Καλ.
Η πρώτη νύχτα στην Ιταλία υποτίθεται ότι είναι γεμάτη πολύτιμες αναμνήσεις και όχι ανεξέλεγκτη αϋπνία, που με κρατάει ξύπνια όλη τη νύχτα.
Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τη συζήτηση στο μπαλκόνι με τον Ντόριαν, ούτε τον τρόπο που το σώμα μου αντέδρασε στο δικό του, αφού ήμουν μακριά όλη την εβδομάδα.
Προφανώς του λείπω και μου λείπει και αναρωτιέμαι πόσο παρορμητική είμαι και πόσο μπορεί να ενδώσω και να επιστρέψω.
Μέχρι τις οκτώ το πρωί, πετάγομαι από το κρεβάτι, παρόλο που δεν έχω κοιμηθεί, και κάνω άλλο ένα ντους. Δεν έχει σημασία πως έκανα χθες το βράδυ, πρέπει να καθαρίσω το μυαλό μου.
Δεν δουλεύει πολύ, αλλά τουλάχιστον με απαλλάσσει λίγο από την κουρασμένη έκφραση.
Ντύνομαι, κάνω το μακιγιάζ μου και φτιάχνω τα μαλλιά μου πριν φύγω από το δωμάτιο. Αναπόφευκτα, τα μάτια μου πηγαίνουν στην πόρτα που είναι δίπλα μου, στο δωμάτιο του Ντόριαν.
Κουνάω το κεφάλι μου και κατεβαίνω βιαστικά επτά σκαλοπάτια, γιατί δεν θέλω να κλειδώνομαι στο ασανσέρ με τις σκέψεις μου. Μόλις στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, βρίσκω τον Μαξ και, αφού πάρω ένα φλιτζάνι καφέ και λίγο φαγητό, πάω στο τραπέζι μαζί του.
«Φυσικά, μωρό μου... Πήγαινε για ύπνο, σε αγαπώ», τον ακούω να λέει και, όταν τελειώνει η κλήση, μου χαμογελάει. «Συγγνώμη, ήταν η κοπέλα μου...»
«Είναι εντάξει».
Κάθομαι μπροστά του και χαμογελάω ελαφρά.
«Είναι τρεις τα ξημερώματα στο σπίτι αλλά με πήρε τηλέφωνο για να μου πει καλημέρα».
Το τσίμπημα στο στήθος κάνει το χαμόγελο να τρεμοπαίζει.
«Πολύ ωραίο αυτό».
Γνέφει καταφατικά και πίνει μερικές γουλιές καφέ. Μετά με κοιτάζει.
«Λοιπόν... το χάος με τον Άλεξ τελείωσε;»
«Έτσι φαίνεται», ανασηκώνω τους ώμους μου. «Τέλος πάντων, είναι κάτι για το οποίο δεν θέλω να μιλήσω».
«Καταλαβαίνω, συγγνώμη».
Κάνουμε μια χαλαρή κουβέντα, κάνοντας υποθέσεις για τις παρουσιάσεις που θα πάμε αυτή την εβδομάδα και για την περιήγηση που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
«Είδα ένα πανηγύρι λίγους δρόμους πιο κάτω, όταν φτάσαμε», του λέω, λίγο αργότερα. «Σχεδίαζα να πάω, θέλεις να έρθεις;»
BẠN ĐANG ĐỌC
Αγκάθια (Lust #3)
Lãng mạn⚠️🔞⚠️Περιέχει σεξουαλικό περιεχόμενο. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη. «Καθηγητή;» «Υποθέτω ότι το να ρωτήσουμε τα ονόματά μας πριν μπούμε σε μια σκηνή ήταν τελικά σημαντικό», μουρμουρίζει με μία βραχνή φωνή. Στη συνέχεια, βγάζει τη μάσκα του.
