Trail the Selenophile

10: Familiar pain

Kaylangan ko pa palang masaktan at maka ganti para lang tulungan niya akong palayasin yong mga yon tss.

"Ang gago mo alam mo ba yon?" inis na sabi ko saka inirapan na naman siya.

"Yang bibig mo nga, sorry na. Nag hihintay lang naman talaga ako kong anong gagawin mo sa foreigner nayon kong na halikan ka nga niya hindi din naman ako maka paniwalang gagawin niya nga yon nagulat kasi akong isang dipa nalang ang layo ng mukha niyo kanina kaya di agad ako naka resback."

"So kelangan pang ma halikan ako saka ka re-resback?" sarkastiko kong sabi.

"Sorry nga di na mauulit, pero ang cool mo kanina alam mo ba yon. saka tama nga ang iniisip kong gagawin mo iyon." saad niya ng tumatawa parang na siyahan ang timawang to ttss.

"Alam mo, mag sama kayo ni edward!" inis na sabi ko saka umalis na.

"Bye!" pasigaw na sabi niya.

Hindi ko na siya nilingon at kinawayan ko nalang bago maka labas nang bar niya.

Masakit isiping tatlong taon nalang akong mabubuhay sa mundong ito o mas dapat sabihing dalawang taon at tatlong linggo nalang pala dahil nga nag simula nakong nag bilang ng araw ko.

Dahil sa pag-iisip kong yon bigla akong napa hawak sa dibdib ko dahil sa sakit na dulot nito. Hindi ako maka hinga ng maluwag at hindi maka lunok ng sariling laway. Parang biglang bumilis ang tibok ng puso ko at nahihirapang gumalaw lahat ng organs sa katawan ko. 

Saka yong mga luha ko pilit lumalabas sa mata ko na pinigilan ko naman.

Ayoko ng umiyak, ayoko ng umiyak dahil lang sa sakit ko. Ayoko ng umiyak dahil lang sa parehong sakit na naramdamn ko na alam ko naman walng magagawa ang pag iyak ko, nag sasayang lang ng luha ang mga mata ko.

Pagod nako, pagod na pagod nako sa sitwasyon ko ngayon, gusto ko nalang tapusin lahat. Gusto kong lumaban pero gusto ko ring mag pa ubaya, hindi ko na alam kong saan ko e lulugar ang sairili ko sa mundong to.

Mas lalong sumakit ang dibdib ko ng ma alala ang natuklasan ko kasabay ng malaman ko ang sakit ko. Masyado ng wasak ang puso ko sa mga nangyari sa buhay ko ayoko ng dagdagan pa.

Habang nag lalakad hawak ko parin ang dibdib kong naninikip, pati yong mga luhang kanina pa pala naka labas sa mga mata ko na hindi ko namalayan. 

Para silang water falls na nag uunahan sa pag labas sa mga mata ko. Para akong tanga habang nag lalakad na naka tulala lang. Parang may sariling utak at mata ang mga paa ko.

Hanggang sa namalayan kong nasa gate na pala ako ng bahay ko, hindi agad ako pumasok, pinag masdan ko ang malaking bahay na wala namang ka tao-tao, pinag masdan ko ang kabuuhan ng bahay nato na dati ay naging masaya ito ngunit na pawi agad ng hindi ko namamalayan.

Yon bang parang dumaan lang sila sa buhay ko saka nawala agad.

Napa daan lang sila para pasiyahin ako tapos mawawala agad para masaktan ako ng lubos. Ano ba kasing kasalanan ko at bakit ganito ang nararamdaman ko. 

Muli na naman akong napa luha at this time hindi lang luha kondi iyak na talaga na may kasamang boses na basag.

Kahit anong pilit kong hindi gumawa ng ingay ay hindi ko magawa, kahit anong pilit kong pakalmahin ang sarili ko hndi ko parin magawa. 

Napa upo ako sa cemento sa harap ng malaking gate ng bahay ko saka napa hawak na naman sa dibdib ko ilang minuto lang may naramdaman din akong kirot sa ulo ko na parang mabibiyak na ito anytime na gusto niya. 

Pero kahit anong sakit ang naramdaman ko sa ulo kong alam ko na dahil ito sa sakit, wala paring tatalo sa puso kong wasak na wasak na.

'Paano ko pato ma bubuong muli kong alam kong malapit na akong mamatay ,wala nakong time para gawin yon.'

kahit kaylan wala naman bagay na naging akin  simula nong nabuhay ako sa mundong ito.

Masakit isiping nabubuhay ako at mamamatay din kinalaunan.

Hindi ko maramdamang nabuhay nga ako. 

Pero isa lang ang alam ko ngayon na tumatak sa isip ko ang may darating at mawala... ganun talaga 'e. 

May saya at lungkot na mararanasan, mukha akong kaawa-awang nilalang.

Hindi parin tumitigil ang puso ko sa pag mamahal sa kanya, ewan ko ba, bakit kasi na kilala ko pa siya.

Ngayon napa tunayan ko na ang puso ng mga tao ang pinaka bobo sa lahat ng organs. 

Wala kasi silang utak, ang lagi nilang ginagawa ay ang mag mahal kahit alam nilang sasaktan lang sila nito. 

Pero kahit naman sila ang pinaka bobo sa lahat, sila naman ang mapag mahal kasi handang handa silang mawasak para sa mahal nila, kahit paulit ulit pa sila nitong saktan ay ayos lang, patuloy parin sila sa pag mamahal.

Napa upo nako sa cemento at hindi na dibdib ang hawak ko ngayon kong di ang uulo ko, dahil lumala ang sakit nito na parang ma bibiyak na nga, sinubukan ko naring pumasok sa luob para maka inom ng pain Keller, para narin makapag pahinga.

'sana hindi nalang ako na buhay kong ganito lang din ang dadanasin ko.'