Art
Summer
"Isabela? Okay ka lang? Ba't ang tagal mo dyan?" Kinatok ko ang pinto ng bathroom dahil sobrang talaga nya. It was more than 30 minutes when she got inside the bathroom.
She opened the door now, nakabihis ng white shorts at T-shirt ko na malinis. She couldn't look at me straight, she seemed shy after what happened. I crouched to look at her face then I smiled.
"Anong nangyari? May masakit ba?" Tanong ko at tumayo ng matuwid.
Hindi ko naman ipinasok ang mga daliri ko, sakto lang 'to give her pleasure. Besides, hindi naman mahaba ang kuko ko. Natakot ako bigla baka kasi hindi ko namalayan, pero I was careful naman kanina para hindi sya masaktan.
"Art Hervin, please. Nakakahiya!" Naglakad sya ngayon sa kama, padabog. Sinundan ko sya kaagad. Umupo sya sa kama ngayon na nakasimangot ang mukha.
I squatted in front of her. "Isabela, anong nakakahiya?" Mahinahon kong tanong habang hinawakan ang mga kamay nya.
"Please lang nakakahiya ang ginawa natin!" Tumayo ito at naglakad papunta sa may bintana. Nagtagal ang tingin ko sa kama bago pa tumayo at hinarap sya.
Hindi ko alam kong matatawa ako o ano. Nakakahiya? Ano namang nakakahiya sa ginagawa namin? Pero inintindi ko kaagad dahil nga napaka mahiyain nya. Naglakad ulit ako pa lapit sa kanya. Hindi muna ako nagsalita hanggang sa niyakap ko sya sa likod at hinalikan ang pisnge nya.
"Isabela, walang nakakahiya sa ginawa natin. Paano nalang kaya pag anniversary natin? Malala pa don ang gagawin natin." Mahinahon kong pag suyo sa kanya.
Parang hindi nya nagustohan ang sinabi ko kaya nag balak syang bumitaw sa yakap ko pero agad kong hinuli ang kamay nya, and I pulled her closer back to me. Nakasimangot lang sya ngayon at ayaw akong tignan.
"Huwag kang mahiya, please. Boyfriend mo ako, kasintahan, huwag kang mahiya sakin. Tsaka iyong ginawa natin parte lang 'yon ng relasyon natin, Isabela." Sobrang kalmado ang pagsasalita ko ngayon.
Napabuntong hininga sya. "Ewan ko kung paano ako makaka move on sa hiya."
I let out a huge sigh dahil hindi pa rin nya ako tinitignan. Binitawan ko ang mga kamay nya at naglakad ako papunta sa kama, iniwan sya kung saan sya. Umupo ako at tinalikuran sya. Narinig kong naglakad sya papalapit sakin.
Pagod na pagod ako sa laro pero nang makita sya'y nawala agad ang pagod ko. Possible pala no? Hindi kasi ako naniniwala sa mga ganto noon na kapag nakita mo ang mahal mo, mawawala ang pagod mo. Ngayon ko lang napagtanto na totoo pala.
Nasa harap ko sya ngayon nang maiangat ko ang tingin ko. Mukha nya'y parang na guilty or na konsensya. "Sorry kung iinarte na naman ako." She spoke softly.
I smiled with my sleepy eyes. I pat my lap, signalling her to sit on it. Dahan-dahan syang naglakad at umupo sa mga hita ko. Ang aking mga kamay ay pumulupot sa kanyang bewang.
"Isabela Tedesco, huwag ka nang mahiya ha? Paano na lang pag anniversary na natin?" Kalmado lang ang boses ko nang magsalita.
I was always calm when I was with her.
Hinaplos ko ang mukha nya ngayon na dahan-dahan nang nawala ang simangot. "Art? Baka iiyak ako sa panahong 'yan, baka kasi masakit."
Nanginit ako sa sinabi nya. Tapos na, Isabela. Pinigilan ko na ang sarili ko kanina, bakit ka pa nagsalita ulit? Mukhang tatayo na naman ito dahil sa sinabi mo. Huminga ako ng malalim, talagang inaakit ako sa mga salita nya.
"Masakit talaga 'yan sa first time, Isabela. Magdahan-dahan naman ako, dahan-dahanin natin para hindi ka gaanong masaktan."
Parang ako lang din ang nag suffer sa sinabi ko. Pinagpawisan ako kaagad.
