හිමකර කඩුපුල්....

කඩුපුලේ විසි හයවැනි දිගහැරුම....

කේෂ් - වාව් ආච්චම්මා ඔයයි සීයයි මාර ලස්සනට ඩාන්ස් කරනවනේ.

ගීත ගායනා කර අවසානයේ කේෂ් තම ගිටාරය ද පසෙකින් තබමින් සීලවතීව සහ ජයලත්ව තුරුළු කර ගනිමින් පවසන්නට විය.

සීලවති - ඔය දරුවෝ තුන්දෙනාටම තියෙන්නෙ හරි ලස්සන හඬවල්. මං වෘත්තියෙන් නැටුම් ගුරුවරියක්. එතකොට මගෙ මහත්තයා සංගීත ගුරුවරයෙක්.

නවම් - අනේ එහෙම ද ආච්චි අම්මෙ?? ඒක තමයි ඔයා මේ හැටි හැඩට ඉන්නෙ තවම. සීයා උනත් හරි කඩවසම්නේ.

කේෂ් - සීයා සංගීත ගුරුවරයෙක් ද?? අනේ දැන ගන්න ලැබුණ එක ඇත්තටම සතුටක්. අපි කියපු සිංදුවල අඩුපාඩු තිබුණ නම් සමාවෙන්න සීයේ.

ජයලත් - කිසිම අඩුපාඩුවක් නෑ පුතේ. ඔය තුන්දෙනාම අති දක්ෂයි. දැන් අපි වයසයිනේ. අපේ දරුවන්ට අපි ගැන බලන්න වෙලාවක් නෑ. අසනීපයක් කියලා කිසිම දේකුත් නෑ. පොඩ්ඩක් ඉතින් කන් ඇහෙන එක තමා දුර්වල. ඒකත් ඒ හැටි දුර්වල නෑ. අපි දෙන්නා අවසන් හුස්ම යනකන් එකට ඉන්න ඕන කියලා තීරණේ කරලයි මේ වැඩිහිටි නිවාසෙට එන්න කැමති උනේ. එහෙම කැමත්ත නොදුන්නා නම් අද අපි දෙන්නා ඈත් වෙලා දරුවෝ දෙන්නෙක් ලග ඉන්න ඉඩ තිබුණා. නේද නෝනේ??

සීලවති - ඔව් මගෙ පුතේ. අපිට ලොකු ලොකු අඩුපාඩුකම් තිබුණෙ නෑ. ඒත් දරුවෝ කතා උනේ අපි දෙන්නව ගෙවල් දෙකක තියන්න. මාව ලොකු පුතා භාර ගද්දි අපෙ මහත්තයව පොඩි දුව භාර ගත්තා. හිතේ සතුට , සැනසීම නැතුව ජීවත් වෙලා මොකට ද පුතේ?? ඉතින් අපි දෙන්නම කතාවෙලා දරුවෝ තුන්දෙනාට  කිව්වා මේ වැඩිහිටි නිවාසෙට අපිව ගිහින් දාන්න කියලා. මොනා නැතත් විසි හතර පැයේම මගෙ මහත්තයගෙ මූණ හරි දකින්න ලැබෙනවනේ. ඒක මගෙ හිතට වගේම එයාගේ හිතටත් පුදුම සහනයක් , සැනසීමක්. අපි ආසයි දරුවෝ තුන්දෙනා අපිව බලන්න එනවනම්. ඒත් මං හිතන්නෙ එයාලට වැඩ රාජකාරි එක්ක අපිව බලන්න එන්න වෙලාවක් නෑ කියලයි.

කදුළු පිරි දෑසින් යුතුව සීලවති පවසන විට කේෂ් ඇගෙ කදුළු පිස දමමින් තම පපු උණුහුමට ඇයව ලං කර ගන්නට විය.

ජයලත් - ඔන්න ඔන්න. නවත්තගන්නයි කිව්වෙ අඬන එක. නෝනෙට මං කියලා තියනවා හරිද ඇස්වලට කදුළු ගන්න එපා කියලා.