အရင်ဘဝက ပုန်ကန်ခဲ့တဲ့ စစ်သူကြီးရဲ့ ကိုယ်ဝန်ရသွားပြီ။

အခန်း (၆၁)

အရင်ဘဝက သစ္စာဖောက် စစ်သူကြီး​၏ ကိုယ်ဝန်ကို ငါ လွယ်ထားရပြီ

အခန်း ၆၁

နီလျဲ့သည် ဒီညကို ပြန်အမှတ်ရမိသည်၊ ဒီနေ့ထက် ပိုကြေကွဲရသော တခြားနေ့ မရှိဘူးဆိုတာ သေချာပါသည်။

သူ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်မှု လွတ်သွားခဲ့သည်။

သူ့စိတ်သည် ဖရိုဖရဲနှင့် သူ့ကိုယ်သူ ကျိန်ဆဲနေသည်။ သူ့နောက်သို့ ဘာကြောင့် လိုက်မိမှန်းမသိပါ။ သူ့ရှေ့ကလူ ငိုနေသည်ကို မြင်ရသည်မှာ သူ့ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေပြီး စိုးရိမ်တကြီး အပြေးသွားကာ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အော်လိုက်သည်- "မငိုနဲ့!"

သို့သော် သူသည် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရင်သွားသည်အထိ ငိုနေခဲ့ရာ နီလျဲ့၏ ခြောက်ကပ်သောနှလုံးသားကို လှုပ်ခါသွားစေခဲ့သည်။ သူသည် မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး အားအရမ်းသုံးမိလိုက်သည်ဟု မခံမရပ်နိုင်စွာ တွေးမိသည်။ သူ့ကို နာကျင်စေခဲ့တာလား? သူသည် အလွန်သွယ်လျပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးသည် ဒါဇင်ဂရမ်အနည်းငယ်သာ ရှိလောက်သည်၊ သူက သူ့ခွန်အားတစ်ဝက်ကို ဘယ်လိုလုပ် ခံနိုင်ရည်ရှိမှာလဲ!

ဒါကို တွေးပြီး သူ့စိတ်သည် အကြောင်းရင်းမရှိဘဲ ဒေါသများ ဆူပွက်လာသည်။ သူ့အသက်ရှုသံအောက်မှာ ကျိန်ဆဲလိုက်သည်၊ ဒီအသုံးမဝင်တဲ့ ပျက်စီးနေတဲ့ အလှလေး! တကယ် အသုံးမကျဘူး! သူသည် သူ့ကို လှဲချလိုက်ချင်ပေမယ့် ခေါင်းမပါသော ယင်ကောင်လို ထိုကဲ့သို့ လုပ်ရန် နားလည်ရခက်စွာ အနည်းငယ် ဝန်လေးနေခဲ့သည်။

သူ့ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ရှာရန် သွားကာ ဒဏ်ပေးသည့်အနေနှင့် နှုတ်ခမ်းကို နှစ်ကြိမ်ကိုက်လိုက်သည်။ သို့သော် ထိတွေ့လိုက်သောအခါမှာတော့ သူသည် မစုပ်ယူဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ပါ။ သူစိတ်သည် ပူလောင်နေပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းများကို မဆင်မခြင်ဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပိတ်ဆို့လိုက်သည်။

သူ့လက်ထဲကလူသည် ရုန်းကန်ပြီး သူ့ကို ရှောင်ရန် ကြိုးစားနေသည်။ အသက်ရှုမဝသည်အထိ သူသည် ငိုနေခဲ့ပြီး- "ငါ မင်းကို ခွင့်မပြုဘူး... မင်းကို နမ်းခွင့်မပေးဘူး!"