Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
“Calm down, Achi,” aniya sa mababang boses. “Don’t make any noise. Where are you exactly?”
“I’m in the attic of our house,” nagagatal kong boses na sagot.
“Is there anyone at home?”
Pinakiramdaman ko sa ibaba kung may tao pa ba o wala na. “I don't know, but earlier I heard they were destroying our things.” I gulped.
“Okay, I’m driving right now. Don’t hang up, okay? I’ll be there soon.”
“Please be fast. I’m really scared,” sabi ko kasunod nang mahihing pag-iyak.
“Shush. Nothing will happen to you. I’m here.”
Hindi na ako nagsalita at hinintay na lang siya na makarating dito. Ang tanging naririnig ko lang mula sa kaniya ay ang mga busina ng kotse.
“I’m already in front of your house,” aniya kaya gumapang ako. “Don’t make any moves, Achi. I haven’t entered your house yet. I need to check if there’s anyone inside first.”
Bumalik ako sa pagkakaupo. Nanlaki ang mga mata ko nang marinig na parang may sinakal sa kabilang linya kaya nataranta ako kaagad. Rinig ko rin ang pagtilapon ng cellphone. May tao pa nga sa loob!
“A–are you okay, Thad?” Walang sumagot doon kaya kinabahan ako lalo. “Thad?”
“Dang, sorry for being late,” rinig kong boses ng babae mula sa kabilang linya.
“Sid, what are you doing here? Aren't there any other personnel?” masungit na tanong ni Thad.
“I’m free tonight that’s why I’m here.”
“Tss.”
“Okay. I will get them. Don’t worry, I bring other troops.”
Narinig ko ang gasgas mula sa kabilang linya kaya sa palagay ko ay dinampot iyong cellphone. “Achi, I’m going upstairs. Where is your attic?”
