Ev Arkadaşım | Barış Alper Yılmaz

¹⁶

Oy ve yorumlarınızı bekliyorumm, keyifli okumalarrr 💝💝💝

_______________________

"Oha! Evli olduğunu da mı bilmiyor ailen?!" dedi Özgür. Şuan gerçekten boğazına yapışmamak için çok zor duruyordum.

"Ne?" dedikten sonra annem dengesini kaybeder gibi oldu.

"Anne!"

Hemen annemi tutarak ona destek verdim. Babama baktığımda bana bakıyordu. Gözlerinde sadece sinir ve kırgınlık vardı.

Çok çaresiz hissediyordum. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyordum. Ne demeliyim şuan? Nasıl bir işe bulaştım ben...

"Annem iyi misin?" diye sordum.

"Bilmiyorum Miray. İyi miyim sence?" diye titreyen sesiyle sordu.

"Anne baba bi sakin olun ya. Bu adamın aklında problem var. Kuruyor kafasında. Geçen gün bana da Memati Usta demişti. Benzemiyorum da aslında." dedi abim. O olmasa bu işin içinden nasıl çıkacağıma dair en ufak bir fikrim gerçekten yoktu.

"Evet! Ben ondan dinlemeyin dedim size. Hadi uçağı kaçıracaksınız." diyerek zorla apartmandan çıkardım.

"Tövbe yarabbim. Kızım uzak dur bundan. Fena oldum." dedi annem.

"Anne gel otur istersen." dedim.

"Yok yok iyiyim hadi."

Havaalanına geldiğimizde en nefret ettiğim anlardan biri gelmişti. Vedalar. Vedalardan şu ana kadar hep nefret etmiştim. Hâlâ da ediyorum. Ve edeceğim. Bir daha görüşemezsek korkusu, tüm içimi her vedada sarıyordu. Her zaman vedalaşmaktan kaçan bir insan olmuştum. Uzaklaşmak, sevdiğinden, sevdiklerinden uzaklaşmak. Berbattı.

"Kuzum... Yemeklerini ye bak gene zayıflamışsın annem. Üzme beni. Yetmediğini duyarsan çıkar gelirim Ankara'dan bak." dediğinde annem buruk bir şekilde gülümsedim.

"Çıkıp geleceksen ağzıma tek bir lokma bile sürmem ki anne..." dedim. Gözlerim dolmaya başlamıştı bile.

Annem koluma yavaşça vurup, "Saçmalama kız! Düzgün konuş ye yemeklerini. Aklım sende kalır yavrum." dedi. Onunda gözleri dolmaya başlamıştı. Uzak kalmak hep çok zor oluyordu.

"Ama çok duygusallaştınız siz. Gel balım buraya." diyerek babam, kendine çekti beni. Sıkıca sarıldık.

"Anneni dinle balım. Dikkat et kendine. Cimbomla kal!" diyince babam, gülüştük hepimiz.

Babamın her balım dediğinde gözlerim daha da doluyor, boğazım daha da düğümleniyordu.

"Bücürüm..." dedi abim.

"Karabaşım..." dedim.

Bizi bizden başka kimse anlamazdı şuan.

"Miray! Düzgün konuş abinle." dedi annem. Sağol anne tüm duygusallık büyüsü gitti.

"Ya anne o bana bücür diyince bişey olmuyor, ben mi laf edince sorun bende!" dedim sitemle.

"Sus cimcime. Gel buraya." dedi abim. Onunla da sımsıkı sarıldık.

"Ben dönmesem mi?" dedi bi anda abim.

"Ney?" dedim şaşkınlıkla.

"He ya ben dönmeyeyim." dedi.

"Abi ne diyorsun. Git ya." dedim. Gitmeseydi de olurdu ama gitmek istememesinin nedenini tahmin etmek çok da zor değildi. Barış.

"Şaka yaptım ne bu beni gönderme sevdası? Hayırdır?" dedi abim sinirli gözükmeye çalışarak.