Sisli rüzgârların ardında yitirdiğim umutlarım var.
Mutluluk odasının kayıp anahtarıyım,bulamazlar.
Beni mazur gör,zaten içimi yakan bir nazar var.
Her doğan günün batan karanlıyım.
Benden şüphe etme,içimdeki merhametin sırrını dünya gözüyle göremezsin.
Ölürsem bana da layık görülür mü?Tek bir güzel söz...
Yaşarken kimse yüreğime sarılmadı...
Alparslan Gökbulut
İnsanın hayatı boyunca unutamayacağı, içinde yer edinmiş duyguları vardır.Ne kadar zaman geçer geçsin bazı anlar zihninizde silinmeyecek kadar etkili yazılır.
Çocukken ailenizin size verdiği sınırsız sevgiyi hep derinlerde bir yerde saklarsınız.
Büyüyüp kocaman bir adam olsanız bile sevgiden şımardığınız o günü unutamazsınız.Size sunulan en ufak bir gülümsemeyi başa sarıp tekrar izlemek istersiniz.
Benim için bu sevginin tek kaynağı annemdi.
Kendimi bildim bileli onun ışığıyla aydınlanmıştım.İhtiyacım olan iyikileri bana yaşatan tek kahramanım oydu.
Küçük bir çocukken uyumadan önce başımı okşayıp,sevdiğim masalları anlatırdı.Düştüğümde kanayan yaralarımı öpen,akan gözyaşlarımı narin parmaklarıyla temizleyen hep o olmuştu.
Aklıma takılan bütün soruları ona sorardım.Çünkü cevap verirken asla gururumu kırmazdı.Bıkmadan saatlerce hayallerimi anlatırdım.Hiç yargılamadan dinlerdi beni.Bir rehber gibi dünyanın bütün bilinmeyenlerini bana öğretirdi.
Hissetmek istediğim şefkati bir tek onda buluyordum.Üzüldüğümde sesinin tatlı tonu ikna etmeye yeterdi.
Kalbime ekilen nefret tohumlarını söküp atar,yerine sevgisini yeşertirdi.Annemi ömrüm boyunca anlatsam galiba bitiremem.Kısacası tüm güzel duygularımın mimarıydı.
Annem, dünya üzerinde herhangi bir şeye benzetemeyeceğim bir güzelliğe sahipti.
Bunu sadece dış görünüş olarak söylemiyorum.Evet, çok güzel bir kadındı.Ona her baktığımda büyülenirdim.Hep merak ederdim böylesine muhteşem bir kadının babam gibi bir adamda ne bulduğunu...
Onun yüreği tüm iyilikleri toplayacak kadar derin bir hazineye sahipti.Asıl güzelliği kalbiydi.Herkes nefret etse bile,o yalnızca severdi..
Ona sarıldığımda hissettiğim mutluluğu,hayat bana hiç bir yerde vermemişti...
İşte böyle harika bir anneye sahipken beni bu hale getiren bir babaya da sahiptim.
Annemin bütün güzel yanları,babamın kötülükleriyle eşdeğerdi..
İçimdeki öfkenin ve kinin temellerini babam atmıştı.Bana karşı gösterdiği her kötü davranışında, kalbimi her kırışında, bütün hayal kırıklıklarımda ve her seferinde beni kendinden uzaklaştırmasıyla bir tuğla daha dikiyordu.
En büyük tuğlasını ise sevgisizliğini hissettirdiği zamanlarda oluştururdu.
Bu şekilde beni kendindem bile uzaklaştıran tüm duvarları o inşa etmişti.
Bu yüzden onu hayatım boyunca affetmeyeceğim.Çünkü onun nefreti yüzünden ömür boyu unutamayacağım hatalar yapmıştım..
Babam mahkemede adı geçmeyen,cezası kesilmeyen,kayıp bir suçluydu.Kendi çocuğunun ruhunu yok eden bir katildi...
Beni hiç bir zaman sevmemişti.Hıh bu konuya takılacak değildim.Zaten bir gün bile nedenini sormadım.Ne diyecekti ki !Seni yaramaz olduğun için sevmiyorum falan mı?Oldukça inandırıcı olurdu!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EREN:PEŞİMDEKİ KORKULUK
Подростковая литература"Herkes gibi olmaya çalışmak bu hayattaki en acımasız kabullenişti belkide. Farklı doğmak ve yaşamak zorunda olmak herkes için aynı şartları taşımazdı.Onlar gibi konuşamamak , onlar gibi davranmamak,onlar gibi sevmemek yadırganırdı.Çünkü acımasız bi...
