Κεφάλαιο 45

371 37 5
                                    

Καλ.

Ο Ντόριαν ξέρει.

Ο Ντόριαν πάντα ξέρει.

Με κοιτάζει καχύποπτα όλη την εβδομάδα και προσπαθώ να ισορροπήσω τις εξετάσεις μου, τη σχέση μας και αυτό που σχεδιάζω για το Σάββατο, που θα μπορούσε να εκληφθεί είτε ως δήλωση ναρκισσιστικής αγάπης είτε ως αστείο.

Τέλος πάντων, δεν είναι ότι με ενδιαφέρει πολύ.

Θα το κάνω και τέλος.

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, είμαι σχεδόν εντελώς βυθισμένη στη μελέτη μου και βλέπω τον Ντόριαν μόνο δύο νύχτες. Δεν είναι ότι δεν τον έχω συνεχώς από πάνω μου, όχι. Ο άντρας μου γράφει πρωί, μεσημέρι και βράδυ και η κατάσταση έχει γίνει πιο επίμονη αφού οι αδερφές μου δεν είχαν καλύτερη ιδέα από το να πουν ότι συνήθως ξεχνάω να φάω όταν είμαι πιεσμένη.

Μέχρι να έρθει η Πέμπτη, δεν έχω άλλες εξετάσεις και το άγχος φεύγει σαν να έχω βγάλει απότομα ένα τσιρότο.

«Γιατί έχεις τόσο καλή διάθεση;»

«Τελείωσα με τις εξετάσεις», απαντώ στην Άμπερ καθώς βγαίνουμε από το πανεπιστήμιο. «Θέλεις να σε πάω σπίτι; Το βιβλιοπωλείο είναι κλειστό σήμερα, γιατί φτιάχνουν κάποια πράγματα μέσα και δεν χρειάζεται να πάω, οπότε έχω χρόνο».

«Σίγουρα, μπορώ να ετοιμάσω μεσημεριανό», μπαίνουμε και οι δύο στο αυτοκίνητό μου και οδηγώ ενώ εκείνη μου λέει λίγα λόγια για τη σχέση της με τον Χάρι και για το πώς είναι καλύτερα τα πράγματα. «Τι συνέβη την άλλη μέρα στο δείπνο με την οικογένειά σου;»

«Λοιπόν… ήταν καλό, γενικά, αλλά δεν ξέρω. Η Αμάραντα ήταν λίγο τσούχτρα», ομολογώ. «Δεν είχε καλύτερη ιδέα από το να πει στον Ντόριαν ότι ξεχνούσα να φάω όταν ήμουν αγχωμένη και εκείνος δεν με άφησε να αναπνεύσω όλη την εβδομάδα».

Η φίλη μου γελάει.

«Μην προσποιείσαι ότι δεν σου αρέσει, φυτό. Είναι ωραίο που νοιάζεται για σένα», μου λέει. «Εξάλλου, πάντα σου έλεγα ότι η αδερφή σου ζηλεύει. Είναι μεγαλύτερη από σένα και δεν έχει κάνει τίποτα στη ζωή της», μουρμουρίζει. «Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν το έκανε επειδή δεν ήθελε».

«Άμπερ, έπρεπε να με φροντίσει και…»

«Καλ... εσύ ήσουν αυτή που ετοίμαζε γεύματα στο σπίτι σου, κάθε φορά που έλειπαν οι γονείς σου... και αυτό ήταν κάθε μέρα», μου θυμίζει. «Όταν ξεκίνησε το εξάμηνο, έχασες τα μαθήματα για να φροντίσεις τη Μελίσσα γιατί αρρώστησε και η Αμάραντα δεν έκανε καν τίποτα. Δεν είχε τίποτα, ούτε δουλειά, ούτε σπουδές. Εσύ κάνεις και τα δύο και…»

Αγκάθια (Lust #3)Where stories live. Discover now