Ev Arkadaşım | Barış Alper Yılmaz

¹³

Oy ve yorum atarsanız çok sevinirimm
Keyifli okumalarrr 💞💞💞

_________________

Sabah uyandığımda Barış yerinde değildi. Saate baktığımda antrenmana gitmiş olduğunu anladım. Bildirimlere bakarken odama abimin kabadayı bi şekilde dalması yerimden sıçramama sebep oldu.

"Ya gerizekalı mal mısın ne dalıyorsun kapıyı çalmadan!" dedim bağırarak.

"Barış nerde Barış?"

Hâlâ tek düşündüğü Barış ve benim aynı odada yatmamdı.

"Antrenmana gitmiştir abi ne bileyim ben!"

"Bağırma abiye. Tamam hadi gel kahvaltı hazır." dediğinde odadan çıkmasını bekledim ama hâlâ kapıda dikiliyordu.

"Çıksana salak!" diyerek kafasına yastık fırlattım.

"Lan! Bu bir savaş ilanıdır!" dedi ve yastığı tüm gücüyle tekrar bana fırlatarak üstüme koştu.

Eski günlerdeki gibi yatakta gülerek boğuşurken annemin sinirli sesiyle durduk.

"Nerede kaldınız soğudu yemekler soğudu!" dediğinde abimle birbirimize bakıp kahkaha atmaya başladık. Ailemi gerçekten çok özlemiştim. Eski günlerdeki gibi olmamız beni çok mutlu ediyordu.

Kahvaltı yaparken bi yandan abimle babamın klasik futbol muhabbetini dinliyorduk. Yarın derbi olduğu için atışıp duruyorlardı.

"İmkânı yok, bizde bu maç baba. Fred bomba gibi."

Babam ne kadar fanatik Galatasaraylı ise abim de bi o kadar fanatik Fenerbahçeliydi. Her derbi zamanları klasik atışma olurdu evde. Annem hiç sevmezdi bu futbol muhabbetlerini. Küçükken de babacı olduğum için hep Galatasaraylıyım derdim. Açıkçası Galatasaray bana daha samimi geliyordu. Şu son zamanlarda da ev arkadaşımın futbolcu olması nedeniyle bi ilgilenir olmuştum. Yanlış anlamayın Barışla bi alakası yok. Yeni takip etmeye başlamam ile öğrendiğim bi bilgiyle birlikte abime döndüm.

"100 milyon euroluk oyuncusu olmayan konuşmasın."

"Heyt be! Aslan kızım çak bakalım!" Elini uzatan babamın eline vurunca annem şaşkın şaşkın bana bakıyordu.

"Seni de mi alıştırdılar annem..." dediğinde babamla ben gülmüştük ancak abim ters bir şekilde bana kitlenmişti.

"Sen nereden biliyorsun Miraycım? Futbolla aran olmadığını düşünüyordum?" diye sorduğunda sinirlendiğini anlamıştım. Bu sinirinin sebebi yıllar boyu bana futbol izletmeye çalışıp bir kere bile izletememesiydi. Üstüne tuttuğu takımın rakip takımını tutarak imada bulunmam daha da öfkelendirmişti onu.

"Şu milli maçlardan sonra zevkli geldi abi hem bilmiyorsun sanki çocukken bile bilmeden Galatasaraylıyım diyordum." dedim.

Abim öfkeyle tekrar konuşacakken babam susturdu.

"Aslan kızım benim! Bakma sen abine süper laf soktun!" diyerek gururlandığında hepimizi susturan annem oldu.

"Aa yeter artık başım şişti sabahtan beri susun da yemeğinizi yiyin artık!"

Yemeğin geri kalanını ufak sohbetler ederek geçirdik. Sofrayı toparladıktan sonra çaylarımızı alıp hava güzel olduğu için balkona çıktık.

"Nehir kızım napıyor nerelerde? O kadar geldik, görmeden gitmeyelim." dedi annem.

"Harbi Nehir nasıl?" diye sordu abim. Eskiden Nehir'i seviyordu ancak pek uzun sürmedi. Sonunda iyi arkadaş olarak kalmışlardı.