Dream - Hyunlix

20.

- 6 yıl önce -

"Siktir 2. Sınıflardan Do-hwan Felixi mi öpmüş?"

"Ölmek mi istiyor! Bunu nasıl yapar?"

"Hyunjin biliyor mu?"

"Duymamasına imkan yok!"

Herkesin ağzında aynı şey dolaşıyordu.

Do-hwan ve Felix.

Do-hwan kendi hâlinde çalışkan bir çocuktu. Sınıfta ki başarısı öngörülemeyen bir şeydi. Fakat yaptığı hata yüzünden her şey değişti.

Felixe aşık olmak.

Bu okulda yüzlerce kişi felixe olan aşkını itiraf ederdi fakat hepsi teker teker ya okuldan atıldı, ya nakil aldırdı, yada bıraktı. Yinede daha önce bunu yapmaya kimse cesaret edememişti.

Felixi öpmek mi?

Şaka olmalı.

"Siktir! Geliyor!"

"Do-hwan kesinlikle öldü."

Hyunjinin adımları yeri inletecek hâldeydi. Herkes onun yürüdüğü yoldan hızlıca uzaklaştı ve kenara çekildiler. Herkes olacakları biliyordu fakat bu sefer hepsi onu öldüreceğine emindi.

Hyunjin sınıflarda hızlıca göz gezdirdi ve sonunda onun şubesini gördü. Açık olan kapıdan dehşet verici bir hızla içeri girdi ve herkesin göz göze gelmeye korktuğu bakışlarını bütün sınıfta gezdirdi.

Onu göremedi. Zaten aklı yerindeyse bunu yaptıktan sonra öylece sırasında oturamazdı.

Dışarı çıktı ve peşindeki topluluğa dönerek bütün okulun duyacağı şekilde bağırdı.

"O siktiğimin piçini hemen bulun bana!"

Bütün herkes yerinde titrerken başlarını eğdiler. Hyunjinin siniri oluşan sessizlikle artarken arkadan gelen ses dikkatini oraya verdi.

"Spor salonuna giderken görmüşler."

Hyunjin sorgulamadan herkesin arasından geçti ve okuldan çıkarak spor salonuna yürüdü. Adımlarına hiçbir arkadaşı dahi yetişemiyordu.

Minho olacakları az çok bildiği için koşmaya çalışıyordu. Ne de olsa onu öldürmesi sadece onlara iş açardı. Kimse buna izin veremezdi.

Spor salonuna girdi ve arkasındaki topluluğa dönerek seslendi.

"O piçi bulup getirin! Hemen!"

Herkes bir yerlere dağıldı ve aramaya başladılar. Birinin hayatını mahvetselerde, herkesin tek düşündüğü şey kendi hayatıydı.

Yaklaşık beş dakikalık süreçten sonra bulunduğuna dair sesler yükseldi. Basketbol sahasında ki koltuklardan birinde bekleyen hyunjin bir anda önüne bırakılan adamla vücudunu gerdi.

Yanlardaki diğer çocuklara ipleri işaret ederek onu bağlamalarını söyledi. Ellerinin bağlandığını gören adam strese girdi ve yalvarmaya başladı.

"Özür dilerim. Özür dilerim. İsteyerek olmadı, gerçekten isteyerek yapmadım."

Bu yalvarışlar.. hyunjinin her zaman duyduğu fakat hiçbir zaman umursamadığı kelimelerdi.

"Potaya."

Herkes şaşkınca bakarken hyunjinin tek bir bakışıyla önlerindeki çocuğu basketbol potasının direğine sürüklediler. Bir tane daha ip buldular ve vücudunu oraya bağladılar. Dik bir şekilde ve savunmasızca duran çocuk öleceğini düşünmüştü.  Fakat bunu tek düşünen o değildi. Orada onu izleyen onlarca kişide bunu düşünüyordu.