Dünya Yalan Söylüyor

2. bölüm

Alaz, evin en büyük odasını alabilmek için Yaman'la Cesur'a haftalarca yalvarmak zorunda kalmıştı. Yaman'ın kura çekelim, Cesur'un dönüşümlü kullanalım tekliflerini ısrarla reddetmişti. Neyse ki Cesur, barda Alaz'a yakalanınca Yaman'a ispiyonlanmamak için Alaz ne isterse yapmak zorunda kalmıştı da Yaman'ı da böylece ikna etmişlerdi. Dikdörtgen şeklindeki odanın bir köşesinde, pencerenin tam yanında tek kişilik yatağı, onun dibinde de ufak bir komodini vardı. Badana yaparlarken duvarlarını evin geri kalanından farklı olarak açık, tatlı bir yeşile boyamıştı Alaz. Odanın diğer ucunda klavyesi ve gitarı, onların hemen yanında küçük bir çalışma masası ve sandalyesi duruyordu. Duvara montelediği raflara da ufak albüm koleksiyonunu, kitaplarını, Cesur ve Yaman'la ilk sahnesinde çektirdikleri fotoğraflarını ve kendi şarkılarını karaladığı A4 kağıtlarını koymuştu. Yatağın tam karşısında iki kapılı bir giysi dolabı vardı. Kapıyla dolap arasındaki tekli berjerin üstünde de sürekli bir kıyafet yığını olurdu. Odasını kendi zevkine göre düzenleyip uğraşmayı seviyordu. Ev sahipleri izin verse tüm duvarları çeşit çeşit tablolarla, posterlerle kaplardı mesela ya da bakabileceğine inansa cam kenarındaki köşeye büyük yapraklı bir bitki alırdı. Yine de sadece kendine ait olduğu için bile odasını -ve burada vakit geçirmeyi- çok seviyordu.

O gece de işten yine yorgun argın dönmüştü ama bir türlü uykusu gelmiyordu, yatağında yan yatmış Twitter'da geziniyordu. Ekranı o kadar kaydırmıştı ki artık nerde saçmasapan, alakasız magazin sayfası varsa önüne düşmeye başlamıştı, bu oyuncu şununla tatildeymiş, şu ünlü bilmem neyden rahatsızmış... Siktiriboktan işler, millette ne dertler var amına koyayım diye geçirdi içinden. Sinirle uygulamadan çıkıp Instagram'a girdi. Son aramalarında duran Asi'nin profilini tekrar incelemeye başladı. Koyu kıvırcık saçları, düzgün fiziği, büyük kapkara gözleriyle Yaman'a gerçekten de ikizi kadar benziyordu. Çoğunlukla ailesiyle fotoğrafları vardı. Alaycı bir gülüş kapladı suratını. Gören de dünyanın en iyi kardeşi sanar. Sabitlediği hikayelerini açmak istemedi ama anladığı kadarıyla bir şeyler mırıldandığı videolar var gibiydi. Acaba sesi nasıldı? Konuşurken ve şarkı söylerken çok farklı olabilirdi çünkü. Birkaç saat önce boynunun dibinde hissettiği sıklaşmış nefeslere eşlik eden ince kadifemsi tınıyı anımsadı, daha iyi hatırlayabilmek için çabalarken farkında olmadan gözleri kapanmıştı. 'Ben de... ne istersen... ayarlayayım.' Beyninde dönüp duran sözcükler kesinlikle 'o' maksatla söylenmemişti, farkındaydı ama insan vücudu gerçekten de anlaması garip bir organizmaydı. Sanki tüm bedenine pompalanan kan, hep birlikte daha aşağılara doğru gitmek için çetrefilli bir savaş veriyordu. Kaykılarak sırtının üstüne yattığı an, hala elinde olduğunu unuttuğu telefonu yüzünün tam ortasına düşünce gözlerini açmak zorunda kaldı. Burnunun direğini tutarken ufak bir küfür kaçtı ağzından. Oflayarak yataktan kalkıp banyonun yolunu tuttu.

*

Asi, alarmının üçüncü çalışında ancak yatağından ayrılabilmişti. Elini yüzünü yıkayıp hafif günlük bir makyaj yaptı. Eyeliner kısmı biraz vaktini alsa da eyelinersız kendini çıplak gibi hissettiği için genelde bu adımı atlamıyordu. Koyu mavi bir kot ve üzerine ekru, ajurlu bir kazak giydi. Notlarını ve çantasını da alıp kahvaltıya indi.

"Oo Asiciğim günaydın, sen bu saatte kalkar mıydın?" iğneleyici duyulmak istememişti aslında Neslihan.

"Günaydın, okula gideceğim anne." Asi, üniversite sınavında beklediğinden daha iyi bir sıralama yapınca annesinin ısrarlarıyla eczacılık yazmıştı. Bölümüyle arasındaki uyum onu bile güldürüyordu düşündükçe. Zaten kendi hastaneleri de olduğu için okul bitince isterse direkt orada da çalışmaya başlayabileceğini söylemişti annesi. Fakat Asi'nin mesleğiyle ne yapacağı konusunda bir planı yoktu. Derslerle çok ilgili değildi ama yine de geçecek kadar çalışıyordu. Ezberi de iyi olduğundan arkadaşlarına nazaran daha az çalışmayla vasat üstü bir öğrenci olduğu söylenebilirdi.