Trail the Selenophile

13: Unrequited Love

"Hanggang kaylan mo bako sasaktan ng ganito? Hanggang kaylan mo bako pahihirapan? bwisit na pag mamahal yan!" hindi ko na namalayan ang sarili kong napa sigaw nako dahil sa galit.

"Im sorry..." agad niyang sabi kaya tinignan ko siya sa mga mata. kitang kita ko ang pa mumuo ng luha niya kaya mas lalo akong nasaktan at parang bibigay na ang sarili ko dahil sa nakita kong nasasaktan din siya.

"Para saan naman yan?" natatawang tanong ko, hindi naman siya naka imik kaya nag patuloy ako sa pag sasalita.

"Kahit ilang bilyones mo pa sabihin ang katagang sorry , hindi mawawala ang sakit sa puso ko na ikaw mismo ang dahilan, kahit anong sorry mo david hindi mabubura ang katutuhanang nasaktan mo na ako."

"Alam mo bang buong pag katao ko hindi ko na kilala dahil sa pesting pag mamahal na yan?... Kong may gamot lang sa pagiging tanga ko, siguro hindi nako masasaktan ng ganito ngayon."

"Kasi kahit anong pilit kong kalimutan ka hindi ko magawa, walang buwan, linggo, araw at oras na hindi ka pumasok sa isip ko david. Ang sakit sakit na."

"Hindi ko na kaya david please kahit ito nalang ang gawin mo sakin." dahan dahang humina ang boses ko saka napa hagulgul na naman ako pero pinipigilan kong gumawa ng malakas na ingay kaya tinakpan ko ang mukha at bibig ko.

"Anne, look I'am sorry, I know I'm such a coward, but you know me right? alam mong hindi ko alam kong papaano ko maipapakita sayo ang gusto mo dahil sa nakaraan ko."

"ikaw ang mas nakaka kilala sakin higit sa lahat dahil minsan na rin tayong mag kaibigan Anne, ayokong mawala ka sakin, hindi ko kaya iyon."

"Pano pala pag sabihin ko sayong mahal na din kita, iiwan mo parin ba ako?" sunod sunod na sabi niya saka tinignan ako, nagulat nga ako ng makita ko ang mukha niyang punong puno na rin nang luha kaya mas lalong kumirot ang dibdib ko dahil na sasaktan ako para sa kanya. 

Kahit ilang ulit niya nang winasak ang puso ko pa ulit-ulit namang na buo ito para wasakin niya ulit. Bakit napaka rupok ng puso ng tao, nakakasawa na.

"Hindi pwedeng dalawa ang mahal mo gagu." pag mumura ko" isa lang ang puso ng tao. Kung mag mamahal ka ng higit sa isa, ispin mo na kong anong klaseng hayop ka! animal ka!"

"Kaya nga ako humihingi ng panahon diba, para makapag isip kong sino ang pipiliin ko dahil na guguluhan nako~."

"Bakit?" natawa ako ng mapakla.

"bakit? ano ba ako sa tingin mo? manika? laruan? Ano ba kami ng girlfriend mo laruan na pareho mong gusto dahil parehong masaya ka kapag kasama kami?"

"Buti kapa pala may pag pipilian, e. ako? eto naka tunganga lang at hinihintay kong ako ba ang pipiliin mo, kahit alam naman natin kong sinu ang mas matimbang sa amin diba." natawa naman ako sa na isip ko gagu ang sakit na talaga parang gusto ko nalang mag pa lamun sa lupa ng buhay.

"Ang unfair mo!, you're so unfair kasi gusto mong ako ang laging nasasaktan e. Bakit kasi hindi mo nalang ako palayain, kesa naman ikulong ko at ipag siksikan ang sarili ko sayo na alam ko namang may girlfriend ka, at wala akong laban sa kanya."

"Ang unfair mo kasi gusto mong ipaglaban kita ganong hindi mo ako pinag laban, ano bang gusto mo yong may nababaliw sayo samantalang ikaw nag pakasasa sa pag mamahalan niyo sa isat isa? Ang unfair mong gago ka, bwisit ka sa buhay ko, sana hindi nalang kita nakilala, sana hindi kita minahal, hindi ko alam kong bakit kapa minahal ng puso ko 'e."

"Sorr~" pinutul ko ang pag sasalita niya.

"Sorry na naman ba lalabas sa bibig mo david? damn it david. hanggang kailan ko ba maririnig yang sorry mo? hanggang kailan mo ba balak ituwid ang pag kakamali mo?" iritado na naman ako nagyon pero kahit na hihirapan nako sa pag sasalita pinilit ko parin. Dahil gusto kong ipalabas tong lahat ng galit ko sa kanay pag katapos nito sisiguraduhin kong wala na.

"Hindi na talaga kita maintindihan, bakit ka pa bumalik? bakit kapa nag pakita? ano bang kasalanan ko sayo bakit moko ginaganito? minahal lang naman kita, hindi ko na nga maintindihan ang sarili ko david 'e. Kasi hindi ko na kilala ang ako, hindi ko nanga matandaan kong kelan yong last na masaya ako, yong walang lungkot, yong parang nabuhay lang ako ng normal,"

"Teka-"

"Hindi pako tapos manahimik ka!" basag ko sa kanya na ultimo ugat ng leeg ko ay parang ma puputol na sa lakas ng sigaw ko

"Ang gusto ko lang naman david, e yong maka pag move-on ako sayo, kasi ang alam ko dapat masaya ako dahil nag mahal nga ako, hindi yong puro sakit nalang ang dinulot mo sakin."

Napa tigil ako sa pag sasalita dahil habang tumatagal mas kumikirot ang ulo ko saka naninikip ang dibdib ko, hindi ako maka hinga nanlabo din ang paningin ko kaya pinilit kong mag pakatatag sa harap niya.

Agad akong umalis sa harap niya at tumakbo pa pasok ng bahay, na dinig ko pang tinatawag niya ang pangalan ko ng ilang beses. Pero hindi ako lumingon diritso lang ang tingin ko sa dinadaan ko hanggang sa maka pasok sa bahay.

Na subsub ako sa matigas na dibdib ni flynn dahil hindi ko siya na pansin, na nakaharang sa daanan kaya inis ko siyang tinignan.

"Umalis ka sa harapan ko." inis na sabi ko.

"Tignan mo kasi ang dinadaanan mo, wag kang tatang-tanga."

"Kasalanan ko bang tanga ako gagu!" sigaw ko sa mismong mukha niya saka ako umalis saka tumakbo sa taas at dumiretso sa kwarto ko.

Hindi ko alam na nakasunod pala si david sakin kaya bago ko pa ma buksan ang pintuan ng kwarto ko ay agad niya nang na hawakan ang braso ko saka hinigit papalapit sa kanya. 

Nag tama naman ang paningin naming dalawa kaya kitang kita ko ang mga mata niyang punong puno ng luha gaya ko, pero alam kong walang hihigit sa sakit na nararamdaman ko kumpara sa kanya.

Pilit kong labanan ang titig niya kaya siya na mismo ang umiwas saka nag salita.

"I know, I don't have the right to say this, but please give me a chance and stay with me." mangiyak ngiyak niyang sabi.

Agad namang dumapo sa makinis at maputing balat ng pisngi niya ang mga palad ko kaya namula iyon dala ng pag sampal ko sa mukha niya.

"I won't, I can't do that anymore, matagal nakong suko sayo."matapos kong sabihin ang katagang iyon ay agad nag kulong sa kwarto ko. Hanggang sa tuluyan naring naka alis si david sa bahay ko.

'Sana naman sa pag kakataong ito, maubos na ang luha ko'