အရင်ဘဝက ပုန်ကန်ခဲ့တဲ့ စစ်သူကြီးရဲ့ ကိုယ်ဝန်ရသွားပြီ။

Part 70

အခန်း ၇၀

ဓားအိမ်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်သော စူးရှသောအသံနှင့်အတူ စုန်းကျူလည်ပင်းတွင် အေးစက်မှုကို ခံစားလိုက်ရသော်လည်း အေးစက်သော ဓားသွားသည် သူ့ရှေ့တွင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။

နီယင်းသည် အံကြိတ်ကာ- "နင် ငါ့အစ်ကိုကို လုပ်ကြံပြောရဲတယ်!"

သူမ၏ လက်ကောက်ဝတ်သည် တုန်ရင်နေပြီး ဓားသွားကို သူ့လည်ချောင်းဆီသို့ ပို၍ပင် ခပ်ပြင်းပြင်း ဖိလိုက်သည်။

ဒီအခြေအနေထိရောက်မှတော့ စုန်းကျူသည် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ ဖွင့်ထုတ်လိုက်သည်- "သခင်မလေးက အသက်ကို ယူချင်ရင် ယူလို့ရပါတယ်၊ ကျွန်တော်က တပ်မှူးလူကြီးမင်း ခေါင်းရှင်းသွားပြီး နားလည်မှုလွဲနေတာကို ရပ်ဖို့ပဲ မျှော်လင့်တာပါ၊ ဒါဆိုရင် သေရင်တောင်မှ စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်မှာပါ!"

ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးသည် တုန်ရင်နေသည်။ သူ့မျက်လုံးများကိုမှိတ်ရင်း သေရဲသောဆန္ဒကို သိသိသာသာ ပြသလိုက်သည်။

နီယင်း၏လက်များမှာလည်း တုန်ရင်နေပြီး ရိုးသားပြီး ကြောက်တတ်သော ကြွက်လိုလူ၏ စကားကြောင့် သိသိသာသာ တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူမ၏ သူငယ်အိမ်များသည် တဖျပ်ဖျပ်လှုပ်ကာ နာကျင်မှုများ ပြည့်နှက်နေသည်။

ကျိုးသ့ဝူသည် မျက်မှောင်တင်းတင်းကျုံ့လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာသည် ပို၍ မည်းမှောင်လာကာ ခဏမျှ စဉ်းစားပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသည့်အလား သူ့လက်သီးများကို ဆုပ်လိုက်သည်- "ကောင်းပြီ! ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တပ်မှူးစံအိမ်ကို သွားကြည့်ကြည့်ဖို့တော့လိုတယ်"

စကားလုံးများထွက်လာလာချင်း စုန်းကျူ၏နှလုံးသားသည် ပြေလျော့သွားသည်။ သူသည် ချက်ချင်းပင် သနားစရာကောင်းစွာ ငိုကြွေးလိုက်သည်။

အချိန်အတော်ကြာ ငိုကြွေးသံများကြားတွင် နီယင်း​၏ အသံသည် ဝမ်းနည်းပက်လက်ဖြစ်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်- "သွားချင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ?"

သူမ၏မျက်လုံးများသည် သွေးနီရောင်ရဲနေသော်လည်း ကျိုးသ့ဝူကို အံ့ဩစရာကောင်းလောက်အောင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ကြည့်နေသည်- "အစ်ကို့ရဲ့ တပ်မှူးစံအိမ်ကို ဆန္ဒရှိသလို ဘယ်လိုလုပ် ရှာနိုင်မှာလဲ၊ အဲ့လိုလုပ်ဖို့ ခက်တယ်... ကျိုးအစ်ကို ဘယ်လောက်သေချာလဲ?"