Zatopione szczęście

Rozdział 24

Astrid

    Szybko wyciągnęłam telefon i otworzyłam plik. Moim oczom ukazała się blondynka, z niebieskimi oczami.  Jej ogólną urodę oceniłabym na przeciętną. Nie miała żadnych charakterystycznych, bądź wyróżniających się cech.

    - Znasz ją? – zwrócił się do mnie Will, na co pokręciłam przecząco głową – Nic? Nawet jej nie kojarzysz?

    - Pierwszy raz ją widzę na oczy, jestem tego pewna.

    - Cholera, to kto to może być i jaki był jego motyw? – myślał na głos Chris

    - Mogę odpowiedzieć tylko na pierwszą część twojej zagwozdki. – wtrącił się Leo – Dziewczyna nazywa się Jesica Robinson, ma siedemnaście lat i nie ma jej w aktach policji. Jest czysta jak łza, nawet nie dostała żadnego mandatu. Nie ma rodzeństwa, mieszka z obojgiem rodziców. Jest tutaj od urodzenia i prowadzi spokojne życie.

    Przez dobre parę sekund gapiłam się na niego, jakby co najmniej zaczął rzygać tęczą. Ilość informacji, jaką udało mu się zebrać w tak krótkim czasie była szokująca. Szczerze podejrzewam, że włamał się do jej aktów, które widniały na serwerze dyrektora.

   Luz, niedługo się do tego przyzwyczaję. Dajcie mi jeszcze parę dni.

    - No cóż, w takim razie będziemy musieli kogoś odwiedzić. – oświadczył z radością w głosie Chris – Dawno nikomu nie składałem wizyty, najwyższy czas to zmienić.

    - Nie będziemy nikogo na razie odwiedzać Chris – stwierdził z powagą w głosie Noah.

   Do tej pory się nie odzywał, ale dosłownie słyszałam jak jego trybiki w mózgu przekręcają się na właściwe miejsca.

    - Nie znamy tej dziewczyny, nie wiemy do czego jest zdolna. To że nie widnieje w rejestrze, za żadne przewinienia, nie znaczy, że jest niewinną dziewczynką.

   - No niewinną to na pewno już nie jest, po tym co zrobiła Astrid. – stwierdziła Ava

   - Tym bardziej, jeżeli posunęła się do czegoś takiego, nie wiadomo na co jeszcze sobie pozwoli. Przez pewien czas musimy ją obserwować. Każde uszy i czy otwarte, zrozumiano?

   - Tak jest szefie! – krzyknął Jacob, na co Noah przewrócił oczami.

   - To jest bardzo mądre posunięcie, naprawdę nie wiadomo, czego można się po niej spodziewać. – zgodził się Will.
                                             ………………………………………………

    Noah do domu odwoził mnie dobre parę godzin później. Wszystko się przedłużyło, przez to że Luna przypomniała sobie o „ czasie na ploteczki”, na który poświęciliśmy zdecydowanie za dużo czasu jak na mój gust. Po mimo wszystko w mojej pamięci cały czas zapętlałam jedną rozmowę.

    - To może wróćmy do tematu Belli, czego  znowu od ciebie chciała Noah? – zapytała szczerze zainteresowana Luna

    - Nie wiem, gadała jakieś głupoty jak zwykle, ale spławiłem ją tak samo, jak za każdym razem. No dobra, dzisiaj to w zasadzie Astrid zakończyła jej jazgot.
– mówiąc to spojrzał na mnie z rozbawieniem w oczach.

    - Co jej powiedziałaś? – dopytywała coraz bardziej podekscytowana dziewczyna.

   - Nie wiem, nie pamiętam, gadała coś tam, że nie może w coś uwierzyć, no to jej powiedziałam, żeby poszła do kościoła, bo to oni zajmują się tymi sprawami, a nie my. – odpowiedziałam wzruszając ramionami.

   Wszyscy jak na zawołanie wybuchli śmiechem.

   - Co was tak śmieszy? – zapytałam zdezorientowana

    - Pewnie wszyscy wyobrazili sobie jedną z popisowych min Belli, którą nas zaszczyciła w reakcji na te słowa. – wytłumaczył Noah, na którego ustach też błąkał się uśmiech.

   Oczywiście wszyscy w  zgodzie na jego słowa, pokiwali głowami.

    - Aha okej.

    - No dobra, a teraz przejdźmy do ważniejszych rzeczy.

    Jak za pstryknięciem czarodziejskiej różki, postawa Luny zmieniła się na bardzo poważną. Szczerze obawiałam się o co jej chodzi. No cóż następnym razem będę wiedziała, żeby w jej przypadku  wierzyć swoim przeczuciom. Jak to się mówi? Człowiek uczy się całe życie, prawda?

     - Proszę mi powiedzieć drogie dzieci, co jest między wami? – zapytała tonem, który niebezpiecznie podchodził pod prawie formalny.

    Oczywiście na jej słowa cała się spięłam i patrzyłam na nią w niezrozumieniu.

    - Ale o kim ty mówisz? – dopytałam

    - No jak to o kim? Nie udawaj, przecież o Tobie i Noah.

    Odparła, jakby to była najoczywistsza rzecz  na świecie. No nie była.

    - A co ma się dziać?

     Do rozmowy, w końcu włączył się Noah.

    No dziękuje! Czas najwyższy wyręczyć mnie w tej niezręcznej sytuacji, panie mądralo.

     - Jeny naprawdę trzeba was tak ciągać za języki! – nie dawała za wygraną – Przecież każdy w tym pokoju wie, że coś się między wami budzi.

    - O i widzisz, to jest właśnie moment, w którym obudzić się to powinien twój mózg,  bo między nami nic się nie dzieje. – powiedziałam, próbując udawać rozbawioną tą sytuacją.

     - Jeny nooo, ale wy jesteście! – zaczęła narzekać

     - Kochanie, daj im spokój, jak będą gotowi to nam powiedzą. – próbował nas ratować Will

      Luna otworzyła w zdumieniu usta i spojrzała z niedowierzaniem na swojego chłopaka.

    - No dobra! Niech wam będzie, ale prędzej czy później i tak się wszystkiego dowiem. – dała za wygraną, jednocześnie nas ostrzegając.

     Muszę przyznać, że gdy była zła wyglądała naprawdę uroczo.

    Noah i ja przez całą drogę milczeliśmy.  Byłam ciekawa, czy myślał o tym samym co ja, czy w ogóle zapomniał o tej rozmowie. Nie wiedziałam, ale jednego byłam pewna. Ja nie zacznę pierwsza tego tematu. Moja duma mi na to nie pozwala.

     Pod mój dom podjechaliśmy standardowo po paru minutach.