mermaid, eunbin

9

Çok korkuyordum. Öyle çok korkuyordum ki gözlerimi dahi açamıyordum ve Eunseok'un elini asla bırakmıyordum.

Peki neyden mi korkuyordum? İkimiz lunaparka gelmiştik ve Eunseok beni dönerek yukarı çıkan bir alete bindirmişti beni.

Buraya nasıl geldiğimizi bile bilmiyorum Eunseok ile en son Miya'yı aramaya çıkmıştık fakat ona ait biz bulamadığımız için çok üzülmüştüm Eunseok'ta üzgün olduğumu fark ettiği için beni mutlu etmek için buraya getirmişti fakat beni mutlu etmekten çok korkutuyordu.

"Gözlerini aç."

Kulağıma doğru fısıldağında kendime gelmiştim nefesi boynumdan tüm bedenime yayılmıştı resmen İnsan nefesi büyülü müydü?

Ve saçımda ellerini hissedince, kalbim hızlanmaya başlamıştı. Yavaşça hızlanıyor, korkumu unuttuyordu. Ama yine de gözlerimi açamıyordum.

O sırada yanağımda hissettiğim yumuşak şey... Dudakları yanağımdan öpmüştü beni?

Şaşkın gözlerimi yavaşça açtım ve ona doğru döndüm. Onun da gözleri şaşkındı Öpüşüyle kendime gelmiştim fakat o da bunu neden yaptığını bilmediği bir şaşkınlıkla bakıyordu.

Hızlı ve ani şekilde benden uzaklaştı.

"Bu şey içindi korkmaman yani insanlar korkunca birbirini yanaktan öper."

"Anladım korkunca yanağımızdan öpünce geçiyor değil mi?" diye sordum.

Ama kalbim korktuğum zaman ki atışı değildi daha hızlı atıyordu. Neden ben de işe yaramamıştı? İnsan olmadığım için miydi?

O, tam bir şey söyleyecekken arkadasındaki manzaradan onu gördüm. Nasıl bu kadar güzel olabilirdi?

Okyanus kadar berrak görünüyordu. Okyanusun içindeki gibi her şeyi görebiliyordum sanki bundan da her şeyi görecekkemişim gibiydi.

Çok güzeldi...

Yüzümü Eunseok'a döndüm, ne kadar beğendiğimi gözlerimden anlamış olmalıydı ki bana gülümsedi.

Güzeldi, gülümsemesi.

Ve beni de gülümsetiyordu.

Eunseok

Gözlerini gözlerimden ayırıp manzaraya bakmaya başlamıştı. ben de kendimle savaşıyordum.

Hayır, bunu yapmış olamazdım değil mi?

Onu nasıl öpebilmiştim? Yanağından öptüğüm an pişman olmuştum aslında değildim? Fakat biraz garip hissediyordum. Kalbim hızlanmıştı...

Elimi alnıma çat diye vurduğumda bana döndü yüzünde endişe vardı neden olduğunu anlamamıştım. Ona sorgular bir biçimde baktığımda o da bana yaklaşmıştı.

"Sen de mi korkuyorsun?"

Başımı iki yana salladım ve bu sefer de ben ona sordum, "Hâlâ korkuyor musun?"

O da benim gibi başını iki yana salladı ve gülümsedi.

"Hayır, öpücük işe yaradı."

Ve dönme dolaptan inerken beynimden lanet olası senaryolarım dönmeye başladı.

Sungchan evde dolaşırken bir fare görüyor ve çığlık atıyor bunun üzerine Wonbin geliyor.

Sungchan'a yaklaşıyor ve ona "Korktun mu? Diye soruyor sonra Sungchan başını sallıyor ve evet diyor.

Wonbin ise ona yaklaşıyor ve yanağından öpüyor.

Wonbin aşağı indiğimizi belli eder bir şekilde bana seslenirken ben de hayal dünyamdan ayrılıp gerçek dünyaya dönmüştüm.

Hızla elinden tuttuğum gibi onu aşağı indirdim ve o sırada yaptığım hatayı nasıl telafi edeceğimi düşünüyordum. Acaba bu korku olayının sadece ben de mi işe yaradığını söylemeliydim?

Gittikçe batıyordum!

Buna bir çare bulmalıydım ya da her an tetikte olmalıydım. Kimse hiçbir şeyden korkmamalıydı özellikle de Sungchan!

Lunapark belki onu mutlu etmeye işe yaramıştı ama kesinlikle ben de işe yaramamıştı. En iyisi buradan çıkıp bir sahil kenarında denize gitmeliydik. Plajdaki kızlar aklımı başıma getirirdi değil mi?

Hayır, kesinlikle getirmeyecekti. Aklımda yine Wonbin de olucaktı...