaggap ang condition na sinasabi niya? Paano kasi hindi niya sinabi kung ano iyon. I am really overthinking dahil doon. ‘Wag na nga akong magpatulong sa PPT na ‘yan. Baka masira pang pinagsamahan  namin.

“Just…let me love you, Diego,”  his words streams throug my soul. My mind can’t set free because his words keeps on running in my head. Para akong ginapos ng pag-ibig na madalas kong inaasaram. Lahat ng lungkot ko ay napaparam dahil doon.

Hanggang tainga ang ngiti ko habang nakatitig parin sa daan. Hindi ko nagawang tumingin sa kaniya dahil baka hindi na ako makagalaw at tuluyan na akong matunaw—sa mga titig niyang gumigising sa kahimbingan ng tulog ni junjun.

“Uhm…may I ask one more question?” I asked. Finally, humarap na ako sa kaniya. I hardly gulped while hot crept unto my cheeks. Nakatitig nga siya sa akin kasama ng mapang-akit niyang ngiti. This made my system froze. His eyes remained in me.

“Spell the tea…” he said. While gesturing me to speak. I moved closer to him and then tightly hold my bag. Parang kahit ang bagong manicure kong kuko ay masira na dahil sa sobrang higpit ng paghawak ko sa bag.