Alfa türünün tükenme noktasına geldiği, üremenin durduğu kırsal topraklara şehirde yetiştirilmiş asker alfaların gönderilmesine karar verilir. Min Yoongi de bu grubun içindedir ve görevi öğretmenliğin yanı sıra tıpkı köye gönderilen diğer alfalar gi...
merhaba, baby blue'dan hiç bu kadar uzak kalmamıştım o kadar özlemişim ki yazmayı, hayatım bu sıra çok yoğun 😭
sizlerin yorumlarını okumayı da çok özledim lütfen bol bol yorum yapın olur mu? İyi okumalar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🪻
Jimin ve Yoongi'yi uğurladıktan sonra soğuk havayı dışarıda bırakarak kapıyı kapatan Taehyung ısıtmalı parkelerin üzerinde yalın ayak yürüyerek ikinci katta bulunan geçici yatak odasına girdi. Evin içi, dışarıda yağan bahar yağmuruna rağmen sıcacıktı, omega sabahın erken saatlerinde karamsar bir insan olsa da şimdi umut dolu ve mutluydu.
Çünkü tamamlanmıştı artık. Biliyordu ki odadan içeri girdiğinde geniş yatağın ona ait tarafını işgal etmiş Jungkook ile karşılaşacaktı. Kendi kendine gülümseyip ahşap kapıyı kapattı ve ikisini odaya hapsetti.
Ne tuhaf bir ilişkiydi ama. Hayallerinin çok ötesindeydi.
Üzerine geçirdiği lacivert renkli saten sabahlığı çıkarıp bir kenara attıktan sonra bedenini yumuşakça saran yine aynı renk, zarif gecelikleriyle birlikte sıcak yorganın altına girdi. Bakışları doğruca tavana sabitlenmişti. Düşünüyordu. Kalbinin hiç alışkın olmadığı bir ritimde atması normal miydi?
Üstelik hamileydi. Hayatı boyunca uzak kaldığı tüm şeylere sahipti artık ve bu onda garip durmuyordu. Üstüne tam oturmuştu. İnanılır gibi değildi. Belki bu da deltanın oyunlarından birisiydi.
Elini yavaşça karnında gezdirmeye başlarken gözleri dolar gibi oldu. "Kahretsin,"diye fısıldadı. "Niye ağlıyorum şimdi?"
O sırada hemen dibinde uyuyan delta kolunu Taehyung'un karnına atarak onu sımsıkı sarınca yutkundu ve ardından başını çevirip bakışlarını deltasının yüzünde gezdirdi. O güzel yüzünde. Uyurken ne kadar da masum, acıların hiç uğramadığı biri gibi görünüyordu. Oysa yanağındaki yara izi, çıplak kolları ve sırtını kapladığını bildiği savaş izlerini tanıyordu. Jungkook hep mücadele etmişti.
Hepsi ona kavuşmak içindi.
Ve kader araya ne engeller koyarsa koysun önünde sonunda kavuşmuşlardı.
Yavaşça bedenini çevirip ona dönerken parmakları istemsizce deltanın yüzüne gitti. Omegası her daim deltasıyla olmaktan şikayetçi değildi. Çok uyumluydular. İnce uzun parmaklarını, Jimin'le bir gün oturup oje sürdükleri tırnaklarını yanaklarında gezdirerek ona hafif okunuşlar hediye ederken yüzüne, detayları aklına kazımak istercesine bakıyordu.
Tam o esnada derin bir uykuda olduğuna emin olduğu Jungkook'un koyu renkli gözleri aralandı. Taehyung ürkmeden edemedi, onun ani tepki ve olağanüstü duyularına hâlâ tam olarak alışabilmiş değildi. Karnında onun çocuğunu taşıyordu fakat karşısında deltayı yalnızca birkaç aydır tanıyordu.. Yakalandığı için elini geri çekip sırtını ona dönecekken Jungkook konuştu. "Neden sabahın bu saatinde bu kadar duygusalsın?"
