Trail the Selenophile

25: Between The Moon and The Sea

"Hanggang ngayon hindi parin ako maka paniwalang nag exist ang isang tulad mo sa mundong to" nasabi ko.

"Maraming nilalang ang nabubuhay sa mundong to hindi lang kayong mga tao." Sagot niya sakin.

"Mayparaan bang maging tao ang isang tulad mo?" Tanong ko.

"Meron." Agad akong napalingon sa sinabi niya.

"Ano?" curious kong tanong sakanya.

"Kayong mga tao ang dahilan ng pag-kabuhay namin pero ang maykapal ang may kakayahang gawin kaming tao."

"Na curious tuloy ako Kong anong pakiramdaam ng gaya mo"

Saglit na katahimikan ang bumalot samin at tanging ang malawak na karagatan lang sa ilalim ng bilog na buwan na bumabalot sa kadiliman.

I watch the night with my bare eyes. It was the night over water. Tila walang anumang na mamagitan upang mag tagpo ang langit at tubig. There was nothing else here but the moon, The dark sea, and us.

"It's beautiful, until someone shoot you, from distance"

"Nandito ka naman." komportableng sabi ko.

"I can kill, you right know." malamig na sabi niya.

"You always have the audacity to ruin the beautiful thing we spent here."

"Of course, If I could reach and broke that stupid floating stone." tukoy nito sa buwan.

How could he hate this beautiful moon? It was one of the most enchanting ang beautiful thing in this world.

"If you do that, then the night would be much darker."

"Then I would be more powerful." aniya.

Tutuo din naman, he was the creature of the night. As he said when we first met.

"Kahit kailan ba nag mahal kana?" tanong ko.

"Hindi ako gaya ninyo na nabuhay sa mundo para mag mahal." tila napaka lungkot nang sinabi niya, hindi lang pala ako nag iisa.

"No. I don't think it really worked." Napapailing na sagot niya.

"Bakit naman?" natatawang tanong ko saka nag pasyang humiga sa damuhan habang masayang tinitigan ang bituin sa langit.

Humiga narin si Flynn saka tumabi sakin.

"Maraming nasasaktan dahil sa tinatawag niyong Love..."

"I don't think its called love." Dagdag pa niya.

"Hindi naman kasi perpekto lahat ng nilalang sa mundo." dagdag ko pa.

"Ang puso ng mga tao ang pinaka mahina sa lahat" biglang sabi niya.

"Pero mapagmahal sila" dagdag ko naman.

"Kahit paulit-ulit ng nasasaktan nabubuo parin para masaktan ulit." Nasabi niya.

"kasi mahal nila eh." Dagdag ko ulit sa sinabi niya.

Para kaming gumagawa ng spoken poetry sa mga sinasabi nami. Hindi na siya umimik. Sandali pa kaming nanahimik lang at dinadamdam ang malamig na hanging bumabalot sa paligid namin.

Did I fell in love with this man?

Nalilito parin ako sa nararamdaman ko pero may napansin ako hindi lang ako sigurado kong ano yon. Basta ang alam ko may kakaiba sa nararamdaman ko, tila matagal na siya nitong hinahanap...

"Pwede bakong mag tanong?"

"Nagtanong kapa" he said in a sarcasm tone.

"Ang hirap mo kausap minsan. Seryoso ako!" naiiritang sagot ko. hindi siya sumagot at hinintay lang ang sasabihin ko.