Zatopione szczęście

Rozdział 21

Noah

     Nie podobało mi się, że Astrid postanowiła wziąć udział w gierce, która zapoczątkował Grayson. Chociaż po części rozumiałem jej wytłumaczenie, to prowokowanie go naprawdę nie było dobrym pomysłem. Niestety, chociaż obiecałem ją chronić, nie mogłem jej niczego zabronić a ona ewidentnie nie chciała mi ułatwić zadania. No cóż muszę się bardziej postarać.

     Po skończonych lekcjach pojechaliśmy do domu Leo żeby zobaczyć co udało mu się dowiedzieć. Z tego co już wiem to udało mu się dostać do kamer, które znajdowały się przy wejściu do szkoły, parkingu i bramie wjazdowej. Te trzy lokalizacje były najistotniejsze, dlatego tylko na nich się skupiliśmy.

     Na początku drogi wszyscy nas wyprzedzili, ponieważ znowu zwolniłem na odcinku przy jeziorze. Później, gdy wyjechaliśmy na otwarta drogę, Astrid krzyknęła do mnie, żebym przyspieszył na tyle bym ich wyminął. Dwa razy nie musiała mi powtarzać. Uwielbiałem prędkość i cieszyłem się, że brunetka podziela moje zdanie.

     Na miejsce dojechaliśmy jako pierwsi, ale Leo już czekał na nas w domu, bo jako jedyny kończył godzinę szybciej.

    Zaparkowałem na podjeździe, poczekałem aż Astrid zsiądzie pierwsza i dopiero później zrobiłem to samo.

    - Boje się – przyznała niespodziewanie

    - Czego?

    - Tego co tam zobaczę. I, że nie wytrzymam i przez przypadek, zrobię coś tej osobie, która będzie na nagraniu.

     Roześmiałem się, obserwując jak na jej twarz wkrada się grymas, pomieszany z rozbawieniem.

    -Przez przypadek mówisz? – zapytałem z ironią - Ta osoba zapłaci za to, każdy z nas tego przypilnuje. – zapewniłem ją, już całkowicie poważnie.

     - Dzięki.

    Chciałem jeszcze coś powiedzieć, ale w tym momencie usłyszałem warkot silników, co zwiastowało przyjazd reszty.

   - Stary, aleś przyspieszył, nie mogliśmy Cię dogonić. – krzyknął Chris przez otwarte okno od strony pasażera.

   - Bo się wleczecie jak żółwie. – odpowiedziałem