Nieczysta Gra | 18+

Rozdział 9

Vincenzo

Odwieszam mokry ręcznik na suszarkę, zakładam bieliznę, po czym wchodzę do garderoby. Do dzisiejszego stroju dobieram szare spodnie, jasną koszulę oraz kamizelkę, jednak gdy tylko zdejmuję ją z wieszaka, odkrywam, że coś jest z nią nie tak. Unoszę ją, aby lepiej się jej przyjrzeć i wtedy dostrzegam równe cięcia. Po kamizelce zostały nierówne paski. Moja pierwsze oskarżenia padają na kota, jednak on ani razu nie wszedł do garderoby i prócz kilku pobitych naczyń i doniczek, nigdy nie podrapał mebli, zasłon a już na pewno nie tknąłby ubrań. Jak na porzuconego kuweciarza, ma jakieś kocie maniery. Zatem to nie jego sprawka.

Sięgam po kolejną kamizelkę i ta również jest pocięta. Biorę następną, następną i jeszcze raz następną. Wszystkie są zniszczone. I ja już dobrze wiem, czyja to robota. Tylko jedna osoba w tym domu ma motyw oraz nie boi się konsekwencji.

Porzucam koszule i w samych spodniach ruszam korytarzem prosto do sypialni należącej do Reevy. Pukam dwa razy, lecz nie słyszę odpowiedzi. Robię to ponownie i w końcu słyszę odpowiedź.

– Jeśli to ty, Vincenzo, to spierdalaj!

Kącik moich ust unosi się delikatnie. Nie sądziłem, że będzie mi dane ujrzeć w niej ten pazur oraz zaciekłość. Owszem, pół roku temu również potrafiła postawić na swoim, jednak wtedy była jeszcze przestraszona tym, że kogoś zabiła, że musiała uciekać i trafiła tutaj. Nie miała też powodu, aby mnie nienawidzić. Teraz ma, dlatego wysuwa pazurki i drapie bez ostrzeżenia.

– Nie odejdę, póki nie omówimy pewnej sprawy.

– Pierdol się! Nie mamy czego omawiać, a jeśli tu wejdziesz, nie odpowiadam za to, co się stanie.

Cholera podoba mi się ta gra i jestem ciekaw jak potoczy się dalej pomimo tego, że jestem wkurwiony za zniszczone ubranie.

– A ja nie odpowiadam za to, co się stanie, gdy w końcu wyjdziesz z pokoju.

– O coś mnie oskarżasz? Już mam na koncie morderstwo. Co jeszcze możesz mi zarzucić?

– Więc to nie ty zniszczyłaś mi kamizelki?

Odpowiada mi cisza tak głęboka, że mój oddech wydaje się brzmieć za głośno. Opieram się bokiem o ścianę, bo nie zamierzam odejść i tak łatwo się poddać. Mam wystarczająco dużo czasu, by spędzić je za drzwiami swojej kobiety.

– Reeva, wiem, że to ty. Chcę to wyjaśnić. Jeśli nie usłyszę teraz odmowy, wchodzę.

Daję jej chwilę na zastanowienie się, liczę do dziesięciu, a odpowiedź nie nadchodzi. Uznaję to za zgodę, dlatego naciskam klamkę i przekraczam próg sypialni. Widząc Reevę leżącą na łóżku w samej koszulce i nogami zgiętymi w kolanach rozumiem, co miała na myśli mówiąc, że nie odpowiada za to, co się stanie, gdy tu wejdę. A ona swoimi odzywkami dała sobie czas na wymyślenie planu na wyprowadzenie mnie z równowagi. Bo nie mogę powiedzieć, że widok jej nagich nóg oraz odsłoniętego brzucha jest mi obojętny. Skłamałbym.

– Nie masz w co się ubrać, Vin?

To zdrobnienie w jej ustach jest przekleństwem. Zaklęciem rzucanym, aby mnie omamić. Ona sama w sobie jest magiczna.

– A ty masz zamiar się ubrać?

– Jestem u siebie – zauważa. – Ty nie, a jednak stoisz tu bez koszulki.

Próbuję patrzeć jej w oczy, lecz mój wzrok ciągle ucieka do kobiecych palców, którymi gładzi wnętrze uda. Zbliża je do czerwonych majtek, muska je szybkim ruchem i wraca do kolana. Robi to z premedytacją. Dostrzegam przebiegły uśmieszek, jaki maluje się na jej twarzy.