Alfa türünün tükenme noktasına geldiği, üremenin durduğu kırsal topraklara şehirde yetiştirilmiş asker alfaların gönderilmesine karar verilir. Min Yoongi de bu grubun içindedir ve görevi öğretmenliğin yanı sıra tıpkı köye gönderilen diğer alfalar gi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍼
Yorgun gözlerimi, Mi-Ra Bella'nın haykırışlarına açtığımda yüreğim ağzıma gelir gibi oldu ve hızla geniş yataktan fırladım. İlk anda nerede olduğumu anlam verememiş olsam da bu birkaç saniye kadar sürdü ve korku dolu bakışlarım yumuşadı. Yatağımızın hemen yanındaki beyaz tüllerle kaplı küçük beşiğe uzanarak ağlayan minik kızımı kucakladığım ve dünya bir anlığına durdu. Evet. Bir bebeğe sahip olmak tam olarak böyle hissettiriyordu. Nefes kesici, heyecan dolu ve yorucu. Tüm dünya etrafımdan geçip giderken onu kucakladığımda her şey durmaya mahkum oluyordu.
Huzur kokan yumuşak avuçlarını dudaklarıma götürdüm, kendi tenini çizmesin diye giydirdiğim beyaz eldivenlerini yine çıkarmıştı. "Miniğim...uslu durmazsan kendine zarar verebilirsin." Beşiğe düşmüş eldiveni el yordamıyla bulduğumda kapı hafifçe aralandı.
"Bak sen şu haylaza, seni yine uyandırdı işte." Annem ayağında mor ev terlikleriyle hafif loş odaya girdiğinde rahat bir nefes verdim. O buradayken hiçbir şeyden korkum yoktu, her şeyime koşarken nasıl endişeli ve mutsuz olurdum ki? Kızımı kucaklayıp sırtını nazikçe ovarken annem yatakta yanıma çöktü. "Onunla ben ilgileneyim demiştim, neden izin vermiyorsun anlamıyorum. Biraz dinlenmeye ihtiyacın var Jiminie." Elini sırtıma götürüp sıvazlarken ben de aynısını bebeğime yapıyordum.
"Zaten hep sen ilgileniyorsun anne, sen olmasan ne yapardım bilmiyorum,"diye hayıflandığımda kızımın kopardığı ince çığlık tüm odayı doldurdu. "Shh..tamam..." Mi-Ra'nın yüzü kırmızıya dönerken endişeye kapıldım. "Ne yapacağım...daha yeni karnını doyurmuştum. Şimdi ne yapmalıyım?" Elim ayağıma dolaşmadan önce annem beni kurtardı ve kızımı kucakladı. onu tutuşunda bile deneyim vardı.
"Gazını çıkarmak lazım, dur bakalım." Nasıl yapıyordu bilmiyorum ama bence elleri sihirliydi. O bir periydi. Bebek perisi. Kızım kucağına gider gitmez suskunlaşıp dünyanın en sakin bebeği oluveriyordu. Gerçi daha önce pek bebek görmemiştim. İkizlerden ve Lee'den sonra kucağıma aldığım üçüncü bebek kendi bebeğimdi, haliyle deneyim kazanma fırsatım olmamıştı.
Kızım dudakları arasından minik tatlı bir gurultu çıkarınca sustu ve ben de rahatlayıp kendi kendime alkış yaptım. "Şükürler olsun, artık ağlamayacak." Başının arkasını sevdim, turuncu saçları çok seyrekti ve inceydi. Hakkında merak ettiğim o kadar çok şey vardı ki. En çok da büyüdükçe neye benzeyeceğini merak ediyordum. Şimdi küçücüktü, öyle ufaktı ki...ve kırmızıydı. Minik buruşuk kırmızı bir yaratık gibiydi. Hele ki ağlarken. Ama sevimliydi tabi. Sonuçta o Yoongi'yle benim ortak yaptığımız bir şeydi.
Bazen gerçek dışı geliyordu olanlar. Uyanıp ağlayan minik bebeğe bakıyor ve anlam veremiyorduk. Sanki Yoongi ve ben herkesin gözü önünde bir rüya görmüştük ve hala da görüyorduk.
