Adare da? | ආදරේ ද? (Ongoing)

18

“ඊයේ රෑ… ඊයේ රෑ මේ මිනිහා මාව දැක්කද?”

රථය ඉදිරියට ඇදෙද්දී හේමමාලිනි කල්පනා කළේ හොරැහින් ම රක්ෂිත් දෙස බලමිනි.

“Sh*t! මුකුත්ම ඇඳලා හිටියේ නෑනේ. අඩු තරමේ මට තිබ්බා බ්‍රා එකවත් ඇඳගෙන ඉන්න. ඒත් ඉතිං කවුද දන්නේ මෙහෙම මිනිස්සු හිටිහැටියෙම කාමර අස්සට කඩාගෙන පනියි කියලා? ඒකත් ඇත්ත. මේ මිනිහගේ තමයි වැරැද්ද! රක්ෂිත්! කොහොම මිනිහෙක් ද මන්දා.. මට නම් හිතාගන්න බෑ. ඒ වුණාට මගේ හස්බන්ඩ්!” තව තවත් දෑ එකදිගට සිතට එක්කාසු වෙද්දී, හේමමාලිනි අපහසුවෙන් වුවත් උත්සාහ දැරුවේ ඔහු දෙස නොබලා සිටින්නට ය.

“No…, no… Hema… don’t look at him. ඔයාගේ face එකෙන් පෙන්නන්න එපා මෝඩියේ ඔයා ඊයේ ගැන හිතනවා කියලා. Just be a stone! ගලක් වගේ ඉන්න! ගලක් වගේ මූණ හදාගන්න” හැකිතරම් උත්සාහ දරා අවසන හේමමාලිනි විසින් තම මුහුණෙහි ඉරියව් ගල් කරගත්තාය. කෙසේනමුත් තවමත් සුදුමැලිව ඇති වත ඊට උදව්වූවා වන්නට ඇති. පෙරදින රාත්‍රියේහි වූ අපහසුකම් තවමත් එලෙසම දැනුනත්, වචනයක්වත් නොදොඩා හේමමාලිනි මුළු සිරුරම ගල් කරගෙන සිටියේ රක්ෂිත්ගේ උදව් උපකාර ගැනීමට දැනුනු මදිකම නිසාවෙනි.

රක්ෂිත්ගේ අණට අකීකරුවන්නට මොළය කෙතරම් අණ කළත්, අවසන තම ගත සහ සිත කියූ දේ පිළිගත් හේමමාලිනි රක්ෂිත්ගේ නිවසට පිටත්වීමට කැමතිවූයෙන් ඔවුන් දෙදෙනා සිටියේ ඔහුගේ නිවස වෙතට යමිනි. කෙසේනමුත් හේමමාලිනිගේ රථය මෙවර පැදවූයේ රක්ෂිත් විසිනි. ඒ ඔහුට තවම තම මෑණියන් දැකීමට යාමට තරම් වයසක් නොවුනු බැවිනි. හේමමාලිනි සමඟ නිහඬවම තම අතැඟිලි එකට ගුලි කරගෙන කල්පනාවෙන්ම රථයේ වීදුරුවෙන් පිටත බලා සිටියේ රක්ෂිත්ගේ බැල්මෙන් මගෑරෙන්නටමය. නමුත් ඇයගේ සිත සුරතල් ආදරවන්තියක සේ දිව ගියේ දෙව්දාර් කරා ය.

“ඔයා කොහොමද දෙව් මට එහෙම කළේ? ඔයාට කොහොමද පුළුවන් වුණේ එකම එක මොහොතකටවත් මාව අමතක කරන්න? අමතක කරලා අරකි එක්ක නිදාගන්න… මම කොහොමද දෙව් හිත හදාගන්නේ?” ඇයගේ මුවින් සිහින් ඉකියක් පිටවූයේ ඇයටම නොදැනීයි. නමුත් හූල්ලමින්ම හේමමාලිනි තම ඉකිය පාලනය කරගෙන ඈතින් පෙනෙනා වැහි වළාකුලක් දෙස බලා හිනැහෙන්නට උත්සාහ කළාය. නමුත් ඇයගේ සිතුවිල්ලට බාධා කරමින් තවත් මොහොතකින් රථය නතරවූයේ පාරෙහි අයිනකට කරය.