EMANET 2

BÖLÜM 15: YENİDEN

İNSTAGRAM - TİKTOK: "aysegulkalayzengin"

TWİTTER: "aysegulkalay_"

*

Herkese selamlar!

Yeni bölümle sizlerleyim, umarım beğenirsiniz ve bolca yorumla taçlandırırsınız.

Keyifli okumalar

***

Solgun yüzü ve kurumuş dudağının cansızlığına zıt, ara sıra korkuyla titreyen kirpikleri yaşadığına tek delildi. Bu delildi Burak'ı sakin tutan. Aksi halde içinde patlamaya hazır bir volkan duruyordu. Onu bulduğu gibi kaybetme noktasına geldiğini düşündükçe, delirecek gibi oluyordu. Hani derler ya, terzi kendi söküğünü dikemez diye... İşte Burak, şu an o terziydi ve psikolojisini sağlam tutmakta oldukça zorlanıyordu.

Aklında tonla soru vardı. Hiçbirinin cevabı onda değildi. Cevabı saklayanlar ise konuşamıyordu.

Ama kalbi... Kalbi çocuksu bir heyecanın içine düşmüştü. Öncesini ve sonrasını düşünmekten ziyade, şu anda duruyordu. Şimdiki zamanın içinde kayboldu. Tek umursadığı, karşısında hareketsiz şekilde yatan kızdı. Geriye kalan her şeyi sonraya erteledi. Önceliği özlediği o kahve gözleri yeniden görmekti.

Berfu'yu muayene eden doktorun söylediğine göre, fiziksel bir hasarı yoktu. Tamamen yaşadığı travmanın yarattığı stres yüküydü. Nasıl ki bir bilgisayarın sistemi aniden çöküyordu, Berfu'nun da tüm sinir sistemi çökmüştü. Bir nevi beyni kendini koruma altına almıştı. İşte bu yüzden, onun ne zaman gözlerini açacağını bilemiyorlardı. Muhtemelen beyni kendini güvende hissettiğinde, uyanmasına izin verecekti. O zamana kadar, Burak onun hep yanında olacaktı.

"Burak Hocam..." diyen sesi fark ettiğinde, daldığı kuyudan çıkabilmişti. Ardına dönüp, yarım açılmış kapının aralığından bakan Nergis'le göz göze geldi. "Ne oldu?"

"Haber vermemi istemiştiniz. Simay Hanım ameliyattan çıkmış, yoğun bakıma alınmış."

"Durumu nasıl?"

"İyi geçtiğini öğrendim. Ama Faruk Hocam, her ihtimale karşı yarına kadar yoğun bakımda tutmak istemiş."

"Anladım, teşekkür ederim haber verdiğin için Nergis. Yeni bir şey olursa, tekrar haber verirsin."

"Tabii ki hocam, bir de..." diyen Nergis, kararsız bakışlarını anlık şekilde Berfu'ya dokundurdu. "Bugünkü randevularınızı ne yapmamı istersiniz?"

Burak, tamamen aklından çıkan detayla derin bir nefes aldı. Bakışları Berfu'nun yüzünde gezinirken, kararsız bir ses tonuyla yanıtladı.

"Bu ara çok fazla izin almak zorunda kaldım, erteleyemem. Hastalar gelmeye başladığında haber ver, gelirim."

"Peki hocam."

Nergis'in odadan ayrılmasıyla, Burak ayaklandı ve yaklaşıp Berfu'nun saçlarını hafifçe okşadı. Eğilip kulağına kısık bir sesle ve hafif bir tebessümle mırıldandı.

"Ben yokken sakın tekrar kaybolmaya kalkışma, bozuşuruz."

Doğrulup onun yüzünü kısa bir an inceledi ve odadan ayrılmak için hareketlendi. Tüm gece uyumadığı için uykusuzluk gözlerinde kol geziyordu. Odadan çıktığında, kapının önünde duran iki polisle kaşları çatıldı. Kapıyı ardından kapattığında, merakına yenilerek sordu.