UNDER Series #5: Controlling her desires.

CHAPTER 6

"Kailangan mo na madala sa hospital–"

"Give me your med bag." he cut me off, making my brows furrowed.

Tinulungan ko na 'tong tumayo, pero tuluyang bumagsak pa rin dahil sa dami ng tama sa katawan nito.

Kaya ko naman s'yang buhatin, pero bumabagsak talaga s'ya dahil sa panlalaban nito.

"Ano–"

"Just give me your bag!" He hissed, even though his breath hitched.

Kahit na nalilito, ay ginawa ko ang sinabi n'ya kasabay ng pag angat ng flashlight para makita ang kukunin nto.

Nangunot ang mga kilay ko nang makitang ginamit n'ya ang ngipin n'ya para buksan ang isang syringe, kasabay ng mabilis na pag kuha ng anesthesia sa isang bote.

"Do...do you know how remove gun shots?" Nakangising tanong nito sa akin, habang nasa bunganga pa rin ang syringe.

"Oo." Mabilis na sagot ko dito.

"Great," Pag nginiti nito na 'syang unang beses kong nakita. "Tanggalin mo 'yung bala sa katawan ko, takot ako sa sarili kong dugo eh." Natatawang sambit nito.

Nagpikatpikat ang mata ko dahil doon, si Drix ba talaga 'tong nasa harap ko–

"AHH!" Impit na sigaw nito kasabay ng mabilis na pagturok ng anesthesia sa balikat n'ya.

Mas lalong naningkit ang mga mata ko ng mabilis s'yang nag bukas ng panibagong syringe at lahat 'yun ay tinurok sa malapit na parte kung saan s'ya may tama ng bala.

Isang malaking buga ng hangin ang nakita kong ginawa nito, kasabay ng pag angat ng mga mata n'ya sa akin.

"It's your...your work now, Ms. Rescuer." He mumbled.

Napatango naman ako dahil doon, at mabilis na na-pick up ang gusto nitong mangyari.

Sa gan'tong sitwasyon lang talaga ako mabilis makapag desiyon, at kumilos. Pero, kung walang mamatay sa harapan ko ay baka tulala pa ako.

Kita ko ang pagtakip ng braso n'ya sa mata nito para takpan 'to.

"Wag kang matutulog–"

"I won't, ayaw ko lang makita sarili kong dugo." Pag putol n'ya sa akin. "Scary..."

I bit my inner lips because of that as I lifted my hands and calmly began removing the bullets from his body.

My movements were steady, and precise—there wasn't any room for panic. The sound of metal hitting the ground was oddly satisfying, like solving a puzzle piece by piece. He winced, but I kept going, focused on the task at hand.

Pakiramdam ko sa puntong 'to may ibang tao sa katawan ko, dahil ni isang panic ay wala akong nararamdaman sa katawan ko.

Each breath he took reminded me that we still had time.

This was just another challenge, and I'd handle it like I always did— cool and collected.

Ang astig ko talaga.

Punong puno na ang kamay ko ng dugo n'ya, pero 'yung boses na lagi kong naririnig kapag may hinahawakan akong iba ay wala.

Ang gaan ng utak ko, at para lang akong nagtatahi dito.

Mabilis lang ang naging galaw ko dahil sa kalma ng katawan ko, mabababaw lang naman ang naging tama nito na paniguradong nasa malayo ang bumaril sa kan'ya.

Dahil kung nasa harap ang taong may gawa sa kan'ya nito ay paniguradong hindi na 'to aabutan ng ilang minuto.

I just did my job as a first aider, but I'm not a doctor; he still needs to be rushed into the hospital.