Sadece Arkadaş

-18-

Önceki bölümde kapak konusunda yorum yapan herkese teşekkürler, 3 daha çok yazıldı yani şu anki kapağımız duruyor.

Multi, Barkın.

İyi okumalar! :)

***

Bölüm 18: "Yandın Sen Kızım"

Gözlerimi açmamla karşımda iki çift yeşil göz görmem bir oldu.

Ani bir şekilde hafif bir çığlık attım, sonuçta her sabah uyanınca iki çift yeşil göz görmeye alışık değildim.

Daha sonra yeşil gözlerin sahibi geriye çekildi ve sırıtarak bana bakmaya başladı, "Günaydın, uykucu."

Rahatlayarak sesli bir nefes verdim, "Barkın, ödümü patlattın.."

Neden o kadar dibimdeydi ki? Kaşlarımı çatarak sordum, "Ne işin vardı ki o kadar dibimde?"

Önce afalladı, daha sonra kaşlarını havaya kaldırdı ve işaret parmağıyla başımdaki üstü bantla kapatılmış olan yarayı gösterdi, "Yakından bakmak istedim."

Neden afalladığını anlamasamda bozuntuya vermedim, "Pekala.." sanırım Barkın'a büyük bir özür ve aynı zamanda teşekkür borçluydum.

Bu konuşmayı yatarak yapmak istemiyordum, bu yüzden hafifçe doğrulmaya başladım.

Barkın hemen ellerini uzatıp omzumdan ve belimden tuttu, "Dur yardım edeyim."

Yatakta rahat bir oturur pozisyon bulduktan sonra hafifçe gülümsedim ve Barkın'a baktım, "Barkın, teşekkür ederim."

Kaşlarını çattı, "Ne için?"

Mahcup bir şekilde gülümsemeye devam ederken tekrar konuştum, "Her şey için. Öncelikle beni kurtardığın için.."

Oturduğu sandalyesinden kalktı ve yanıma oturdu, "Ne yani? Bunun için mi teşekkür ediyorsun?" bir elini omzuma koydu ve ben ona bakarken konuşmaya devam etti, "Seni kurtarmak zaten benim görevim. Teşekkür etmen gereken bir şey yok." ve minik bir tebessümü suratına yerleştirdi.

Barkın'a öylece bakmaya devam ediyordum. Hangisi daha güzeldi?

Yakışıklı suratındaki muhteşem tebessüm mü? Yoksa söylediği sözler mi?

Sorumun cevabı kesinlikle 'Her ikiside' olmalıydı.

Neden şu an bunları düşündüğümü bilmiyordum, tek bildiğim Barkın'ın hayatımdaki yerinin 5 yaşından beri hep farklı olduğuydu.

Gözlerim doldu ve ani bir hareketle öne eğilip Barkın'a sarıldım.

İlk başta kaslarındaki ani kasılmayı fark ettim, daha sonra hafiften rahatladı ve kollarını benim vücuduma doladı.

Onunda bana sarılmasıya yanağımdan iki damla yaş Barkın'ın omzuna doğru atlayışa geçti. En minnettar sesimle konuştum, "Hayatımda olduğun için teşekkür ederim."

Barkın'ın nefesini tuttuğunu omzuma çarpan rüzgarın kesilmesiyle anladım, bir kaç saniye sonra omzuma bir rüzgar daha çarptı ve Barkın'ın sesini duydum. "Beni hayatından silmediğin için teşekkür ederim."