Trail the Selenophile

7: Emotions

"Iniisip mo bang hindi ko malalaman ang sakit mo?"

"bakit hindi mo agad sinabi sakin? diba mag kaibigan naman tayo? wala ba akong halaga sayo?" gumagaralgal na sabi niya kaya hindi ko ma-alis ang tingin sa mga mata niyang pilit pina pa balik sa luob ang mga luhang malapit ng babagsak ano mang minuto.

Hindi agad ako nakapag salita dahil sa tension na bumabalot sa aming dalawa. Nasasaktan ako sa twing maiisip kong iiwanan ko na ang mga taong naging dahilan kong bakit naging malakas ako sa mga araw na mahina ako.

'Hindi ko naman kasalanan to diba?'

'Wala akong magagawa kondi ang tanggapin ang kamatayan ko'

"Sorry" tanging na sabi ko habang naka tingin sa daan.

Lumipas ang mintong walang kahit isa sa amin ang nag salita, pareho kaming naka tulala sa kawalan hanggan sa umiyak na nga si ella.

Tama lang ang iyak niya kaya pinag titinginan na din kami sa mga taong dumadaan. Tinignan ko siya ipinatong niya ang dalawang paa sa upuan saka niya niyakap ang dalwang binti at ipinatong ang ulo duon.

Dahan dahan kong inabot ang likod niya saka hinagod ito upang patahanin siya.

"Para kang bata, ang pangit mo umiyak"

Pag bibiro ko sa kanya na agad naman akong sina maan ng tingin kaya natawa ako.

"Pano mo ba nagagawang tumawa hu!?" na iinis niyang tanong saka pinahid ang mga luhang naka kalat sa buo niyang mukha.

"Biro lang, ang pikon mo." agad kong sagot sa kanya kaya agad siyang natawa.

"Ako? Pikon? Bakit, sino ba sa ating dalawa ang mas pikon at maldita na kahit isang bansag lang nang sasapak na" na tatawang sabi ni ella.

"Tss" inirapan ko siya saka tumingin sa daan na naka tulala. blanko ang isip ko ngayon dahil wala akong alam at hindi ko rin alam kong pano sisimulan ang topic niya.

"Tignan mo, ikaw nga tong pikon sa atin ngayon eh." natatawang sabi niya.

"Hindi ko alam kong pano ko to sasabihin sa inyo nong mga oras na nalaman ko ang sakit ko." deretsong sagot ko kaya natahimik siya.

"Bakit" walang imosyong sabi ni ella kaya tinignan ko siya sa mga mata niya.

"Sorry." tanging nasabi ko nalang.

"Damn it! why are you saying sorry?" ngayon mukhang galit na nga siya.

"I don't know, I just feel. Like I need to say sorry for being so selfish." ngayon pinipigilan ko na ang sarili kong ma iyak sa harapan niya.

"Alam mo, ganyan ka naman eh may kaibigan ka nga kaso mukhang feel mo ikaw lang mag isa!" nang gi-gigil na sabi niya.

"Kaya nga ako humingi ng tawad dahil hindi ko sinabi sa inyo agad ang sakit ko, hindi ko kasi alam kong paano ko sasabihin sa inyong mamamatay nako. Hindi ko alam kong paano ako mag papa-alam sa mga taong mahal ko."

"At mas lalong Hindi ko alam kong anong gagawin ko sa araw ng kamatayan ko. Ni hindi ko nga alam kong . . . kong anong ma raramdaman niyo kapag iniwan ko kayo." dugtong ko.

Tumahimik siya pero patuloy parin umaagos ang luha sa kanyang mga magandang mata. Hindi ko rin namalayang nag kalat na pala ang luha sa pisngi ko kaya pinunasan ko ang mukha ko gamit ang likod ng mga palad ko.

"I'm really sorry, ayokong malaman niyo ang tutuo dahil hindi pako ready na mag paalam, ayokong lisanin ang mundong nag pahirap at nag pasayana sa akin. 

Ayoko pang mamatay, hindi pako ready... ella." basag ang boses kong sabi saka humagulgul. agad niya naman akong hinila saka niyakap ng mahigpit.

Hindi ko alam pero pag dating sa yakap mas naging mabigat sa luob ko ang mamatay na, parang mas lalong lumalaban ang puso't isip ko na wag monang mamatay. 

Yong tipung lumalaban ka sa buhay mo at mas piliin mong mabuhay ng matagal dahil sa mga taong pinapahalagahan mo. si ella at Edward sila ang taong kahinaan ko. 

"Sino namang gaga ang ready nang mamatay maliban sayo? aber?" hinahaplos ni ella ang likod ko habang umiiyak kaming dalawa. sa tutuo lang para kaming mga tanga sa tingin ng iba na dumadaan sa paligid namin ngayon.

"Hi~hindi ko alam ang gagawin ko." wala sa sariling sabi ko habang pahina ng pahina ang boses ko.

"Mag pagamot ka." binitawan niya ako sa pag kakayakap saka tumingin sakin.

"Wala nang pag asa sabi ng doctor, malala na daw kasi." gumagaral gal na sabi ko.

"Hahanap tayo ng mas magaling na ospital, o mas mabuti kong ipa alam mo kay edward para ma tulungan ka niya."

"No, that well never happened. please wag mong sabihin sa kanya, kahit kay elexis dahil alam kong sasabihin niya to kay edward kahit mag makaawa ako sa knya." Maagap kong sabi habang yakap namin ang isat isa.

"Okay, I will." sabi niya saka humiwalay na kami ng yakap. ng biglang mag iba ang itsura ni ella.

"Bakit? may problema kaba?" agad kong sabi saka pinunasan ang luhang nasa pisngi ko at hinarap siya.

"No, I'm just need to rest" sabi niya at umayos ng upo saka pinunasan din ang sariling mukha. ilang minuto din kaming tahimik.

Mag sasalita pa sana ako ng mag ring ang phone ko.

"Wait lang" baling ko kay ella na agad namang tumango. tinignan ko muna kong sinong tumawag saka sinagot ang phone.

{Yes?"} Sagot ko sa kabilang linya.

{Hello is this Edward's sister?}

{Yes ako nga} mabilis na sagot ko. nag tataka ako kong bakit iba ang may hawak ng phone niya.

{Ma'am lasing na lasing po si sir Edward nandito po siya sa Ebar po.}

{Cge pa punta nako nasa tapat lang naman.} agad kong sagot saka pinatay ang phone.

Binalingan ko si ella na mukhang may katawag din pala hindi ko ata na pansin kanina.

"I need to go." sabay na sabi namin kaya tumango nalang kami bilang tugon.

"Cge ingat ka, update me pag uwi mo" sabi ni ella saka sumilay na naman ang maganda niyang ngiti, kaya nginitian ko din siya saka kinawayan. kumaway din siya habang tumatakbo palayo sakin.