Trail the Selenophile

22: Their Mate's

Ella's P.O.V.

Ilang araw naa ng lumipas mula nong accidenteng nangyari kay Anne, hindi muna yon pina report ni anne sa pulis dahil may kutob siya kong sino ang gumawa non sa kanya.

Nag text din sakin si gary, nangungumusta siya sa lagay Anne. Humingi rin siya nang sorry sakin dahil hindi kami nag kita nong pag alis nya dito sa bansa.

Saka binigay kona kay Anne yong weeding invitation ni edward saka sinabi kona rin na umalis na si edward nong last week lang.

Si Anne naman subrang busy niya ngayon dahil siya naa ng bagong president ng companya nila kaya heto ako ngayon mag isa sa bahay nato.

Wala akong ganang pumasok kaya nag stay muna ako sa bahay, maraming pumapasok sa isip ko, maraming tanong ang nasa utak ko ngayon.

Balak kong lumabas ngayon kaya agad akong pumunta sa kwarto ko saka nag-ayos. Nang maka tapos ay agad naman akong bumaba nag mamadali.

Balak ko kasing hanapin yong lalaki sa kahit anong paraan para mag pakita siya.

Sakto naman ang pag babako ng may lalaking naka upo sa sofa saka naka pang dekwatrong naka upo. Naka black siya lahat-lahat.

Kaya sinilip ko siya saka hinarap. Siya yong...

"Excuse me, pano ka nakapasok sa bahay ko?" I ask.

"Ohhh hi?" he said na may malawak pang ngita saka kinawayan ako.

"Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko" mataray na sagot ko sakanya.

A genuine smile showed in his face

hindi niyako sinagot bagkos ay sininyasan akong maupo sa harap niya.

Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa, hindi naman naka ligtas sakin ang tingin niyang parang matatawa sa naging reaction ko.

'lahat ba sila favorite ang color black?'

naka konot ang noo ko dahil sa na isip.

Bigla naman siyang natawa kaya tinignan ko siya ng masama.

"Sorry." Sabi niya na tinatakpan pa ang mukha dahil sa tawa.

"Anong ginagawa mo dito?" diretsong sagot ko.

Bigla namang nawala ang ngita sa mukha niya saka sumiryoso bigla.

"Hindi ka natatakot sakin?" casual na tanong niya.

Nag taka naman ako.

"At bakit naman ako matatakot sayo?"

"Do you have any idea who I am?" he said saka inayos ang pagkakaupo.

"Wala" tipid na sagot ko. Ngumiti siya ng nakakaluko, dahilan ng pangingilabot ng buo kong katawan.

"Do you believe in mate?"

"Mate? Ano yon?" na curious kong tanong.

Sumandal siya sa sandalan ng sofa at tumingin sakin ng deretso.

He placed his hands on the back of his head. It was a carefree position.

But he was as if thingking deeply.

"We, immortal and human have mate." He said.

"They are considered as our partners, our destined other half."

I let his statement sink in.

"Sa mga tao DESTINY ang tawag nila nito, some even think of it as a legend."

"Dahil sa mga tao kasi basta-basta lang sila kong mag mahal ng gusto nila." dugtong niya.

"Anong conect don?" sarcastiko kong sabi. And I saw him chuckle.

"And for us rare lamang magtagpo ang dalawang nilalang sa mundong ito. Hindi nila alam kong nasa harap naba nila ang mate's nila, at sa kagaya ko naman mararamdaman ko ang sakit at pighati ng magiging partner ko."

Bigla akong namangha sa sinabi niya kaya nakinig lang ako.

"It's called the attraction or the bonds."

"Hindi mo mararamdaman ang emotion nayon dahil tao ka lang, But we as immortals can feel a part of their other half's emotions or physical pain. Alam nila ang nangyayari sa mate nila. In short term they fuel each other." mahabang pag kukwento niya.

"Aaminin kong na amazed ako sa sinabi mo, pero anong connect non sa

Pag punta mo dito?" taking tanong ko na naka taas pa ang kilay.

Natawa naman siya.

"Grabe ka naman! Ganyan ka ba sa mga bisita mo?" parang batang sabi niya.

"some bonds are distractive lang, there are people who are destined to be

Together, but are better apart."

Natahimik ako sa sinabi niya. Hindi ko mapaliwanag ang dahilan pero

Parang tumagos iyon sa puso ko.

"What if the same happens to you?" he said it directly to me.

Hindi ako maka sagot sa sinabi niya para akong binuhusan ng malamig na tubig.

"That kind of love is rare. I don't think it will be able to find you."

Ilang sandali lang ng ma balik ako sa realidad bigla nalang itong nawala sa harap ko.

Anastasha's P.O.V.

Isang bwan naa ng lumipas simula nong binigyan ako ng taning ng doctor. Naging maayos naman ang lahat.

Tumigil na sa panggugulo si david, wala na rin akong balita tungkol sa kanya. Si edward naman umalis narin. At ako eto pinag patuloy parin buhay.

Mula nong araw nang accidente, Naging alerto na ko sa paligid. hindi korin nireport sa pulis ang mga nang yari dahil wala pakong sapat na ebidensya.

At isang linggo naring hindi nag pakita sakin si Flynn.

'Ano bang problema ng taong yon?'

Nandito ako ngayon sa hardin nag papakalunod sa alak. Mag isa. Hindi ako masasamahan ni hee dahil may pasok pa siya bukas kaya mag isa lang akong umiinom ngayon.

"Hoyyy!" sigaw ko na naka tingin sa kalangitan. Malapit ng mag dilim.

"Wala ka bang balak mag pakita!?" sigaw ko ulit habang hawak ang isang bote ng alak.

"Matapos mo kong halikan hindi kana mag papakita!?" sigaw ko ulit.

"Ano ba!??"

"Mag pakita kana..."dahan dahang humina ang boses ko dahil sa sobrang kalasingan ko.

Pero hindi parin ako mag papatinag, alak lang naman to ako parin ang masusunod.

'bakit ba hindi ako masanay na iwanan lang ng kahit na sino?'

Tumitingala parin ako habang hawak ang bote saka itinaas ito sa kalangitan.

"Tara inom tayo!" pag aaya ko sa kanya baka sakaling mag pakita na siya.

Hindi na maayos ang lakad ko dahil para nakong nahihilo kakalakad ko

Hanggang sa nadulas ako sa tiles ng pool.

may kamay na humawak sa ulo ko. At alam kong siya yon.

Dahan dahan kong binuksan ang mga mat ako at tinignan siya.

I smiled at him, And close my eye's.

Naramdaman ko ang mga bisig niyang kinarga ako kaya nagising ako.

I smiled a bit, I'm so happy. I don't know the reasons dahil nagugulohan pako sa nararamdaman ko. Pero masaya akong nandito na siya.

Masaya akong pinikit ang mga mata ko saka natulog sa mga kamay niya.

***

Nagising ako sa sikat ng araw na pumapasok sa kwarto ko. Tumayo nako para mag prepare para pumasok na rin.