Break the Boundary

Chapter 22 A few Things

Chapter 22
A Few Things

Sumakay ako sa sasakyan niyang BMW. Hindi ko alam kung bakit ganito ang sasakyan niya at parang kakaiba sa lahat ng sasakyan na dumadaan sa tapat namin. Umupo na ako at siya naman ay umikot sa kabila. He sat and cast a glimpse on me. Tiningnan ko siya. He looks so handsome. Ngayon lang ako nakakita ng ganitong mga lalaki sa balat ng lupa. He’s hunk lalo na sa suot niyang polo na nakakaantig sa aking mga mata. Parang nakita ko na siya pero hindi ko lang matandaan kung saan iyon.

He’s not yet started the engine. Bahagya siyang lumapit sa akin na siyang nagpagulat sa buong sistema ko. Parang nararanasan ko ito noon. Lahat ng ginagawa niya ay parang pamilyar sa akin.

“W-What a-are you d-doing, Mr. Dela Cruz?” I asked him. Amoy na amoy ko ‘yong bango niya.

Dumistansya siya at ngumisi. “I just buckled your seatbelt, Diego.”

Napanganga ako. Ang dumi lang siguro talaga ng utak ko. Bakit iyon ang nga naiisip ko? Akala ko pagsasamantalahan niya ako sa loob ng sasakyan. Someone whispering in my mind. Parang umalingawngaw sa utak ko ang mga taong nag-uusap. They were boy lovers. They exchanging ‘I love You’. Parang nananagip lang ako. I closed my eyes and pursed my lips. I hold my head, pressing my palms on it. I just wanted to remember everything. Why I cannot remember anything? Is it just whisper of yesterday?

“Are you okay, hey!” si Bruce. Nag-aalala ang mukha niya.

Pinarada niya ang sasakyan sa gilid ng daan at tumingin sa akin. Tinanggal niya ang mga kamay ko sa ulo at ginapos sa mga yakap niya. Humupa naman ang lakas ng pintig ng aking puso dahil sa mga yakap niyang nagpakalma sa akin. Medyo naging maliwanag na ang isipan ko. Naging payapa na ito no’ng niyakap niya ako.

“Thanks…Mr. Dela Cruz.”Ani at kumawala sa kaniya.

I heard him sighed. Pinaandar niya muli ang sasakyan at pinaharurot. Nakatingin ako sa labas habang sinusubukang balikan ang mga nakaraan. Sad to say, I couldn’t remember anything. Sumasakit na lang ang ulo ko sa kaiisip. Ayaw ko nang pilitin kung ayaw namang bumalik. Hahayaan ko na lang siguro na ang memorya na mismo ang babalik sa akin without forcing my self. I was just wondering why my parents or siblings were not in my side. Alam ba nila na ganito na ang sitwasyon ko ngayon? What the world’s going on?

Namangha ako sa lugar. Sa daanan pa lang ay parang ang ganda na. Puno ng mga bulaklak: rosas, sampaguita, bougainvillea, dahlias, sunflowers, daisy and 3 lovers. Ang gaganda ng mga bulaklak. Humahalimuyak ang bango nito kahit nakadungaw lang ako sa bintana ng sasakyan.

Diego Pineda’s Property

Ito ang nakita ko nang tumingala ako. Kahit nasa kalayuan ay tanaw na tanaw ko ito. That was my name. Is this my place? Bakit ang ganda? Bahay ko na ba ang mga nakatirik sa isang sulok ng lugar? I have seen the pine trees ahead. Sa likod ng mga bundok ay nagtago ang araw. Inilibot ko ang aking paningin. It was very peaceful place and I want to lived here. Parang pamilyar nga sa akin ang lugar.

Si Bruce ay nakatingin lang sa akin. His eyes glitters. Tanging ngiti lamang ang naging alok ko kay Bruce. Naguguluhan pa rin ako kung bakit naka-billboard ang aking pangalan. Am I rich?

“This is the gift I had given to you before. Dito tayo bumuo ng magagandang plano natin. But…because you were accident, nalimutan mo ang lugar na ito. I’ll gonna help you remember anything—I mean…lahat ng mga bagay na kaya ko ay ipapaalala ko sa’yo.” Sabi ni Bruce habang nakahawak sa aking mga balikat.

Ngumisi ako sa kaniya. “Salamat, Bruce.”

Tinugunan niya ang mga ngisi ko. Pumunta kami sa bagong gawang bahay. Pumasok ako sa loob at iginala ang aking mga mata. Maganda ang bawat furniture doon. Nakaharap sa mga nakahilerang pine trees at flower garden ang bahay. Sa tuwing sumisikat ang araw ay humahalik ito sa mga bulaklak na namumukadkad.