Trail the Selenophile

1: The Destroyer the Darkness itself.

Anastasha's P.O.V.

One night, I wake up and see a purple orb glowing in the fields. A powerful force compels me to get out of bed and go to it. It's the dead of night, but I can't help myself. When I get there, I find a hooded man holding a long staff, with the light that led me there emanating from the top of the staff. I can't run or scream, I can't understand why. Then he greets me by my name.

"Anastasia" He waves the staff and the ground opens beneath my feet, but I did not fall. Instead, I see a stunning gentleman on a chariot tied to a pair of majestic horses beneath my feet. He ask me to join him for a ride, but before I can reply, my phone ring.

yawn*

Tinignan ko ang phone ko and it's already 9pm na pala dito ako sa office naka tulog, kaya nag pasya nakong mag-ayos para umuwi na rin.

***

Night walk would be my comfort right now, that I'm wondering what my future would be. I don't know how to handheld things, I'm not good at all and, I know I'm the biggest mistake that they ever made.

kasi bakit nila ako iniwan?

I'm not sad, I'm not happy either. I just don't know what would be my reaction, when I heard what my doctor said. Na may taning na ang buhay ko, at tatlong buwan nalang din pala ang itatagal ko sa mundong to.

I don't know if I am still a human or robot for that matter.

'Dapat ba akong matuwa dahil alam kong may hangganan na ang lahat? o iiyak sa isang madilim na parte ng daan?'

I don't know what to do. Hindi ko na napigilan ang mga luhang nag silabasan mula sa mga mata ko.

"Stupid eye!" I yelled at myself.

Hindi ko namalayang nasa harapan na pala ako nang bahay kaya kinuha ko ang susi sa bag saka binuksan ang gate.

Nang maka pasok agad akong sumalpok sa kama at hinayaang makatulog ang sarili dahil sa pagod at stress.

Bago paman ako tuloyan maka tulog ay hiniling kong sana...

"Gusto ko nalang gumuho ang mundo..."

***

Nagising ako sa napakalaking bahay na maraming mga malalaking bato at ibat-ibang antique na gamit na nag mula pa sa 90's.

"Sino~"

"Ako ang tutupad sa hiling mo."

"Hindi ko ma intindihan ang sinasabi mo." naguguluhang sabi ko.

"I'm the destroyer the darkness itself."

"is this true!?"

"Tutuo to." malamig na sabi niya.

"Dugo mo ang kaylangan upang ma isagawa ko ang gusto mong mangyari." sabi niya at umopo sa sofa.

"Teka! parang retual? ganon! Bakit mangkukulam ka ba? Ano bang sinasabi mo!?" aligagang sabi ko.

"Ano bang gusto ng puso mo?"

"Baliw ka! nasaan ba ako! anong ginagawa ko dito!?"

"Ikaw ang may kaylangan sa akin."

"Huh?... baliw!"

"Naririnig ko lahat nang mga kasamaang gustong gawin nang isang tao" derektang sabi niya na masamang naka titig sa akin, halatang na pupuno na.

"only the blood and the desire wish of a human can restore everything."

"At alam kong gusto mo ang katapusan nang mundo, kasabay nang pagka matay mo. Pwede kong tuparin ang hiling mo."

Tinitigan ko siya sa mata at sinusuri kong ito ba ay nag sasabi nang tutuo, nang biglang nag iba ang lugar kaya napa hinto ako.

"It's where you wanted to go" sabi niya habang ang tingin ay deretso sa dagat.

Namamangha ako dahil sa ginawa niya pero at the same time naguguluhan padin.

"So are you saying your the darkness?" muli akong nag tanong sa kanya.

"I'm responsible for everything that dies or gets destroyed."

"Then why not end the world yourself?"

"Why do you keep asking me for help?" I was confused when I said to him.

"Do you thingk I haven't tried it?" natatawang sabi niya kaya medyo na inis ako.

"It didn't work out?" i ask him.

"It's probably because I'm just a small part of a system and unlucky one" sabi niya na ngayon ay naka tingin sa akin.

Bigla akong naka ramdam ng awa sa mga mata niya.

"Don't look at me like that, I'm not the one you pity" sabi niya at binalik ang tingin sa lulubog na sunset.

Pinag masdan ko din ito, masarap sa pakiramdam na muli akong nakabalik sa lugar nato kahit sa panaginip lang.

"Hindi ko maintindihan..." hinarap niya akong muli saka natawa ng mahina.

"In other words, you guys have more authority than I do..." hindi ako naka imik sa sinabi niya.

"But this time I hope it would work, because it's what a human being wants."

"Kaya bah nag pakita at nag pakilala ka sakin dahil dyan?" mokahng naliliwanagan nako sa sinabi niya.

"Yes"

"It's just like a fantasy novels wooow!" wala sa sariling sabi ko kaya natawa naman siya.

"Of course not, it's just a small event. Sinabihan akong maging hiling ng isang tao sa piling taon."

"Is this a nightmare?" na sabi ko nalang sakanya.

"Your life is a nightmare"

"What?~"

Bigla akong nagising sa alarm clock ng phone ko.

yawn*

"It's just a dream"

Nag pasya nakong mag handa para pumasok kahit walang working hours.

Nag lalakad ako papuntang busstop at nag hintay ng masasakyan.

Sakto naman ang pag sakay ko ng makita ang lalaking nasa panaginip ko kagabi.

Kasabay kona ngayong sumakay ng buss.

Agad ako umiwas at saka umupo sa may bakanteng upuan, sakto namang wala akong katabi kaya tumabi siya sakin.

'hayss pano ko bah maiiwasan ang isang to' sabi ko sa isip ko.

"You can't just ignore me" sa gulat ko ay parang mas madali pakong mamamatay dito.

"How was your sleep?" nilingon ko siya nong sabihin niya yon.

"What do you say?" na e-excite na tanong niya kaya inirapan ko siya, hindi ko na siya pinansin kaya nag headphone ako.

Ilang sandali lang nilingon ko siya at nagulat akong nawala siya sa tabi ko.

'buti naman.'

sakto lang din ang pag baba ko sa bus ng may nag text sakin.

From: Sec.Camil

[Mis. Anne may meeting daw kayo nong writer na si seberya.]

Ang naaalala ko mamaya pa ang schedule ng meeting ko ehh.

Wala naman nakong magagawa kundi ang maki pag meet nalang.

To: Sec. Camil

[Saan daw?]

nag type ako at tinanong kong saan ang meeting place namin saka pinuntahan iyon.