UNDER Series #5: Controlling her desires.

CHAPTER 7

Ayaw ko sa tao, lalong mas ayaw ko sa lalaki.

Pero, kung si Drix ang mapunta sa akin? Bakit hindi...bakit s'ya pwedeng mapa sa akin?

Nabaon ko sa sarili kong kamay ang mga kuko ko, dahil sa ideya na paano kung totong may anak na s'ya? Paano kung totoong may gilfriend na s'ya...hindi, hindi pwede.

He should be mine, he smiled at me. He was already mine.

Who the hell is that woman?!

Hindi ako nang aangkin ng mga bagay, pero sa lalaking katulad n'ya, kahit ikadena ko pa s'ya at ikulong s'ya dito sa tinitirahan ko walang problema.

"Lalagyan ko ng tape bunganga n'ya, itatali ko parehong kamay, at paa n'ya...kayang kaya ko 'yun? Pero...malalaman ng tao kapag dito ko s'ya dinala, edi napagchismisan na naman ako?" Pag kausap ko kay Peppero, habang pinapakain 'to sa palad ko. "Kailangan kong mag hanap ng bagong lugar kung saan s'ya itatago..."

Nababaliw na ako, gsuto ko laging nakatitig sa kan'ya.

Gusto ko laging nakikita s'ya ng mata ko. He was the pill that keeping me seen.

Kapag nakikita ko s'ya, nakakalimutan ko ang mga boses sa utak ko. It seems that he was the only person who can keep me on my foot.

Lagi ko s'yang natataw, pero kapag lumalapit naman ang posisyon n'ya sa akin ay napapalayo ako.

Gusto ko s'ya pero dapat sa malayo lang s'ya, inaangkin ko s'ya pero dapat 'di n'ya alam.

"AHH!" Siga wko kasabay ng pagsabunot sa buhok ko.

Nagulat rin si Peppero doon, dahil tumalsik ang mga pagkain n'ya sa sahig na hinahawakan ko.

Wala na, naghalo-halo na ang lahat ng emosyon sa utak ko. Suicidal thoughts, self-harm, depression, at obssession—they were all there, swirling like a storm I couldn't escape.

Parang walang hanggan ang bigat na bumabalot sa akin, pero tahimik lang akong nakatitig sa mga litrato ni Drix.

Sa lahat ng nakuha kong litrato n'ya, ay wala ni isang pagngiti ang nakita ko katulad ng kung paano n'ya ako nginitian noon.

I felt numb, like the pain had become something normal, something I had gotten used to.

It wasn't dramatic, it wasn't loud—it was just this constant, suffocating presence in the background, a quiet battle I fought every day without anyone knowing.

Nawawala na ako sa sarili ko, paanong 'yung galit ko sa mundo ay napalitan ng bagong dahilan para manatili ako dito? I still want to die, but dying before this man? Parang malabo na.

Alam ko sa sarili ko ang nangyayari sa akin, at sa kung paano ko titigan ang lalaking 'to.

This wasn't just an interest; I'm getting obsessed.

Nalulunod ako sa ideya na mapalapit sa kan'ya, at kung pwede...kung hahayaan ako ng utak ko, ay mahawakan s'ya.

The way he talks, the way she walks, how his lips move, and how he breathes make me more interested in him.

May kung ano sa kan'ya na nagpapamula sa pisngi ko, at iba na 'to.

Nasapo ko ang dibdib ko dahil sa lakas ng kabog nun, wala rin sa sarili nakatingin ako sa mga nakasabit na larawan n'ya dito.

Ang laki ng porma ng ngiti sa mga labi ko.

Sa loob ng ilang taon ko sa mundong 'to, ngayon ko lang 'to naramdaman at nagugustuhan ko.

"Sa tingin mo, Peppero? Bagay kami?" Nakangiting tanong ko sa pusa ko, na nakasimangot lang sa akin. "Silence means yes!" Kinikilig na sambit ko.

Mahigpit ko 'tong niyakap kasabay ng muling pagkulong ko dito sa lagayan n'ya, binigyan ko ulit s'ya ng pagkain at tubig bago masayang lumabas sa tinitirhan ko.