Chapter 45

919 22 17
                                        

Bea's POV

I froze for a moment, caught off guard by the sudden kiss. But as the initial shock wore off, I found myself responding instinctively, wrapping my arms around Jho's waist and pulling her closer. Her lips were soft against mine, and I poured all the love and warmth I felt into the embrace.

When she pulled away after a few seconds, I was breathing heavily, my heart pounding.

"Jho," I whispered, my voice trembling with emotion. "I've been waiting for this for so long, but I didn't want to push you. I wanted you to be sure, I wanted us to talk."

She nodded, and I could see tears welling up in her eyes again. she being emotional again she's not like this before sobrang daming tanong sa isipan ko.

"Get some rest first, please," I said softly, brushing a tear from her cheek. "Don't worry, I'm not leaving. We'll talk when you're ready. I'm here, and I'm willing to listen."

Kung dati ay ako yung nag-aact na parang bata, Jho is the one acting like a child now, and I understand. Hindi ako pabata para dumagdag sa iniisip niya. Hindi ko alam kung ano pinagdaanan niya those 5 years. I need to set aside all of my questions in my head.

I just watched Jho. Tumabi ako ulit sa kanya; this is the second time after 5 years. Hindi nagtagal, ay nakatulog siya kaya tumayo ako to do my night rituals. After that, tumabi ulit ako sa kanya and hugged her.

Kinabukasan

Kailangan bumalik si Bea sa Manila dahil kailangan na niyang bumalik sa trabaho. Hindi pa nila napag-uusapan ni Jhoana yung mga dapat pag-usapan, pero okay sila. Jhoana became clingy to Bea, and it's okay with Bea.

Nakapagpaalam na ako kay tita, and I was about to get out na, biglang nagsalita si Jho galing sa taas.

"Maa, sasabay ako kay Bea pa Manila. Don't worry, okay lang ako. I'll sign some documents and dun muna din ako sa condo," she said to tita. Kaya nagulat ako kasi buong akala ko ako lang ang babalik sa Manila kasi may flight ako mamayang 2:00 PM.

Tumingin sa akin si tita, like she's asking if it's true.

"Ah, opo, isasabay ko na po si Jho. Sa condo niya na lang po ako uuwi pagbalik ko po ng Manila," wala na akong nagawa kasi dala ni Jho ilan sa mga gamit niya.

"Let me help you, akina yang mga gamit mo," I said and kinuha ko sa kamay niya yung bag niya and laptop. Tahimik lang kami pareho sa biyahe; it's 10:30 AM.

"San unahin mo? Hospital or company?" I said kasi hindi ko talaga alam na sasama siya pa-Manila.

"Hmm, company na lang. I'll sign lang naman yung naiwan ni Papa na documents," she said.

"Okay, I'll wait for you na lang. Then I'll drop you sa hospital. I'll message na lang Dad's driver para sunduin ka later, tapos sa condo mo na lang ako deretso."

"No- I mean, hmm, will you allow me to send you sa airport? Like before, I mean para hindi ka malate and hindi na hassle sa paghanap mo ng parking. Malapit lang naman hospital sa airport," mabilis na sabi niya.

"But-"

"Please."

"Are you sure? It's okay lang naman. Baka mamaya delayed pa flight kasi wala pa naman yung plane."

"Yeah, so please," nagpapacute pa siya.

"Okay, okay, if that's what you want. Let's eat lunch na lang after mo magsign ng mga papers," I said.

"Yey, thank you, Bei," then she kissed me sa cheek. My God, Jho, why are you like this to me?

Jhoana's POV

"Sati, call me na lang if ever may need pa," I said. Sati is Papa's secretary.

"Sige po, Ms. Jho," she said. Ayoko tinatawag dito na Doc, wala naman kami sa hospital. Si Mama na ang CEO ng company namin and tumutulong na lang ako.

"Sige, una na ko ha," I said. Sabi ko kasi kanina, wag na si Mama tawagan. If kaya ko naman, ako na mag-aasikaso para makapahinga muna si Mama.

Mabilis ako bumaba para balikan si Bea. Magla-lunch pa kami, then saka pa lang pupunta ng airport.

"Tara," I said habang naghahabol ng hininga.

"Haha, why did you run, Jho? Miss na miss mo naman ata ako? Sama na kaya kita sa flight, baka may available seat pa. Baka mamiss mo ko e, hahaha," Bea said while looking at me na ngiting-ngiti.

"Baliw ka, Beatriz. Nagugutom lang ako," I said kasi nagugutom na talaga ako and anong oras na din. Baka malate siya.

She opened the passenger seat, pinapasok niya ako. Ngiting-ngiti pa din siya.

"Japanese or Korean restaurant?" she said. Di ko pinansin.

"Psst, answer me. Wag na magalit, namiss lang kita. Aalis na ko oh, hirap manuyo kapag nasa taas habang nagda-drive ng airplane na hundreds ang sakay," pangongonsensya niya. Natatawa ako.

"Bwisit, haha, naisip mo pa yan. Sige na, Japanese restaurant na lang pero Ishiba, hehe."

"Actually, sumagi lang sa isip ko 'yon. Ikaw kaya laman ng isip ko lagi," she pinalo ko.

"Aww, ang sakit, Jho."

"Babanat pa e, bilisan mo na. Malate ka pa cause of delayed flight."

"Okay lang malate, ikaw naman ang kadate," she said ngiting-ngiti ang bwisit. Papaluin ko sana siya ulit pero nahuli niya kamay ko.

"Oops, Ayan, better," she intertwined it, and patuloy lang siya nagdrive. Inirapan ko na lang hanggang makarating kami sa restaurant. Mabilis lang kami kumain dahil 12:15 na. Agad din kami pumunta sa airport.

"See you later, message me kapag nasa condo ka na," she said.

"Message me din! Have a safe flight," I said and hugged her. May mga flight attendant na dumadaan.

"Hi, Captain BDL," sabi nung isa.

"Hello," sagot ni Bea. Nginitian din ne tong bakulaw na to.

"Oh, selos ka nanaman. Wag ka magalala, hanggang ganyan lang naman mga yan," she said.

"Kapal talaga. Pumasok ka na nga," I said at inirapan siya.

"Ay, hindi ka selos? So pwede ko pala samahan sa snack yung isang flight attendant?" she said.

"Subukan mo,"

----

A/N: I apologize for any typo and grammar errors you may have noticed. :D

Bahala na ulit kayo di ako nagproofread😭😆

Anyway I'm just dissapointed. Every team in the PVL deserves a better officiating system.

Love on BoardWhere stories live. Discover now